3 uur na vertrek van Sable Island trekt de mist weg, wat een
verademing, maakt het zeilen meteen een stuk leuker.
Het is lekker weer, de wind is wat wispelturig, toch scheren de mijlen onder
ons door op weg naar het Cape Cod kanaal.
Henk schrikt zich rot als ik schreeuw: WALVIS, op nog geen
25 meter van de boot kwam deze uit het water, zo gaaf!
Helaas ziet hij alleen nog de rimpelingen waar het gigantische beest weer in
het water plofte.
Hebben ook nog een haai bij de boot gehad, geen formaat
Jaws, maar toch!
Soms denken we er nog meer te zien, maar dat blijken dan maanvissen te zijn,
deze komen net met hun rugvin boven water uit lijkt dan net een haai, alleen bewegen
deze vissen trager dan haaien.
 |
| Maanvis |
Het is 11.00 uur als we bij het Cape Cod Kanaal aankomen,
best vroeg. Besluiten om niet te gaan ankeren bij Onset Bay maar meteen door te
varen naar New Bedford met de gunstige wind die er staat.
Om 17.30 uur liggen we heerlijk in een box bij Fair Heaven Marina. Inmiddels ook
al contact gehad met douane/immigratie, die helaas niemand beschikbaar hebben
om nu nog langs te komen, waarvoor ze excuus aanbieden!!
Ze beloven de volgende ochtend voor 10.00 uur iemand langs te sturen om alles
af te handelen.
Iets over tienen zitten wij de volgende dag de nodige papieren in te vullen,
worden onze paspoorten gestempeld (mogen weer 6 maanden blijven) en hebben we
een nieuwe cruising license voor de boot.
Mooi weer en goede wind om na deze formaliteiten meteen te vertrekken,
maar eerst even betalen voor afgelopen nacht. Geen idee wat we verschuldigd
zijn, over het algemeen zijn de havens hier niet echt goedkoop, afwachten maar!
De havenmeester loopt langs en op onze vraag waar we kunnen betalen antwoord
hij: als jullie nu gaan, ga maar.
Wat aardig, zomaar een gratis overnachting.
Gaan een rondje Rhode Island doen, je kunt in 1 dag rond
zijn, wij doen het in 2 etappes voordat we bij Newport zijn. Na 25 mijl vanaf
New Bedford ankeren we op de Sakonnet River voor het strand, maar echt lekker
liggen, nou nee! Hebben veel last van deining, wat maakt dat we de halve nacht
wakker liggen.
Via een smal vaarwater, waar links en rechts niet de minste huizen staan, gaan
we naar The Hummocks.
De brug waar we onderdoor moeten beneemt ons even de adem, het zou hoog genoeg
moeten zijn, maar toch!
Liggen verder prima bij The Hummocks, beschermd tegen deining, gaat lekker slapen worden!! De
weersvoorspellingen geven aan dat er in de loop van de middag regen komt,
blijven dus lekker aan boord.
Via de marifoon komen waarschuwingen binnen voor kans op onweer. Aan het eind
van de middag komt er een zwarte lucht op ons af, zo bizar, het lijkt wel
nacht. Duurt nog even voordat het echt bij ons is, maar éénmaal boven ons is
er veel regen en een bak onweer, niet normaal. Bliksem flitsen, hevige klappen
en blikseminslag vlak bij de boot, dit hebben wij nog nooit meegemaakt zo'n inslag vlakbij.
Hebben inmiddels wel apparatuur los gekoppeld en willen handmarifoon, laptop,
telefoons, tablets ed in de oven leggen, alleen een klein probleempje, de oven
is nog warm van de pizza die er net uitkomt.
De oven is de zogenoemde kooi van faraday waar apparatuur beschermd is tegen
eventuele blikseminslag.
Gelukkig blijft de bui maar 2 uurtjes boven ons hangen en zijn we verder van onheil bespaard
gebleven.
De volgende ochtend niet veel wind voor de 13 mijl naar
Newport. Gaan niet snel op grootzeil en genua, maar goed we hebben voortgang en
genieten van de prachtige omgeving.
Newport gebruiken wij vooral om wat voorraden aan te vullen
voor de komende dagen, het is niet de bedoeling om lang te blijven.
Als we éénmaal vertrekken uit Newport is het grauw, koud
weer. Wat een tegenstelling tot de warme dagen hiervoor.
Gelukkig klaart het gaande weg wat op, hebben weliswaar nog wat regen maar
verder prima dag.
Droppen na 33 mijl ons anker bij Wampassuc Point, bij Stonington Harbour. Aan
het eind van de middag komen er meerdere boten ankeren, waarvan er één is die
denkt, ach ik drop mijn anker vlak voor de Bluenose, het is natuurlijk een mooie boot, maar toch!
