vrijdag 23 december 2016

Kerstgroet vanuit Suriname

Wij wensen iedereen hele fijne Kerstdagen en een fantastisch 2017

huisvlijt

Kerstversiering in Paramaribo

Kerstversiering in Paramaribo



Onderweg naar Suriname

Hoi mam, met mij, we zijn er, we zijn in Suriname! We horen opluchting in haar stem dat we ongedeerd zijn aangekomen en we weten dat ze op afstand  met ons meegeniet dat we dit toch maar gedaan hebben.

Wij realiseren ons niet altijd dat het voor ‘thuisblijvers’ best wel spannend is om te weten dat wij dobberen op zo’n immens grote oceaan.
Jammer dat we dit moment niet meer met mijn vader kunnen delen, wat zou hij trots op ons geweest zijn. Tijdens al onze verhalen en voorbereidingen voorafgaand aan onze reis kon hij al zo met ons meegenieten.

Inmiddels liggen we al bijna een week aan een mooring op de Suriname rivier bij Domburg en zijn bijgekomen van onze oversteek van ruim 1900 mijl die we in 14 dagen hebben afgelegd.
Een oversteek die super goed begon, met dag afstanden van 170 mijl geen vuiltje aan de lucht.

Tijdens het slapen hebben we wel wat last gehad van de deining, je rolt van de ene naar de andere kant in je bed en ook het klappen van de zeilen houdt je soms uit je slaap. We hebben ons wachtsysteem aangepast naar 3 uur of 3 uur af ipv om de 4 uur. ’s Nachts prachtige sterren aan de hemel en de laatste dagen volle maan. Ook ’s nachts temperaturen die zeer aangenaam waren.
Gewoon genieten dus.










Na 3 dagen zeilen hebben we helaas wel een aanvaring met een walvis, jammer genoeg is de walvis daarbij wel gewond geraakt, achter de boot bloed in het water. Hoe ernstig weten we helaas niet. De walvis, ca 12 meter, kwam vlak achter de boot omhoog en niet veel later ca 200 meter achter de boot kwam deze in vol ornaat uit het water zetten. Net of deze ons liet weten dat het goed met hem/haar gaat.
Iedere dag hebben we marifoon contact met de Bojangles, elkaar even laten weten dat het goed aan boord is en even horen wat er gegeten gaat worden.
Na 1 week krijgen we last van wat squals, dit is plotseling opkomende ‘harde’ wind met of zonder hevige regenbuien.
De Bluenose heeft er geen last van, blijft gewoon lekker doorlopen. Wel hebben we twee riffen in het grootzeil en voordat de squal ons bereikt hebben we het voorzeil weggedraaid. Na een half uur is de squal verdwenen en kan het voorzeil weer bij.
Op 12 december vroeg in de ochtend gaat het helaas mis, we hebben de squal te laat in de gaten. Nog wel tijd om het voorzeil weg te draaien maar zijn te laat om iets met het grootzeil te doen.


Van ca 15 knopen trekt de wind aan tot 47 knopen en komt meteen totaal van de andere richting, de giek klapt met een geweld naar de andere kant en breekt daardoor in twee.
In eerste instantie heb je niet zo goed in de gaten wat er gebeurt maar al snel zien we de giek in twee stukken. De schrik zit er goed in, maar van enig gevaar voor ons was geen sprake.
Het is nog te donker om grootzeil en de stukken giek te bergen. Een paar uur later is alles na 1,5 uur geborgen en zeilen we alleen op het voorzeil verder.
Inmiddels hebben we de Bojangles op de hoogte gebracht, het is fijn om te weten dat ze op zo’n 30 mijl afstand van ons zitten.
Een paar uur later gaat het voor de Bojangles helemaal mis. Wij krijgen een marifoonoproep van hen, helaas horen zij ons niet. Henk probeert het nog via SSB maar ook dat lukt niet. Nog een uur later horen wij de Bojangles weer en krijgen dan door: géén mast meer, géén mast meer, wij zijn ok!!
Gelukkig horen ze ons nu ook en krijgen we hen positie door en passen wij onze koers aan.
Mast overboord! Wat is daar aan de hand!
Tijdens windkracht 7 tot 8 geen vuiltje aan de lucht voor hen en met windkracht 4 gaat ineens de mast met alles en nog wat overboord. Wat bizar.
Zij zijn natuurlijk heel erg geschrokken maar ook daadkrachtig en niet in paniek geraakt, na drie kwartier zwoegen hebben ze alles los van de boot en helaas alles op zee achter hebben moeten laten.


