Voor de 2de nacht liet de voorspelling zien dat er nog meer wind komt, uit voorzorg zetten we voor de zon ondergaat een 2de rif en dat blijkt verstandig.
25 tot 30 knopen wind en dat nog steeds scherp aan, dit is niet echt leuk meer. Wel maken we veel mijlen, is dan wel weer een voordeel.
De wind zou naar een gunstigere hoek draaien, alleen zien wij dat niet gebeuren. Met deze wind richting is het niet verstandig om bij Maria la Gorda te gaan liggen, de golven (die behoorlijk hoog zijn) lopen nu de baai binnen en dan is het geen pretje om daar achter je anker of aan een mooring te liggen.
Besluiten om een derde nacht te pakken en door te varen naar Cayo Largo. Uiteindelijk hebben we 385 mijl afgelegd als we ons anker droppen in helder water. Krijg hier ‘het’ vakantiegevoel.
Snel dinghy laten zakken, motortje erachter en naar de kant, douane wacht op ons. Super aardig worden we door de heren ontvangen en na de nodige formulieren (kan straks geen douane formulier meer zien) mogen we gaan genieten van dit paradijselijke plekje.
Niet dat er zo veel te beleven is buiten de schildpadden opvang en de vele toeristen die hier naar toe gebracht worden voor een boot tochtje.
Kunnen hier wel een lekker lokaal biertje drinken en de pizza voor Henk en garnalen voor mij zijn over heerlijk.
Het is de volgende dag prachtig weer, we varen met de dinghy naar het eilandje wat achter ons ligt.
In 2 ½ uur hebben we het eilandje rond gewandeld, was heerlijk om de benen in beweging te hebben.
Er varen iedere dag wel boten uit met toeristen die altijd op dezelfde plek even van boord mogen.
Nieuwsgierig als wij zijn gaan ook wij daar een kijkje nemen, het blijkt er vol te zitten met leguanen.
Hebben een dag met minder weer, besluiten deze dag te gebruiken om onze kleding uit te zoeken en wat weg kan weg te geven.
Schoenen die we niet meer droegen hebben we gister al meegenomen naar de kant en aan de havenmeester gegeven.
Nu gaan we met 4 zakken kleding naar de kant, we worden al opgewacht door George de havenmeester die meteen naar zijn voeten wijst, hij heeft schoenen van Henk aan.
Hij is super blij met alle kleding en als wij een uurtje later terugkomen heeft hij al een shirt uit één van de zakken gevist, het past hem prima. We krijgen allebei een dikke knuffel van hem.
Nadat we uitgeklaard hebben en uitgezwaaid zijn door George gaan we op weg naar Cayo Sal wat iets meer dan 26 mijl varen is. Met SE 5-6, 2 reven in het grootzeil en de kleine genua lopen we er fantastisch doorheen, dit is heerlijk zeilen.
Er liggen nog een aantal boten voor anker, er is nog plek genoeg. Al gauw hebben we door dat het geen rustige nacht gaat worden door de deining die hier staat.
Voor in bed is het niet uit te houden, besluiten om binnen in de kajuit te gaan liggen. Van slapen komt niets en bij het eerste daglicht gaat bij ons (en bij 3 andere boten) het anker omhoog voor de 55 mijl naar Cienfuegos.
De eerste 30 mijl kunnen we heerlijk zeilen, dan moeten we de hoek om en is het over met de wind, motoren geblazen het laatste stuk.
Bij het naderen van Cienfuegos slaat de twijfel toe of we wel goed zitten, zien de opening tussen de bergen niet waar wij doorheen moeten. Niet veel later zien we groene en rode boeien die de vaargeul aangeeft en daarna komt ook de doorgang in zicht die ons naar het binnenmeer brengt waar Cienfuegos ligt.
De vaargeul is verder goed aangegeven en na een dag van 10 uur varen hebben wij onze bestemming bereikt. Alhoewel het al aan de late kant is moeten we toch nog naar de kant om alle paperassen af te wikkelen met douane en het havenkantoor.
Worden nog even opgehouden als Rudy met zijn dinghy langszij komt. Rudy hebben we voor het laatst gezien op Sint Maarten in 2018. Spreken met Rudy af dat we morgen verder bijkletsen, moeten nu snel naar de kant.
Alles verloopt soepel bij douane, de dame van het havenkantoor heeft iets langer werk nodig, ze kletst ons de oren van de kop. Laat ook nog even weten dat er vorige week ook Nederlanders waren, een grote man die veel te vertellen had met een rustige vrouw!! Wij begrijpen meteen dat ze Rob en Baudine van de Bojangles bedoelt.
Morgen gaan we Cienfuegos verkennen nu eerst maar eens zorgen dat we een goede nachtrust hebben.
Na een verkwikkende nachtrust kijken wat deze plek te bieden heeft. Voordat we op pad gaan eerst even internetten en dat doe je het best bij een hotel vlakbij. Heerlijk om weer even contact met mijn moeder te hebben en te horen dat alles goed gaat.