Zijn we er niet blij mee, hun anker ligt op onze
ankerketting. De meneer van de boot is niet zo blij als Henk hem verzoekt om
een ander plekje te zoeken. Na wat heen en weer 'gepraat' gaat hij toch maar iets
verderop liggen, er is ruimte zat om ergens anders te ankeren.
Gaan naar een voor ons bekende plek terug; Old Saybrook in
de staat Connecticut, wat betekent 3 dagen gratis liggen en ook de dinghy mag je gratis parkeren als je de wal op gaat.
Er zijn niet zo heel veel vrije mooringen, pikken er één op maar helaas komt de eigenaar niet veel later met zijn boot aanzetten.
Roepen de marina op voor een vrije mooring, waarop de havenmeester in zijn
bootje springt en ons voorgaat naar een plek vlak voor het clubgebouw.
Liggen hier vlak voor de kant, kunnen we (ik bedoel Henk) al roeiend afleggen.
De havenmeester laat nog even zijn gezicht zien en nodigt ons, namens het
bestuur van de zeilvereniging, uit voor een borrel en diner in het clubhuis.
Om 16.00 uur staan wij met een biertje gezellig te kletsen met bestuur en leden, die
allemaal onze verhalen en belevenissen willen horen.
Voor het diner eerst nog de prijsuitreiking van de zeilwedstrijd die vandaag
gehouden is en dan aanvallen!!
Na heerlijk gegeten te hebben is het tijd om terug aan boord te gaan, maar niet zonder
een uitnodiging op zak om morgen weer aan te schuiven.
Wat een ontvangst, wat een gezellige dagen, TOP!
\
Gaan als een speer nadat we de volgende dag vertrokken
zijn uit Old Saybrook, weten alleen nog niet waar we gaan ankeren. Er zijn een
aantal opties, eerst kijken hoe ver we komen. Onze enige criteria is voor
donker aankomen.
Om 19.00 uur pikken we een mooring op bij Fayer Weather Island en daar is
meteen de havenmeester. Helaas mogen we hier niet blijven liggen, wellicht komt
de eigenaar nog!!
Volgens ons is de eigenaar al weken niet
geweest gezien de vieze groene lijnen aan de mooring.
De havenmeester is echter onverbiddelijk, geeft aan een wel een andere vrij te hebben, kosten 55
dollar per nacht!
Denken hem even niet goed verstaan te hebben, ja hoor echt 55 dollar. Henk
probeert nog wat te onderhandelen, maar helaas hapt hij niet toe.
Dan maar een ankerplekje zoeken, wat ons niet veel later lukt, dollars
uitgespaard.
Er komt de komende dagen veel wind, reden om naar de overkant te varen om
te ankeren bij Northport Bay, liggen hier prima beschermd voor alle windhoeken
en het is een leuke ankerplek.
Gaan zo langzamerhand naar de tijd dat er orkanen gaan
komen, houden dit iedere dag en zelfs meerdere keren per dag in de gaten.
Zien dat Dorian er aankomt als wij inmiddels in Port Washington liggen. Liggen
hier samen met de Nederlandse boten Linde (Hans en Carla) en Incentive (Rik en
Sanne).
Port Washington is een prima plek om met veel wind te liggen, maar niet veel uitwijk mogelijkheden mocht Dorian hier huis gaan houden.
Besluiten om naar New York te varen, de Hudson op.
Mocht het anders uitpakken met Dorian hebben we daar de mogelijkheid om verder
de Hudson op te varen, buiten het windgebied van Dorian.
Wilden zo en zo toch nog naar NY, naar 79th Boat Bassin, want wat is nou een
leukere plek om mijn verjaardag te vieren.
Uiteindelijk besluit ook Incentive te vertrekken, Linde is in afwachting van
onderdelen, deze volgt wellicht later.
Weer geweldig om op de East River richting Vrijheidsbeeld te
varen, blijft een belevenis. Gaan voor 1 nacht ankeren bij Ellis Island, waar
wij eerste rang liggen voor de zeilwedstrijd waarvoor om 17.00 uur het
startschot klinkt. Heb soms het idee dat we iet wat in de weg liggen, sommige
gaan héél laat overstag zo vlak bij onze
boot.
De volgende dag pikken wij bij 79th Boat Bassin een vrije
gele mooring op, Incentive gaat alvast verder de Hudson op.
Wij gaan meteen weer New York snuiven, lekker rondwandelen in de stad. Verwachting is nu dat Dorian toch wel iets meer onze kant op, waardoor wij besluiten om toch ook maar verder de Hudson op te gaan, maar niet voordat wij een verjaardagstaart gehaald hebben
bij Carlo’s Bakery van Buddy Valastro (bekend van de spectaculaire taarten van
Cake Boss op tv).
Hebben een caramel taart gekozen, thuis blijkt de taart 2,7
kilo te wegen, gelukkig weten we het aantal calorieën niet.
