Al gauw zien we hoe de mensen hier terecht komen, ze komen per bootje. Deze bootjes varen regelmatig heen en weer om mensen en koelboxen af te zetten om ze na een paar uur weer op te halen.
Inklaren is hier niet mogelijk, moeten dus aan boord blijven met de gele vlag (quarantaine vlag) gehesen.
Geen idee wat er gebeurt als je deze regel niet nakomt, wellicht geldboete of gevangenisstraf, gaan het maar niet uitproberen.
Ieder land waar je aankomt ben je verplicht de quarantainevlag te hijsen en pas nadat je ingeklaard bent mag je deze strijken om vervolgens een gastenvlaggetje (vlaggetje van het betreffende land) te hijsen.
Slapen heerlijk de eerste nacht, wat niet zo verwonderlijk is na de slechte nachtrust van de afgelopen 2 dagen.
De eerste paar nachten zijn altijd weer even wennen, wennen aan alle geluiden (kraken/tikken), wennen aan de beweging van de boot.
Bij ons vertrek van Jamaica (met 280 mijl voor de boeg) waren de eerste uren niet te bezeilen, later werd het beter en konden alle zeilen bij (grootzeil en kleine genua).
De eerste dag/nacht verloopt prima, beide dagen en nachten zijn eigenlijk wel goed. Alleen de tweede nacht is er regen, maar ach in ons tentje kan ons niets gebeuren.
Na die heerlijke nacht genieten we van de omgeving, het heldere water, alle bedrijvigheid op het strand en van het fantastische weer, dus niets te klagen.
Een goede tweede nachtrust zit er niet in, de wind is gedraaid, golven en deining lopen de baai in, we rollen van links naar rechts.
De bedoeling was hier nog een paar dagen lekker te blijven liggen, maar dat lekker liggen zit er met deze wind niet in.
Dan maar eerder vertrekken naar onze volgende bestemming; Barahona.
80 mijl is te veel voor een dagtocht, een nachtje doorhalen dus.
Om 11.00 uur ’s morgens trekken we het anker omhoog, hijsen de zeilen en gaan.
Op dat moment nog niet wetende dat we hier de volgende ochtend weer terug zullen zijn.
De wind is altijd meer dan voorspeld, ook nu. Eenmaal de hoek om richting Barahona poeiert het er aardig over en niet helemaal uit de goede richting, motor gaat bij.
We varen al even in het donker (Henk heeft wacht) als we een geluid horen wat we in eerste instantie niet kunnen plaatsen. Even later begint de schroef te bonken en gaat het sturen niet lekker meer.
Henk heeft wel meteen de motor in zijn vrij gzet.
Zullen toch niets in de schroef hebben, vislijnen of zoiets!
Helaas zien wij dat dit wel het geval is, er drijft een lijn achter de boot, geen goed teken. Henk probeert met een mes wat weg te snijden terwijl ik hem van wat licht voorzie.
Krijgen dat wat in de schroef zit niet los, en nu?
Blijven dobberen tot het licht is (duurt nog 6 uur) of nu in het donker te water om onder de boot kijken, terwijl er behoorlijke golven staan?
Beide is geen optie, besluiten om te keren, terug naar waar we vanmorgen vertrokken zijn.
Daar kan Henk in rustiger water bij daglicht met duikuitrusting de boel uit de schroef halen.
Elk nadeel heeft zijn voordeel, terugvaren betekend wel dat we de wind in de rug hebben, wauw wat een heerlijke zeiltocht.
Genieten ervan ondanks dat we weten morgen, nadat alles verwijderd is, weer dit stuk af moeten leggen en dus weer een nacht voor de boeg hebben en de wind tegen.
Het is niet anders!
Om 10.00 uur ligt Henk bepakt en bezakt te water en komt 15 minuten later weer boven met zijn buit.
Vislijnen met daaraan nog een drijver, niet zo gek dat de schroef niet meer wilde meewerken.
Kregen we bij ons vertrek uit West Palm Beach nog een vis in de kuip geworpen met lijn en al, nu hebben we zelf wat opgepikt.
Tijdens onze nieuwe poging om bij Barahona te komen, blijven we voor alle zekerheid nog maar iets verder uit de kust.
Geen vislijnen/drijvers meer in de schroef gekregen, we liggen bij Barahona!
In eerste instantie valt dit een beetje tegen, wellicht waren onze verwachtingen te hoog!
Aan de ene kant van de baai bevindt zich een industrie terrein met de nodige uitstoot en een kolenoverslag. Aan de andere kant, de leukere kant, zien we een kleine marina met een strandje. Gelukkig blijken we geen last te hebben van stank gezien de uitstoot, daarentegen hebben we wel last van vliegen, heel veel vliegen.
Gauw de horren overal voor en dan eerst maar eens proberen om die beesten uit de boot te krijgen.
Zijn een dik uurtje bezig geweest, maar we zijn weer vliegvrij.