Naar het centrum is een flinke wandeling en dat bij 30 graden, zweten geblazen. Gezellig om door dit plaatsje te lopen, waar je aan veel gebouwen kunt zien hoe prachtig ze vroeger geweest moeten zijn. Voetpaden met prachtig betegelde vloeren, die jammerlijk niet onderhouden worden en daar waar ze gerepareerd worden het er niet uitziet. Jammer dat er geen geld beschikbaar is om gebouwen en straten op te knappen.
Ook hier weer lange rijen voor de winkels. Wat een cultuur schok moet het voor hen zijn als ze eens in bv Nederland mochten kijken wat er allemaal in de supermarkten ligt.
Ze hebben hier hun eigen boksheld
Rondom de haven is ook nog wel het nodige te aanschouwen, bv een park met allerlei grote voorwerpen/beelden, maar ook een aantal mooie gebouwen.
Echt rolstoel vriendelijk is Cuba niet, overal opstapjes, afstapjes, een rolstoel hebben wij hier dan ook niet gezien.
Verder is het hier toegerust op toeristen, overal op straat souveniers te koop. Jammer voor de Cubanen dat er bijna geen cruiseschepen meer komen, een groot gemis aan inkomsten. Het enige cruise zeilschip wat wij hier gezien hebben is de Thalassa met een grote Nederlandse vlag achterop.
Het is soms veel te warm om te lopen, dan biedt een fietstaxi (voor 2 personen) of een gemotoriseerd exemplaar voor 6 personen uitkomst.
Om iets over zevenen is er inderdaad een duiker, alleen zonder duikuitrusting. Hij heeft een duikbril en één zwemvlies om 7 meter naar beneden te gaan en dan moet hij ook nog kijken bij het anker! Na 2 pogingen heeft hij het anker gelukkig los. Het probleem was een groot staal ding waar het anker onder vast zat en de ketting omheen gedraaid. Zoveel plek rondom ons om te ankeren en wij kiezen net deze, hoe krijgen we het voor elkaar. Nadat Henk onze duiker heeft afgezet bij de haven gaan wij opnieuw ankeren, dit keer geen obstakel onder water.
Samen met de bemanning van zeilboot Jackster hebben we voor een mooi tarief een taxi geregeld die ons naar Trinidad brengt, vervolgens daar op ons wacht om ons ook weer terug te brengen. ’s Morgens om 09.30 uur staan we klaar op de afgesproken plek, maar al wat er komt géén taxi.
Na een uur wachten geven we het op, morgen maar kijken of we een andere taxi kunnen vinden. Uiteindelijk lukt dit niet, vanaf 1 februai jl is namelijk de wet veranderd, alleen taxi’s met een bepaalde licentie mogen toeristen nog over de snelweg vervoeren en deze vragen meer dan de hoofdprijs.
Henk en ik besluiten om dan maar met de bus te gaan en een overnachting te doen in Trinidad, de Jackster heeft aangegeven niet meer naar Trinidad te gaan.
Op dus naar het busstation om kaartjes te kopen, wij buitenlanders kunnen dit alleen doen bij Viazul wat een kantoortje heeft op het busstation. Zijn blijkbaar niet de enige die er met de bus op uit willen, achter in een lange rij aansluiten. We zijn wat aan de late kant, het kantoor sluit over een half uur, nemen het risico niet om straks na lang wachten alsnog voor een dichte deur te staan. Morgenochtend gaan we een nieuwe poging wagen.
De rij is er vroeg in de ochtend niet minder om, het wachten is wederom begonnen. Na een half uur in de rij te hebben gestaan en nog lang niet aan de beurt kunnen we met een lokale bus mee, ook voor 6 CUC pp (5 euro enkele reis). We doen het en niet veel later zijn we op weg naar Trinidad. Het leuke van reizen met een bus is dat je veel ziet van de omgeving, niet altijd heel inspirerend hier maar toch de moeite waard.
Na een bustocht van anderhalf uur bereiken we onze bestemming. Eerst maar even een kamer zoeken voor vannacht. Snel vinden we een prima kamer, met eigen douche en toilet en morgenochtend een ontbijt en dat alles voor 25 CUC (22 euro) met z’n 2-tjes. Ook meteen maar even onze terugreis voor morgen gereserveerd bij Viazul, kan het ons niet gebeuren dat morgen de bus volgeboekt is. Het is niet zo dat er ieder uur een bus van Trinidad naar Cienfuegos gaat, nee deze gaat 1x per dag.
Nu tijd voor lunch en een biertje!
Trinidad is de op twee na oudste stad van Cuba en ligt in de provincie Sancti Spiritus. Heeft pastelkleurige huizen en veel keienstraatjes, stevige schoenen is hier geen overbodige luxe.
De hart van de stad is de Plaza Mayor, musea en andere bezienswaardigheden bevinden zich rondom dit plein.
Één van deze bezienswaardigheden is een kerk met 5 beuken waar de meesten er maar 3 hebben (mocht je niet weten wat beuken in een kerk zijn, zoek dan even op internet).