Helaas door Dorian geen verjaardag in NY
maar bij Verplanck’s Point in de Greens Cove, hebben hier een prachtig
ankerplekje waar we ook met meer wind prima liggen.
Verplanck’s Point is overigens wel een belangrijke historische plek waar ook
Nederlanders nog een rol gespeeld hebben.
Vanaf hier konden allerlei materialen tijdens de Amerikaanse revolutie met een ferry vervoerd worden naar de overkant van de Hudson, naar Montrose en Stony
Point.
George Washington met paard is op deze plek vereeuwigd op het witte doek in
1790.
Liggen hier wel alleen dus moeten helaas de taart met z’n
2-tjes verorberen. Nee, dat doen wij niet in één dag.
De taart is werkelijk verrukkelijk, eigenlijk zijn we blij dat er verder niemand
is om deze dan te moeten delen.
Veel last krijgen wij niet van Dorian, voor ons blijft de
wind steken bij 25 knp, ook in Port Washington komt de wind niet boven de 30
knp uit.
Dat is wat anders voor de Livingstone die in Halifax ligt, zij zijn op stel en sprong
vertrokken vanuit Newfoundland, daar zou Dorian volgens de voorspellingen recht
op af gaan.
Helaas buigt deze dan toch meer naar Nova Scotia af en krijgen zij de orkaan
recht over zich heen, 60 tot 70 knopen wind. Ze hebben het heel zwaar aan boord
het is absoluut geen pretje, gelukkig blijft de boot goed liggen achter het
anker en lopen ze verder geen schade op.
Na Dorian gaan we nog een nachtje terug naar 79th Boat
Bassin, daarna door naar Sandy Hook om vervolgens door te gaan naar Chesapeake City
in het Delaware kanaal.
Je merkt dat Dorian voorbij is en er nog geen dreiging van
een nieuwe orkaan is, er liggen bij meerdere boten bij Sandy Hook, allemaal op weg
naar het zuiden.
Bij het eerste ochtendgloren, 06.00 uur, halen wij anker op
om de 187 mijl af te leggen naar Chesapeake City. Het is een top oversteek,
mooi weer, wind uit goede richting, voldoende wind en bijna volle maan.
Onze maximum snelheid is 8,7 knoop per uur, niet slecht!!
Tot aan het kanaal hebben we alles zeilend afgelegd, echt
een fantastische tocht geweest. Bij het kanaal hebben we de stroom helaas nog
niet volledig mee. Proberen te zeilen naar onze ankerplek, alleen de wind in
het kanaal gaat alle kanten op, laten het grootzeil zakken en leggen de laatste
mijlen op de motor af.
Vorig jaar konden we in Chesapeake City amper een ankerplekje vinden, tot onze verbazing liggen er nu maar 2
boten, plek genoeg dus.
Na nog een extra dagje hier doorgebracht te hebben is het tijd om door te gaan.
Doel is Annapolis, wat bijna 60 mijl verderop ligt.
Nemen nog een tussenstop bij Still Point, mooie baai. Altijd even zoeken
waar we gaan liggen, kijken waar de wind vandaan komt om geen last van deining
te hebben. Helaas gaat de wind veel eerder draaien dan de voorspellingen
aangaven, liggen dus ’s nachts behoorlijk te deinen.
De weergoden zijn ons nog steeds goed gezind, ook
vandaag prima wind om de 34 mijl naar Annapolis af te leggen. Met O-ONO tussen
5 en 7 bft halen we een gemiddelde van ruim 7 knopen per uur.
Na 5 uurtjes zeilen liggen we in de Weems kreek bij Annapolis, ook een plekje
waar we eerder geweest zijn.
Zijn de boot een beetje aan opruimen als er een oproep via de marifoon
binnenkomt:
Bluenose, Bluenose hier de Nomad. Nomad! Er gaat een lichtje
branden, dit is de boot die ons opriep toen wij in dikke mist voeren naar Cape
Sable Island (Nova Scotia).
Door de marifoon maken we alvast kennis met elkaar, hij heet Seth. Seth nodigt
ons uit voor het eten zaterdagavond bij hen thuis. Ondanks dat we elkaar nog
nooit ontmoet hebben, nemen we de uitnodiging aan.
Kunnen ook ons wasgoed meenemen, kan deze mooi draaien tijdens het eten. Lief
aanbod, maar de was laten we aan boord.
Met Seth afgesproken dat hij ons om 6 uur komt ophalen daar waar wij de dinghy
neerleggen. Spannend om elkaar voor het eerst te zien, maar het klikt meteen,
ook later met zijn vrouw Cindy.
Sinds zijn pensioen, 5 jaar geleden, wonen zij in Annapolis, daarvoor hebben ze
voor zijn werk als secretaris van een Amerikaanse ambassadeur heel wat van de
wereld gezien.
