Amerika - deel 7

Afgesproken met Gerard en Karina dat we er een zeilwedstrijd van gaan maken naar Rhode Island; de verliezers koken voor de winnaars.

Om 09.30 uur gaat het anker omhoog en éénmaal buiten trekken we het grootzeil erop en dan blijkt de voorspelde wind er helemaal niet te zijn. We dobberen wat en dan gaat toch echt de motor even aan (noteren de motoruren, deze tellen mee voor de wedstrijd). Lang hoeft de motor niet bij als  eindelijk de voorspelde wind gaat waaien en we heerlijke zeildagen hebben, overdag de gennaker erop die er bij het vallen van de avond weer afgaat  om in de nachten met de genua te varen (wij, eigenlijk ik, hou er niet van om ’s nachts met de gennaker te varen).

Aangezien we steeds verder noordwaarts trekken is de kans op het zien van walvissen groot. Hopelijk zien we ze alleen maar en niet zoals tijdens de oversteek van de Kaap Verden naar Suriname er tegen één opvaren.
We zien er 7, wauw wat is dit gaaf!! Eerst zie je een soort mist omhoog komen en daarna enorme lijven. De eerste paar walvissen zijn zo’n 100 meter bij de boot vandaan maar dan zijn er een paar op 30 tot 40 meter bij de boot, je hoort ze heel duidelijk en wauw die grote donkere lijven.

In onze laatste nacht komt er dichte mist opzetten, gedver we zien echt niets meer om ons heen. Radar gaat aan en dan blijken er toch redelijk veel boten om ons heen. De mist blijft tot we vlak voor de ingang van Newport zijn en we de afgesproken finishlijn kunnen zien om die vervolgens om 12.25 uur te passeren.
Zijn de laatste weken niet echt veel boten om ons heen gewend, nou dit is andere koek: veel boten, héél véél boten.
Kunnen gelukkig nog een prima ankerplek vinden in Brandon Cove en is het wachten op de K’dans. Voordat zij zo rond 17.00 uur de finishlijn passeren hebben ze al opgeroepen dat zij voor ons zullen koken, Bluenose heeft gewonnen. De volgende avond is het smullen bij hen aan boord van een heerlijke nasi maaltijd.

Zeilboten groot en klein, motorboten groot en klein, alles vaart hier. Nu begrijpen we wat men hier bedoelt met ‘Zeilerswalhalla’, niet dat wij rondom Rhode Island varen, dat ligt nog in het vooruitzicht.
Toeristen kunnen hier op prachtige zeilboten een tochtje maken van een paar uur en we zien die boten dan ook regelmatig uitvaren. Newport is een drukke stad waar veel te beleven valt voor de grote hoeveelheid aan toeristen.
Uiteraard doorkruizen ook wij Newport van oost naar west en van noord naar zuid, komen veel interessante bezienswaardigheden tegen.

Als je in Amerika ergens gaat lunchen en er staat bij dat een gerecht inclusief chips is krijg je chips maar dan wel een “zakje chips”, iets waar wij ons steeds weer over verbazen.

In  Newport is het een ‘must’ om de Cliffwalk te doen, een wandeling van ongeveer 3,5 mijl (5,6 kilometer). Je kunt op een bus stappen naar het begin van de cliff en aan het eind weer met je kont in de bus stappen, maar nee wij niet, wij lopen vanaf de haven en hebben éénmaal terug aan boord dan toch een dikke 20 kilometer in de benen.
Langs de kust en over kliffen (niet te stoer over denken, viel heel erg mee) wandelen met aan de ene kant de zee en aan de andere kant prachtige grote huizen van hele rijke grote industriëlen.
Één hebben we er van onthouden: Familie Van der Bilt.

Feestdag voor de Amerikanen: 4 juli Onafhankelijkheidsdag; 's morgen eerst in een park 100 saluutschoten (wat een kabaal), overdag her en der muziek en ’s avonds rondom ons heen prachtig vuurwerk.

Het weer is hier over het algemeen prima, lekker zonnetje, soms wat regen, soms wat teveel wind maar over het algemeen prima toeven. Één nacht was er zeker iets teveel aan wind, het poeierde erover dat wij zelfs een ankerwacht hielden. Gelukkig voor ons hield het anker prima wat niet gezegd kon worden van veel andere boten, waaronder helaas de K’dans. Gelukkig kregen zij redelijk snel het anker omhoog en konden iets verderop het anker weer droppen.

Er zijn wel wat boten die elkaar geraakt hebben maar elkaar gelukkig niet veel schade hebben toegebracht. Na een paar uurtjes kon iedereen, nadat de wind was afgenomen, het bed weer opzoeken. De volgende morgen lag de K’dans alweer vroeg op hun ‘oude’ plekje.

Na 1,5 week houden we het hier voor gezien, gaan naar Martha’s Vineyard wat 45 mijl verderop gelegen is.

Tot later!