Bojangles zonder mast
Onze opluchting was groot dat wij tegen de avond eindelijk het witte licht van de Bojangles zagen en met nog ruim 300 mijl te gaan zijn wij verder achter hen blijven varen. Op dat moment was het nog niet zeker of zij genoeg diesel hadden, mocht dat niet het geval zijn dan moest er vanaf de Bluenose brandstof overgezet gaan worden. Hoe! Dat zouden we tzt wel zien. Gelukkig bleek er genoeg brandstof aan boord.
Om 04.00 uur plaatselijke tijd voeren wij achter de Bojangles de Suriname rivier op, dat is soms toch wel een beetje opletten geblazen. Stroming op de rivier, een wrak wat niet verlicht blijkt, een groot schip wat geen boordlichten voert, tot overmaat van ramp komen er ook nog wat buien over ons heen en trekt de wind ook leuk nog even aan.
Dan om 06.30 uur; geen geschommel, geen geklapper van zeilen aan de overkant van de rivier horen we de brulapen, maar verder is er rust. Gaan lekker een paar uur slapen, dan bootje oppompen om naar de kant te gaan.
Straks hebben we wel een borrel verdiend.

donderdag 1 december 2016

Suriname, we komen er aan!


klein stukje maar
De boot is weer volgeladen met oa verse groente en fruit, meel (voor brood en pannenkoeken), chips en chocola voor de nachtwachten, watertanks zijn vol, uitgeklaard bij de douane, we zijn er klaar voor.
Donderdag 1 en vrijdag 2 december laat goed weer zien om te vertrekken. Dat is te merken in de haven van Mindelo. De karren met boodschappen rijden af en aan over de steigers, watertanks worden overal gevuld, de laatste was nog even naar de wasserette, nog wat kleine klusjes en dan is morgen en vrijdag een leegloop vanuit Mindelo.
Er zijn boten die naar Suriname gaan maar ook naar Martinique, Tobago, Trinidad, Sint Maarten en verder de Carieb in.


Wij hebben een heerlijke tijd gehad op São Vicente. Eerst een paar dagen voor anker in de baai van Mindelo en de laatste 4 dagen in de haven.
Wat ons één van de eerste dagen opviel is de drukte, wat een verschil met Palmeira op Sal.
Was wel even wennen. Niet alleen een verschil in drukte maar ook wat er hier te koop is aan groente en fruit. Er zijn diverse markten maar ook langs de kant van de weg is er genoeg te koop.
De vismarkt hebben we maar overgeslagen, daar kwam een lucht vandaan zo verschrikkelijk.

ze zijn in Mindelo al druk met de Kerstversieringen

hoofdstraat Mindelo

markt Mindelo

genoeg Afrikaanse jurken te koop

Mindelo

Mindelo

haven Mindelo

drijvende bar

aan de overkant Santo Antão

Baai bij Mindelo













































































































We hebben nu 2 eilanden van de Cabo Verde met eigen boot bezocht. São Nicolau, Santa Luzia, Branco, Raso slaan we over, Santo Antão bezoeken we per ferry samen met Rob en Baudien van de Bojangles. Beide hebben we van te voren gewaarschuwd dat met ons op stap per bus of wandelend niet altijd goed gaat, we nemen wel eens de verkeerde bus of missen tijdens het wandelen een afslag. Ha ha, dat zou wel meevallen volgens hen, nou niet dus. Alle 4 lopen we nu nog met spierpijn rond.
Maar dan heb je wel een prachtig groen eiland gezien met een krater die zo verschrikkelijk mooi is waarin veel gewassen groeien. Vanaf de ferry hebben we ons per taxi naar de krater laten brengen en deze zou ons later in het plaatsje Paul wel weer ophalen, zou een wandeling van ongeveer 5 uur zijn, moet te doen zijn toch!
Na ruim een uur rond de krater gewandeld te hebben over keien en heuveltje op en af, was onze verbazing groot dat wij weer op ons vertrekpunt uitkwamen. Bij navraag bleken wij een afslag gemist te hebben; Rob en Baudien, jullie waren gewaarschuwd!


