Terug op Nova Scotia

Weer terug in Nova Scotia – Cape Breton, varen om 07.30 uur het Bras d’Or Lake op. Was nog een beetje spannend of we het zouden redden om binnen te lopen met de stroom mee, het is ons gelukt.

Gistermorgen om 09.00 uur vertrokken vanuit Port aux Basque, dan is het altijd afwachten of er genoeg wind blijft om de 5 mijl per uur te halen die wij uitgerekend hadden om op tijd aan te komen.

De oversteek was verder prima, alleen regen tijdens Henk zijn wacht. Wij vinden het altijd lastig om bij één nacht doorvaren in slaap te komen. Meestal is het voor ons beide alleen een beetje rusten, maar nu tijdens mijn eerste slaap heb ik echt geslapen. Ben dan ook wel een beetje kribbig nadat Henk mij wakker heeft gemaakt, kribbig of niet, warme kleren aan en wacht overnemen.

Henk slaapt nog als ik via de vaargeul het Bras d’or Lake opvaar. Wow wat is het hier prachtig, zoveel groen, zoveel mooie ankerplekjes. Inmiddels is het 13.00 uur als wij aankomen bij Baddeck en 115 mijl achter de rug hebben.

Zoveel boten hebben we lang niet gezien om ons heen, lekker druk maar plek genoeg.

Gauw bootje te water laten, motortje erop en dan naar de kant om te kijken of we nog een auto kunnen huren voor een paar dagen om de Cabot Trail te gaan doen. De overnachtingen zijn geen probleem, op diverse campings zijn nog hutjes of tenten (tipi’s) te huur.

De Cabot Trail is 300 kilometer lang, brengt je langs mooie kusten maar laat je ook proeven van de Cape Breton Highlands.

De dame van autoverhuur slaakt een diepe zucht op ons verzoek voor een auto over 2 of 3 dagen.

Je kunt op de wachtlijst waar je nog 10 wachtende voor je hebt, gaat het dus jammer genoeg niet worden. Over 14 dagen is het geen probleem, helaas gaat dat echt te laat worden.
Even komt de gedachte op om dan maar een één daagse excursie te doen, dat was ook maar even. Veel te duur en de hele dag zitten in de bus en er alleen uit mogen voor een foto. Nee, dat gaat het niet worden.

Baddeck is een toeristisch plaatsje waar je doorheen komt als je de Cabot Trail gaat doen. Veel dagjesmensen en/of toeristen die hier rondwandelen kun je wat verdienen! Dat denkt ook de doedelzakspeler die de hele dag al spelend op zijn doedelzak op en neer langs de waterkant loopt. Zijn repertoire is jammer genoeg niet zo groot, de hele dag speelt hij nagenoeg hetzelfde deuntje.

De Canadese boot Sage van Toni en Conny ligt hier ook, hen hebben wij eerder ontmoet in Province Town en Lunenburg. Zij nodigen ons uit voor het eten vanavond, gezellig. Hebben al eerder bij elkaar gegeten en de toen door hen gemaakte macaroni met kaas ligt ons nog vers in het geheugen.
Vanavond kip met rijst en boontjes, daar kan niets mis mee zijn, alleen heeft hij niet een paar peperkorrels gebruikt maar het hele zakje erin gekieperd, dat deed aan de gezelligheid niets af.
Toni en Conny zijn met de Sage de hele wereld over gezeild, zijn er nu nu klaar mee, boot staat te koop en is er een huurhuis gevonden in Victoria (Vancouver). Ze zullen blijven reizen alleen nu per auto, trein of wat dan ook, maar niet meer met een boot.

Tijdens onze wandeling door Baddeck stuiten we op het Alexander Graham Bell museum. Graham Bell, geboren in Schotland, emigreerde naar Canada en later naar Amerika, is uitvinder en oprichter van telefoonmaatschappij Bell.
Na lang onderzoek gedaan te hebben op het hoorbaar maken van spraak diende hij op 14 februari 1876 zijn octrooiaanvraag van de telefoon in. Hoewel uit het apparaat van Bell nauwelijks een gesproken woord kwam, werd het octrooi op 7 maart 1876 toegekend en drie dagen later sprak Bell tegen zijn assistent te historische woorden door de telefoon: Mr. Watson, come here. I want to see you.
Watson, die in een andere kamer verbleef, kwam direct.

