Puerto Rico

Hebben toestemming om naar Puerto Rico te komen.

Voor de laatste 400 Dominicaanse Pesos kopen we voor onze lekkerbek aan boord chocoladerepen en dan is het tijd om uit te klaren.

Uitklaren is fluitje van een cent, doen we even!

Geven bij het douanekantoor aan de volgende ochtend bij het krieken van de dag te willen vertrekken.
De heren hebben echter andere ideeën, ze klaren ons niet uit! In hun ogen staat er vandaag met windkracht 7 teveel wind, is te gevaarlijk!

Kijken elkaar verbaasd aan, het moet niet gekker worden dat er iemand anders voor ons gaat bepalen of we wel of niet kunnen vertrekken!

Halen alles uit de kast via Google Translate, zelfs bij het laten zien van het laatste weerbericht voor de volgende dag (5 tot 6 bft), blijft het NEE.
Zo jammer, want zeker de eerste paar uur zou er een fantastisch windje staan om de baai uit te zeilen.
De volgende ochtend om 07.00 uur kunnen we terugkomen, dan hebben zij een nieuw weerbericht en bepalen dan of we mogen vertrekken.

Hebben een iet wat slechte nacht achter de rug als we de volgende dag met een knoop in onze maag teruggaan.
Na een half uur wachten komen de verlossende woorden: you may leave!
Nu alleen nog even wachten op de secretaresse die een papiertje moet printen. Daar moeten we 2 uur geduld voor hebben, maar dan hebben wij het beoogde uitklaringsformulier, we kunnen gaan.
Snel terug naar de boot, motor van de dinghy halen, bootje hijsen en gauw anker op, je weet maar nooit.

Puerto Rico, we komen eraan!

Van te voren wisten we dat als we eenmaal de baai uit waren de wind niet echt gunstig zou zijn om lekker te kunnen zeilen.
Vanwege het late vertrek hebben we meteen de wind al ongunstig, met de motor bij lukt het net om koers te varen.
De eerste dag 25 tot 30 knopen wind, die gelukkig de volgende dag afneemt en dan niet boven de 20 knopen uitkomt.
Helaas is het niet zo dat zodra de wind afneemt ook de golfhoogte afneemt, die blijven nog geruime tijd behoorlijk hoog.
Buiten de stortregens in de laatste nacht hebben we toch een prima tocht van 225 mijl achter de rug als we bij de prachtige ruime baai van Puerto Real aankomen.

Zijn zelf al eerder in Puerto Rico geweest, hebben toen bij Ponce (zuidkant) gelegen.
Waren daar een paar maanden nadat orkaan Irma had huisgehouden, ondanks de verwoesting die er had plaatsgevonden, waren wij zeer verrast over dit land.
Kijken erg uit naar dit gedeelte van Puerto Rico aan de westkant.

De havenmeester van Puerto Real heeft inmiddels contact gehad met douane en niet veel later zitten wij met handschoenen aan en mondkapje voor te luisteren naar de heren.

Hun boodschap is duidelijk: ONMIDDELLIJK VERTREKKEN, JULLIE ZIJN NIET WELKOM.

Nadat wij de mailbevestiging laten zien dat wij welkom zouden zijn, worden er over en weer telefoontjes gepleegd met hogerhand en mogen wij 3 weken blijven, daarna moeten we echt weg.

Dit is niet waar wij op gerekend hadden, maar op dit moment is het niet anders, zullen het ermee moeten doen.

De heren nemen onze bootpapieren in beslag en vertrekken, maar niet voordat zij ons voor de zoveelste keer laten weten dat wij de eerste 14 dagen niet van boord mogen. Doen we dat toch dan krijgen we een boete van 6000 dollar en een gevangenisstraf van 6 maanden opgelegd.

WELKOM OP PUERTO RICO!!

Prachtig weer hier en het water ziet er zeer aantrekkelijk uit om even een duik te nemen. Durven het echter niet aan, geen idee of dat wel is toegestaan.

Iedere dag varen er in de baai boten van marine en politie rond om te controleren wat iedereen zoal aan het doen is.
Geeft ons een ongemakkelijk gevoel als je aan beide kanten van de boot meerdere keren per dag een boot ziet liggen met mannen die de geweren in aanslag hebben.

Het gaat gedurende de week steeds grimmiger worden. Boten die na ons aankomen, ook met toestemming op zak, worden zonder pardon onder begeleiding direct of de volgende dag de baai uitgestuurd.
Alleen boten varende onder Amerikaanse vlag zijn nog welkom.