’s Avonds vormt dit plein het decor voor muziek en dans van de Cubanen.
Een kleine foto impressie van Trinidad.
Een klokkentoren die wij nog even beklimmen (119 treden van graniet en hout) om foto’s van bovenaf te nemen.
Wij zien het stuk van Trinidad waar de meeste toeristen komen, maar omdat wij hier 1,5 dag zijn hebben wij morgen ook tijd om door de wijk te lopen die de meeste toeristen mijden.
Na een heerlijk ontbijt met vers fruit, brood, kaas, een gebakken ei, glaasje sap en koffie, alhoewel we de koffie hebben laten staan, zo sterk, gaan we naar de wijk rondom Plaza Santa Ana.
In deze wijk geen hordes toeristen die uit zijn op souveniers en alles voor een dubbeltje willen kopen. Nee hier woont en werkt de ‘gewone’ Cubaan.
Al met al kijken wij terug op een bezoek aan Trinidad wat meer dan de moeite waard was. Wat wel schrijnend is dat als je je begeeft buiten het ‘toeristische’ gedeelte je ziet hoe arm de mensen hier zijn, in de krotten waarin ze leven en de kinderen moeten opgroeien. Je vraagt je af hoe hun toekomstbeeld er uit ziet.
Terug in Cienfuegos zien wij dat de Zanzibar (Tineke en Henk), Pimentao (Angelique en René) en Evy (Clara en Leo) zijn gearriveerd, zij trekken al 1,5 jaar met elkaar op. Leuk dat wij hen na bijna 2 jaar weer een keer tegenkomen. Varen even bij iedereen langs om hoi te zeggen, morgen spreken we elkaar uitgebreid.
De volgende ochtend aan boord van de Zanzibar krijgen wij van Henk en Tineke allerlei verhalen over hun belevenissen, wauw dat klinkt fantastisch. Zij willen alles van ons weten over de oostkust van Amerika, daar gaan zij komend jaar naar toe.
Tijdens een borrel aan boord van de Pimentao komen er nog meer verhalen boven tafel, sommige waarvan je hoopt ze niet mee te maken en andere die wij wel zouden willen beleven. Zij gaan ook net als de Zanzibar naar Amerika.
Leo en Clara gaan richting Sint Maarten, hoop dat wij hen daar weer gaan zien, zou leuk zijn.
Vanuit Cienfuegos willen wij nog met de bus naar Santa Clara, de plek waar rebellenleider Che Guavares een gepantserde legertrein dmv een bulldozer liet ontsporen en de rebellen hierdoor uiteindelijk de slag om Santa Clara wonnen en ze hiermee een beslissende overwinning behaalden op Batista. In Santa Clara is Che uiteindelijk herbegraven nadat zijn stoffelijke resten na een lange zoektocht in Bolivia zijn gevonden.
De andere boten hebben hier ook zin in dus gaan we met z’n achten. Wij weten hoe het werkt met de buskaartjes dus naar Viazul en achteraan in de rij. Zijn we eindelijk aan de beurt, kunnen we de kaartjes wel vergeten, moeten van iedereen de paspoorten hebben. Grrrr!!
Een dag later gaan Tineke, Angelique en ik met alle paspoorten een nieuwe poging wagen. Na 1,5 uur in de rij en nog 45 minuten wachten in het kantoor van Viazul is het gelukt, 8 bus reserveringen, de tickets kunnen we morgen een half uur voor vertrek ophalen.
Op tijd zijn we bij de bus en hebben de 8 buskaartjes in bezit, straks in Santa Clara alleen de buskaartjes voor de terugreis nog ophalen, gereserveerd is dit al wel voor ons.
Het is een leuke busrit van 1,5 uur, die ons langs allerlei dorpjes brengt maar ons ook de immense suikerrietplantages laat zien. We krijgen zo een goede indruk van het leven op het platte land.
Veel vervoer gaat hier ook gepaard met paard en wagen, je ziet ze overal.
Éénmaal in Santa Clara besluiten we om niet zelf te gaan lopen maar ons de hele dag rond te laten rijden in zo’n kar voortgetrokken door een paard.
We zien oa het monument van Che Guavares, de eeuwige vlam voor hem en zijn kameraden, het mausoleum en natuurlijk de ontspoorde trein.
Che Guavares
Eeuwige vlam en graven kameraden van Che
Buldozer waarmee Che de trein heeft laten ontsporen
Verder laat onze paardenman ons veel van Santa Clara zien, genieten volop met z’n allen.
Moe maar op tijd zijn we terug bij het busstation, helaas blijkt de bus behoorlijke vertraging. Pas twee uur later dan gepland zijn wij eindelijk op de terugweg en sluiten deze geslaagde dag af met een heerlijk etentje in Cienfuegos.
Zo langzamerhand gaan wij uitkijken naar een goed weergaatje om over te steken naar Jamaica.
Tot later!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Welkom