Alexander Graham Bell met zijn vrouw Mabel

lekkere douche

We gaan een keer niet zo vroeg vertrekken, pas om 11.00 uur trekken we het anker omhoog en gaan onderweg een ankerplekje zoeken. Uiteindelijk vinden we dat tussen Big en Little Harbour. Inmiddels is het flink gaan regenen, staat er behoorlijke wind (6 tot 7 bft.) en hebben we hevige onweer met onwijs harde klappen, die gelukkig niet zo heel dichtbij zijn. 

Niet dat we heel veel haast hebben maar toch willen we wel een beetje opschieten om in Halifax te komen.
Daar ligt inmiddels de Bojangles maar ook de Livingstone is daarnaar toe onderweg, straks weer even gezellig bij kletsen met z’n 6-en.
Bojangles gaat net als wij zuidwaarts, Livingstone gaat nog naar het noorden. Of ze ook naar Newfoundland gaan!

Denken zo’n 4 uurtjes nodig te hebben om bij het plaatsje St. Peters te komen in de Strachans Cove. Bij St. Peters moet je een smal kanaal en een sluis door om verder zuidwaarts te kunnen gaan.
Komen vroeg aan in St. Peters en besluiten meteen maar naar de kant te gaan om wat van het dorp te bekijken. Het is een leuk plaatsje met leuke winkeltjes, maar ook een plek waar je prachtige wandelingen kunt maken, zo kun je langs het St. Peters kanaal of een rondje baai lopen.

mooi ankerplekje bij St. Peter

wat bijverdienen!!

kom je in het hele dorp tegen

De volgende dag gaan we verder, de sluis gaat pas om 08.00 uur draaien. Op tijd liggen we klaar als de brug opengaat en wij door kunnen richting sluis.
Met nog 5 andere boten varen we een stuk het kanaal op, de sluiswachter weet niet wat haar overkomt, zoveel boten in één keer!

De sluis is inmiddels 150 jaar oud en dat vieren ze. Wij krijgen een certificaat, waaruit blijkt dat wij boot nummer 506 zijn die de eerste keer gebruik maakt van de sluis.

Eénmaal de sluis door; mist, dichte mist!! Gedver, gelukkig zien we op de plotter waar we varen, zelf zien we de boeien waar we tussendoor varen niet.
De mist houden we, ook als we al scharrelend tussen verschillende eilandjes doorvaren. We hadden ook buitenom kunnen gaan, maar dit scharrelen scheelt ons zeker 10 mijl, mist is overal dus dat maakt niet uit.
Ons eerste ankerplekje bij Yankee Cove moet volgens de boeken een mooi plekje zijn, maar helaas is de mist er nog steeds en zien we er weinig van, het enige wat we zien zijn de vele zeehondjes vlakbij de boot. Verder een rustig plekje, hebben heerlijk geslapen.

Helaas worden we wakker in een, nog steeds, mistige wereld en de wind is weg. Hebben 60 mijl voor de boeg, waarvan we er veel op de motor afleggen naar Beaver Harbour.

Bij het binnenvaren naar ons ankerplek bij Beaver Harbour trekt de mist op en zien we wat van de omgeving, altijd leuk!
Dit is ook maar een plekje voor 1 nacht, morgen naar Halifax.

We hebben om precies te zijn 62,7 mijl afgelegd als ons anker in de North West Arm bij Halifax ligt.

Een geweldige zeildag achter de rug zonder mist en de wind uit de goede hoek, hebben een gemiddelde van ruim 5 mijl per uur gehaald, niet slecht!
Gauw even douchen, dan borrelen bij de Bojangles, bijkletsen en we kunnen mee-eten. Jan en Corrie van de Livingstone zijn de stad in, het is feestweek, die zien we morgen wel.