Geen idee of deze pelikaan heeft ingeklaard of mag hij/zij als Amerikaan gewoon rondvliegen!

Ook voor ons veranderd het drastisch als wij politie aan boord krijgen en deze aangeeft dat wij per direct dienen te vertrekken.
Hé, waarom en waar moeten wij dan naar toe?
Alle landen om ons heen hebben de grenzen dichtgegooid voor zeilers, wij zijn nergens meer welkom.

Dat is echter niet hun probleem, zij hebben alleen opdracht om ons weg te sturen.
De betreffende agent heeft nog wel enige consideratie met ons, mogen nog 2 dagen blijven om te proberen met hulp van andere zeilers wat boodschappen te doen.

Uiteindelijk doen de Britten Suzy en Neil van de Distant Drummer boodschappen voor ons.
Zij mogen nog wel blijven liggen, vraag ons niet waarom zij wel en wij niet. Zijn echter wel blij voor hen.

Direct nadat wij te horen hadden gekregen maar drie weken te mogen blijven zijn wij gaan mailen met Bonaire/Aruba/Curacao/Sint Maarten in de hoop dat zij een Nederlandse boot nog wel zouden toelaten.
Sorry voor alle andere nationaliteiten, maar nu eerst wij en dan de rest.

Helaas komt er geen of nauwelijks een antwoord op onze verzoeken. Dan ook maar Buitenlandse Zaken inschakelen, maar helaas kunnen zij niets voor ons betekenen.
De dag voordat wij daadwerkelijk moeten vertrekken (na 7 dagen) krijgen wij bericht dat St Thomas open is, morgen dan maar daarnaar toe.
Boodschappen zijn afgeleverd, hebben onze bootpapieren terug en onder politiebegeleiding verlaten wij aangedaan Puerto Real.

Onze koers naar St Thomas moeten we al gauw verleggen naar St Croix, St Thomas heeft de grens dichtgegooid.

Blijven ondertussen andere landen bestoken met verzoeken om toegelaten te worden, krijgen helaas geen enkele reactie.


Ankeren bij St Croix, vergeet het maar. Zodra wij het anker laten zakken ligt er een boot naast ons die vriendelijk doch dringend laat weten dat we moeten vertrekken.
Ook hier niet welkom.

Wat nu!

Ondertussen hebben we veel contact met Baudine (Bojangles) die samen met René van Island Water World (watersportwinkel) probeert om ons aan de Nederlandse kant van Sint Maarten binnen te krijgen.
René belt douane/immigratie, gaat zelfs bij ze langs, Baudine belt zich suf, maar helaas het lukt niet.

Uiteindelijk gaat een collega van René (Valerie) kijken of we wel welkom zijn aan de Franse kant van Sint Maarten (Saint Martin).
René werkt bij Island Water World aan de Nederlandse kant en Valerie in die aan de Franse kant.

Veel mail contact volgt en dan eindelijk na 3,5 dag op zee rondgedobberd te hebben geeft Valerie aan dat we gewoon kunnen ankeren in het Franse gedeelte bij Marigot Bay, wel even gele vlag hijsen en niet van boord totdat officiële toestemming binnen is, maar dat is een formaliteit.

Kregen wij geen enkele reactie op onze mails van de Nederlandse Autoriteiten Sint Maarten, ze weten ons wel te bereiken via de marifoon als wij éénmaal in de Nederlandse wateren rond Sint Maarten varen.
Wat of onze intenties zijn en of we maar zo snel mogelijk de Nederlandse wateren wilden verlaten, wij bevinden ons in verboden gebied.

Wat zijn wij opgelucht als éénmaal ons anker in Marigot Bay ligt en meteen is daar René die ons welkom heet en een tas vol boodschappen voor ons heeft. Zo lief!

Vele Nederlandse boten op Sint Maarten hebben met ons meegeleefd en daar waar zij konden geprobeerd ons te helpen.
Nogmaals allemaal onwijs bedankt voor alle hulp.

6 april zijn wij aangekomen en op 9 april komt dan eindelijk het verlossende woord; we zijn welkom op Saint Martin.

Kunnen ons inklaringsbewijs bij Valerie ophalen, wat wij meteen doen maar niet zonder dat wij een heerlijke grote fles wijn inpakken, dat heeft Valerie dubbel en dwars verdiend. Natuurlijk vergeten we Baudine en René niet.


Tot later!!