Wandeling op Santo Antão





















Vol goede moed toch maar aan de wandeling begonnen, die gelukkig voor ons grotendeels bergafwaarts zou zijn (alleen het eerste uur niet), daarna nog ruim 3 uur alleen maar afdalen over oa keien, rotsen, het was na 2 uur echt echt niet leuk meer.
In het eerste de beste dorp hebben we ons met een taxi naar het punt laten brengen waar wij opgehaald zouden worden.
Al met al hebben we toch een super leuke dag gehad met z’n 4-tjes.
Gister nog aan het borrelen geweest met de NL boten die pas zijn binnengekomen en dan vandaag (donderdag 1 december) beginnen aan de grote oversteek, waar we denken zo tussen de 15 en 20 dagen over te gaan doen en dan Kerst kunnen vieren in Suriname.
Waar we ook naar uitkijken is dat Pieter en Anja ons komen opzoeken en samen met hen gaan we Suriname ontdekken.

zondag 27 november 2016

Vervolg Cabo Verde


Zo sta je op het vliegveld Tenerife om ze op te halen en zo sta je weer met tranen in je ogen om ze uit te zwaaien op het vliegveld van Sal.
De bijna 5 weken samen met Fred en Greet zijn omgevlogen. Eerst Tenerife, daarna La Gomera en als laatste Kaap Verde.

Kaap Verde (Sal - Palmeira) waar wij in 2009 ook al zijn geweest, toen als opstapper bij Kees en Martha aan boord van de Pjotter.
baai Palmeira


baai Palmeira

avond in Palmeira











Er blijkt in die 7 jaar veel veranderd, maar ook heel veel niet. Het Italiaanse restaurant is er nog
met dezelfde eigenaar, weliswaar heeft het restaurant een flinke verbouwing ondergaan, lekker eten kun je er nog steeds. Helemaal als Fred en Greet ons trakteren op dit etentje.

De plek om in- en uit te klaren, het politiebureau, is ook grondig verbouwd en straalt meer professionaliteit uit. Na het invullen van papieren en het betalen van 5 euro staan we met een half uur weer buiten. Ze regelen ook meteen het visum voor Fred en Greet, scheelt weer straks op het vliegveld.

De vissers komen nog steeds op dezelfde plek aan met de bootjes vol vis en terplekke worden deze vissen schoongemaakt en/of verkocht. Alleen het barretje van toen heeft een andere plek gekregen en nieuw meubilair.

verse Tonijn
het nieuwe barretje

J. vaart in de baai van Palmeira rond en bied diensten aan. Hij kan water en diesel halen, vuil wegbrengen, de was verzorgen, hij verkoopt lekkere kaas. Voor ons hoeft hij geen diesel te halen, voor de rest roepen wij een paar keer zijn hulp in.

Ook liggen er nu in deze baai 2 grote catamarans waarop je kunt meevaren om schildpadden te spotten. De boten varen regelmatig uit met vakantiegangers.

hopelijk heeft hij ons afval hier niet bijgegooid










Brood kun je nog steeds kopen in het kleine winkeltje waar nog dezelfde oudjes in staan als toen.

De dansavonden vinden nog steeds plaats, zaterdagavond voor de jeugd en zondag mogen de oudjes (wij dus) met de voetjes van de vloer.

Er rijden nog steeds veel busjes, bij ons komen ze niet meer door de APK, die je overal naar toe brengen. Gewoon langs de kant van de weg gaan staan en instappen.

In  die 7 jaar hebben veel toeristen de Kaap Verde ontdekt. Dit zie je vooral in Santa Maria waar de resorts de grond uitgestampt zijn.