Wachten is nu op douane en immigratie die aan boord zullen komen, maar eerst komen er 3 dames aan boord die werkelijk geen enkel woord Engels spreken (wij inmiddels een paar woordjes Spaans, wat erge indruk op hen maakt en ze beginnen meteen in het Spaans te ratelen).
Gelukkig hebben ze een tolk mee (een zeiler uit Panama die zo goed en zo kwaad het Spaans in Engels vertaald). De dames blijken zich bezig te houden met gezondheid/hygiëne en nu helemaal met corona.
Krijgen een poster met voorschriften over hygiëne, waarop ik met poster in de handen met hen op de foto moet. Verder nog wat formulieren invullen en met een vriendelijke glimlach gaan ze weer van boord.
Half uur later moet Henk de heren van douane en immigratie ophalen bij de marina. Het invullen van formulieren en het beantwoorden van vragen kan beginnen.
Onze eerste confrontatie met corona: één van de heren draagt een mondkapje en geen handen schudden.
Later zullen wij nog veel meer te maken krijgen met alle maatregelen die er in de landen rond om ons genomen worden vanwege het virus.
Voor het eerst in de bijna 4 jaar dat we onderweg zijn, worden onze vuurpijlen gecontroleerd.
Een aantal zijn de houdbaarheidsdatum ruim gepasseerd, gelukkig zijn er ook nog een paar goede bij. Dan nog even een controle van onze EHBO koffer, deze blijkt aan hun normen te voldoen.
Nu nog geld betalen voor visum en dan zijn we welkom op de Dominicaanse Republiek!
Liggen prima beschut in deze baai, geen last van golven, deining of andere voorbij scheurende boten, gaan het hier wel even uit houden. Gezien de weersverwachting zal dit zeker 1,5 week zijn.
Tijd om de boel te gaan verkennen, waar zijn we terechtgekomen! Is het hier toeristisch, hebben ze leuke winkeltjes, restaurantjes, barretjes, is het een leuk plaatsje om lang te verblijven?
Onze portemonnee is inmiddels gevuld met Dominicaanse Pesos, nu verder op onderzoek uit.
Komen terecht bij de plaatselijke markt waar ze groente, fruit, kruiden en vlees verkopen.
Groente en fruit ziet er prima uit, maar voor ons geen vlees, ook al zou het nog zo goedkoop zijn.
Wij bedanken!!
Wat een drukte en wat een bende op straat, echt ongelofelijk. De brommertjes scheuren je links en rechts voorbij. Deze brommertjes worden ook als taxi’s ingezet, soms zitten ze wel met z’n 4-en op zo’n aftands ding.
Auto’s kennen of hebben hier niet veel regels, je moet hier ogen van voor en achter hebben en ook goed uitkijken bij zebrapaden.
Geloof niet dat ze hier enig idee hebben dat deze dingen er zijn om mensen veilig over te laten steken.
Denk ook dat ze niet weten dat de grote groene ronde bakken die overal staan er zijn om je afval in te droppen, hier mikken ze alles liever gewoon op straat. Wat een grote gore bende.
Op de terugweg nog even naar de supermarkt, even! Het is er druk, staan 1,5 uur in de rij voor de kassa. Dit schijnt hier meer regelmaat dan uitzondering te zijn, gewoon een kwestie van geduld hebben.
Van alles te koop en ook nog eens tegen normalere prijzen in vergelijking met Jamaica. (1 liter pak yoghurt kost hier 2 dollar, in Jamaica betaalden we 10 dollar).
Het scoren van een lokaal simkaartje lukt niet, jammer maar helaas geen internet.
Als we twee dagen later weer naar de kant gaan om op zoek te gaan naar een internet gelegenheid, valt het ons op dat het zo rustig is op straat en er ook heel veel winkels gesloten zijn.
Lockdown op de Dominicaanse Republiek.
Mogen wel blijven en ons op straat begeven, maar moeten ons aanpassen.
Zonder mondkapje niet meer naar de supermarkt en ook op straat is het dragen daarvan aanbevolen.
Uiteindelijk vinden we een barretje waar we internet mogen gebruiken en ja dan hoort er een biertje bij.
Ze hebben hier het merk Presidente, lokaal bier en dat merk je aan de prijs. Een fles van 650 ml voor 2 dollar, doe er nog maar 1!
Hebben nu een dagelijks loopje; biertje drinken bij de vriendelijke eigenaar José. Niet dat we veel met hem kunnen communiceren, het gaat ons ook eigenlijk alleen maar om gebruik van zijn internet.
Als we later in de week bij José voor een dichte deur staan, blijkt ook hij zijn deuren te hebben moeten sluiten vanwege corona.
Tijd om te gaan kijken wanneer we naar Puerto Rico kunnen vertrekken.
Jammer dat wij verder niet veel van Barahona gezien hebben, wellicht komen wij hier ooit nog een keer terug, kijken of er meer te beleven valt dan wat wij er tot nu toe van gezien hebben.
Tot later!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Welkom