De volgende ochtend staat de koffie met cake klaar bij de Livingstone aan boord, gezellig weerzien.

Zij willen alles weten over Cape Breton en Newfoundland, zijn er nog niet uit wat ze gaan doen.
Na de koffie voor ons ook tijd om ons te mengen in het feestgedruis in de stad, alleen is het zo warm dat we al gauw verkoeling zoeken. Feest of geen feest, wij hebben er gauw genoeg van met deze warmte, terug naar de boot.
Terug aan boord snel toetje maken en naar de Livingstone om met z’n zessen alle verhalen en belevenissen van elkaar aan te horen onder het genot van een drankje en allerlei lekkere salades en ons toetje.

De volgende dag blijken Jan en Corrie het besluit genomen te hebben om toch naar Newfoundland te gaan, wij waren zo enthousiast, ze gaan gewoon.

Lang blijven we niet in Halifax, we moeten naar Riverport naar de Schoonerdagen 2019. Via Rob en Baudine zijn we uitgenodigd om 2 dagen mee te doen met dit evenement waar zo’n 25 schepen aan meedoen en een week lang duurt.

Een Schooner is een zeilboot met 2 masten waarvan de voorste mast lager is dan de achterste, in tegenstelling tot de Klipper waar de achterste mast lager is dan de voorste.

Maken nog even een stop in Lunenburg voor wat boodschappen en dan snel door naar Riverport. De eerste avond begint met een gezellige bijeenkomst in het dorpshuis met muziek. In het dorpshuis is de verkoop van alcohol maar ook het nuttigen daarvan in dit gebouw verboden. Wat zou er toch in al die zelf meegebrachte flessen zitten die verpakt zijn in papier of aluminium folie!! Aan het einde van de avond kunnen wij niet anders concluderen dat er alcohol ingezeten moet hebben, menigeen is behoorlijk aangeschoten.

Ik bedank voor deelname aan de zeilwedstrijd, Baudine, Rob en Henk stappen op bij Russ en Heidi eigenaren van Schooner Tillicum.
Ze hebben een fantastische dag, helaas zijn ze niet in de prijzen gevallen. Rob en Henk besluiten het morgen anders aan te pakken, ze gaan de te varen tactiek overnemen van Russ.
Dit werpt de volgende dag zijn vruchten af als bij de prijsuitreiking blijkt dat ze eerste zijn geworden, goed gedaan Baudine en mannen.

Schooner Tillicum

Tillicum onder zeil

Op de finishlijn verslagen:

Hebben een paar gezellige dagen gehad in Riverport en La Have (waar de tweede dag de wedstrijd plaatsvond).

Nog twee stops te gaan voordat we weer teruggaan naar Amerika. De eerste stop is Liverpool, waar we twee dagen blijven en dan een lange dag om bij Cape Sable Island te komen.
In Liverpool nemen Henk en ik de toeristische wandeling naar Fort Point Lighthouse, een wandeling die ons langs allerlei historische panden loodst en uiteindelijk bij de vuurtoren uitkomt.
Daarna gauw nog een paar boodschappen en zijn net op tijd aan boord als de voorspelde bui losbarst.

Het was een lange lange tocht naar Cape Sable Island en alleen maar mist, dichte mist en dat ruim 68,5 mijl. Hebben onderweg nog even marifoon contact met zeilboot Nomad (nooit eerder ontmoet), deze wil graag weten waar wij naar toe gaan.

Ons ankerplekje vinden we bij de visserijhaven, dit blijkt een goede keus, heerlijk rustig gelegen.

De volgende ochtend nog steeds dichte mist, wel of niet vertrekken?
Besluiten te gaan, hopen dat het straks gaat opklaren. Bij de Bojangles is alles nog in diepe rust, zij hebben niet zo’n lange tocht voor de boeg naar Maine, wij echter 270 mijl naar New Bedford.
Varen toch maar even langs en na wat roepen komt Baudine naar buiten en zwaait ons uit.

Hiermee eindigen onze verhalen over New Foundland, Cape Breton, Nova Scotia, nu op naar Amerika, op naar New Bedford om in te klaren.

Tot later!