Espargos (hoofdstad van Sal en met het vliegveld) is ook erg veranderd. De leuke winkeltjes zijn verdwenen, je ziet nu overal hele rommelige ‘chinese’ winkeltjes waar ze allemaal dezelfde troep (in onze ogen) verkopen.
Espargos

Espargos

Espargos










Groente en fruit zijn zeer beperkt te koop op het eiland. Op oa Mindelo schijnt dit veel beter te zijn.
Dat komt omdat er op Sal veel minder regen valt als op andere eilanden en daar dus meer verbouwd kan worden. Verder is het een probleem om groente en fruit van de andere eilanden te vervoeren naar Sal, veel te kostbaar omdat de eilanden redelijk ver uit elkaar liggen.

Wij gaan het eiland verkennen onder begeleiding van een gids in een auto met open laadbak, lekker zandhappen.

Gedurende de dag verteld de gids ons ook nog één en ander over de politiek op de eilanden, de locale mensen en gebruiken. Over de rivaliteit tussen de eilanden wat betreft voetbal (het is overal hetzelfe).
Er zijn een aantal dingen die je op Sal moet gaan bekijken: natuurverschijnsel Blue Eye, het natuurlijke bad, de fata morgana, zoutpannen (je mag hierin drijven), Lemon Sharks.
Om de Blue Eye en de Fata Morgana te zien heb je zon nodig, om te kunnen zwemmen in het natuurlijke bad moet het niet te hard waaien en geen hoge golven staan, dit geldt ook voor de Lemon Sharks. Wij hadden géén zon, véél wind en hele hoge golven.

Natuurverschijnsel Blue Eye; is een gat in de rotsen en wanneer het zonlicht op een bepaald moment van de dag weerspiegeld wordt in het water, zorgt het voor een rond blauw “oog”.

Zoutpannen


Zandhappen

Zandhappen

Natuurbad




























Henk gaat tussendoor nog even duiken om onder de boot te kijken hoe het met de aangroei is en meteen even kijken of het anker nog goed vastligt. Dat blijkt niet het geval, zit nog met één kant vast achter een rots. We besluiten het anker op te halen en gaan op een ander plekje in de baai liggen.
Even checken of we goed liggen, yep!



De één na laatste dag van Fred en Greet op de Kaap Verde gaan we samen met de Bojangles (Rob, Baudien en opstapper Fred) en de Zahree (Herben en Tineke) naar het natuurbad en misschien hebben we geluk dat we dan ook nog de Blue Eye kunnen zien.
Een busje brengt ons daar naar toe en we spreken met hem af dat hij ons om 17.00 uur weer komt ophalen en hij is keurig op tijd.
We hebben een onwijs leuke dag, bommetjes in het water, duiken, lekker lunchen, nog meer bommetjes en nog een lekker drankje voor we weer met het bussie terug moeten.
En ja; de Blue Eye was te zien.


Palmeira:











zondag 13 november 2016

Cabo Verde


Dan ben je na 148 uur en 753 mijl zo maar op de Kaap Verden. Liggen op vrijdag 4 november om 16.00 uur achter ons anker bij Palmeira op het eiland Sal.
Bij vertrek denk je nog: 6 of 7 dagen varen, wat lang! Het moet gezegd, de dagen zijn voorbij gevlogen. Zelfs voor Fred en Greet, zij hebben vorig jaar 1 nacht doorgezeild, dit was voor hen dus een grote uitdaging. Trouwens voor mij ook, mijn langste overtocht is 4 etmalen geweest.

In 2009 zijn wij hier ook geweest, zijn benieuwd of hier veel is veranderd, we gaan het de komende dagen ontdekken. Nu eerst een glaasje champagne op de super oversteek, dat hebben we toch maar gefikst met z’n 4-tjes.

Na een week op La Gomera werd het voor iedereen tijd om te gaan, zijn er helemaal klaar voor. De boot is weer vol met eten, drinken en allerlei lekkers.
Op zaterdag 29 oktober is het dan zover, om 12.00 uur gaan de trossen los en samen met de Kairos varen we de haven uit, uitgezwaaid door Mieke en Theo.