Ook (zeil)vriend Pieter eet mee, die ook het nodige van de wereld heeft gezien
als journalist van RTL Duitsland.
Een super gezellige avond en ook heerlijk gesmuld van de gegrilde kip, salade
en maïskolven. Veel te snel is het laat, tijd om alvast afscheid te nemen van
Cindy en Pieter. Seth brengt ons terug naar de dinghy en nemen ook van hem
afscheid. Wellicht gaan we elkaar waar dan ook ter wereld nog een keer
tegenkomen.
Op zondag pakken we de bus naar het winkelcentrum, Henk moet
nieuwe korte broeken. Nu is Joke, Henk en bus niet altijd een goede combi, we
gaan het beleven!
Bus is op tijd, senioren half geld, voor 1 dollar pp zitten we en 15 minuten
later staan we in het winkelcentrum. Makkie. Nu kleren scoren en dan de bus
terug. Helaas wist de buschauffeuse niet hoe laat de bussen teruggaan. Dus
gokken zo rond 15.30 uur bij de halte te gaan staan, dan blijkt er een bus om
16.00 uur te gaan, oké niet slecht gegokt.
Als ‘een’ buschauffeur ons om 17.30 uur nog steeds bij de halte ziet zitten,
moet hij lachen maar vindt het ook heel vervelend voor ons.
De bus van 16.00 uur had pauze, vervanger stond met pech onderweg, pas om 18.15 uur is de pauze van bus
1 voorbij en met de nodige excuses van alle kanten zijn wij eindelijk (na bijna 3 uur wachten bij de halte) onderweg
terug naar de boot.
Op aanraden van Seth gaan we een kijkje nemen bij de United
States Naval Academy (belangrijke basisopleiding van officieren bij de
Amerikaanse Marine en Mariniers) hier in Annapolis. Het terrein is 1,37 km2
groot en de locatie heette vroeger Fort Severn en is gelegen aan de Severn
rivier. Het instituut is gesticht in 1845 en had bij de opening op 10 oktober
van dat jaar 50 leerlingen en 7 docenten.
Elk jaar hebben ze 1100 nieuwe studenten voor de 4-jaar durende opleiding tot
officier, waar bij aanname van deze studenten gekeken wordt dat er uit alle 50
staten van Amerika evenveel studenten zijn, deze studenten hebben allemaal een
aanbeveling van hun gouverneur op zak.
Laten ons verleiden om een rondleiding met gids te maken over het complex, waar
we achteraf helemaal geen spijt van hebben om de verhalen van de gids aan te
horen over oa;
4.400 mensen in de eetzaal die binnen 25 minuten hun eten aan tafel
uitgeserveerd krijgen;
eerstejaars 1500 meter moeten zwemmen in marinekleding en van een 10 meter
plank moeten springen, pas als ze dat gehaald/gedaan hebben slagen ze voor het
onderdeel zwemmen;
iedereen aan sport MOET doen, team
of individueel;
ze een eigen American Football team hebben die sinds 1893 een geit als mascotte
hebben genaamd Bill, inmiddels is het Bill de XXXVI;
Memorial Hall met alle helden uit vroeger tijden en het heden;
Graftombe van John Paul Jones, de eerste Marine Commandant
tijdens de Amerikaanse Revolutie;
en nog veel meer mooie en ontroerende verhalen.
Je mag hier ook op eigen houtje rondwandelen, na een paspoortcontrole mag je gaan en staan waar je wilt op het terrein.
Inmiddels is het weer tijd om verder te trekken, nog 100 mijl te gaan voordat we
de boot bij Deltaville uit het water halen om de onderkant van nieuwe
anti-fouling te voorzien.
Eerst nog een paar dagen ankeren bij Solomons Island in de
Mill kreek. Wind en weer blijven ons meezitten, in 8 uur tijd hebben we de ruim
47 mijl naar deze plek afgelegd.
Het is warm, soms te warm om wat te gaan doen, dwingen ons zelf om toch naar de
kant te gaan. Eénmaal daar is het ook weer lekker om even de benen te strekken
en een lekker biertje te drinken op de pier.
Met die warmte lekker verkoelend om met
de dinghy rond te varen, alle hoeken en gaten van de kreek verkennen.
Wil eigenlijk ook wel even zwemmen, alhoewel het water er niet al te helder
uitziet, maar na het zien van een slang tijdens dit tochtje zet ik het maar uit mijn hoofd.
Waar de wind het ons de laatste dagen meezat, zo nu zit het
tegen. Komende dagen alleen maar Zuid (en heel weinig), we hebben echter
Noorder wind nodig, liggen hier dus nog een paar dagen. Ach er zijn vervelender
plekken te vertoeven.
Tot later!