Dag La Gomera


Kairos - Carla en Henk





















Onderweg hebben we regelmatig, via de marifoon, contact met Carla en Henk. Zij gaan naar Mindelo op het eiland Sao Vincente waar zij na een paar dagen door zullen varen naar Sint Maarten.
De eerste uren is er weinig wind, eigenlijk wel lekker, nu kunnen we wennen aan de deining en de bewegingen van de Bluenose.
We zijn aan het genieten, ook van de vele dolfijnen die zich veelvuldig laten zien.
Na een halve dag komt de wind opzetten en is zo tussen de 10 en 15 knopen en zal bijna de hele overtocht uit het NO of NNO waaien. Wat voor ons betekent dat we voor de wind varen en er bij tijd en wijle veel geklapper van de zeilen en gebonk van de giek is.
Kairos kiest ervoor om dan maar meer mijlen te maken en af te kruizen richting Mindelo. Helemaal zonder gebonk gaat ze niet lukken, op een ochtend hebben we marifoon contact en horen we dat ze teveel voor de wind moesten en last hadden van klapperende zeilen en gebonk van de giek.

De eerste nacht lopen we 2 aan 2 wacht, dit om Fred en Greet te laten wennen. Het gaat goed en ze vinden het leuk dus de volgende nachten heb je 3 uur wacht en ben je 9 uur vrij. Wat een luxe!
Wat doe je dan de hele tijd vragen mensen zich af. Een tipje van de sluier: eten, slapen, haken, lezen, weer eten, tussendoor nog wat slapen enz enz

Voordat iedereen ’s morgens een beetje bij zijn positieven is zo rond de klok van 11.00 uur is er al bijna een halve dag voorbij. Bij een kop koffie even de afgelopen nacht doornemen en dan: wat eten we vandaag?
Wij eten ’s middags warm en dan ’s avonds, voor degene die trek heeft, nog een broodje. Dan hebben we om 17.00 uur, als het rustig weer is, een happy hour met 1 drankje met wat lekkere hapjes erbij.

Natuurlijk moet er ook gevist worden, met resultaat ja ja. Op de één na laatste dag is het raak, de lijn ging er als een speer vandoor. Al gauw bleek dat er niets aan de haak zat, tenminste dat dachten wij.
Bij het binnenhalen van de lijn sprong er een Marlin (soort zwaardvis) uit het water en hapte naar ons aas en ja beet! De vis kwam als een gek naar de boot om er vervolgens weer als een speer vandoor te gaan met de haak in zijn bek waarop Henk de lijn heeft doorgesneden. Wat een ervaring.
Paar uur later was de vangst van een beter formaat, een wahoo aan de haak geslagen.


Was lekker!!
Fred had nog wel wat moeite om de vis binnen te krijgen, maar éénmaal aan boord wat verdoving door wat alcohol in zijn kieuwen te gieten en toen het mes er in. Fred toonde zich moedig omdat mes erin te zetten en dan krijg je een bende aan boord, dat wil je niet weten. Henk heeft heel wat emmers zout water nodig gehad om de boot een beetje schoon te houden. Maar goed, daarna heb je wel wat lekkers te eten. Lekker was deze vis zeker.
Moet wel eerlijk zijn, dit was niet de eerste vis die aan boord dood is gegaan. Bij een ochtend inspectie van Henk en Greet vonden wij een inktvisje aan dek, ze hebben deze vervolgens in een bakje gelegd en trost aan Fred en mij laten zien met de woorden; dit moeten jullie nog maar zien te verbeteren
J. Dat is gelukt, hahahaha.

'gevonden' inktvis
12.40 uur: Land in zicht! Fred is de eerste die de contouren van Sal waarneemt.

Deze hele oversteek was iedereen een belevenis, zeker voor Fred en Greet: dolfijnen, vliegende vissen, inktvisje op dek, marlin, wahoo, wachtlopen, oceaandeining, slapen met allerlei vreemde geluiden, zuinig zijn met water en gas, niet iedere dag onder de douche kunnen, koken onder helling, alles goed vastzetten (ging niet altijd goed).

Nu hebben we nog 1,5 week om Sal te gaan verkennen en te ontdekken of er veel veranderd is sinds 2009.
Daarover later meer.