Newfoundland vervolg

Strak blauwe lucht, wat echter geen garantie is voor warm weer. Lange broek, trui, laarzen en nog hebben we het koud. Gelukkig hoeven we maar 11 mijl naar de overkant, Burgeo!

Bij het naderen van Burgeo een beetje scharrelen tussen de eilandjes door en vooral het laatste stukje rustig varen, is hier niet zo diep en ook nog eens laag water. Het gaat gelukkig allemaal goed.

Vanwege de voorspelde windkracht 6 tot 7 bft. besluiten we niet te gaan ankeren maar aan de ietwat ongezellige kade te gaan liggen.

Liggen net of de eerste belangstellende komt al langs om gezellig een praatje te maken en niet veel later komen er nog meer en dat blijft zo alle dagen dat wij hier zijn. Ze zijn stuk voor stuk wel heel verbaasd dat we al zeilend helemaal vanuit Nederland komen.
Het is hier niet een goedkoop plekje vergeleken met de andere plekken waar we moesten betalen, maar ach we kunnen hier douchen en er is een gratis wasmachine en droger, waar wij dan ook veelvuldig gebruik van maken.

Ook hier zijn de mensen super aardig, meteen bereid om overal met je naartoe te rijden. Wij maken daar dankbaar gebruik van om oa onze gasfles te laten vullen en om onszelf gesjouw met boodschappen te besparen.

Burgeo heeft een oppervlakte van 31,34 km2 met ca 1400 inwoners. Ook hier daalt het aantal inwoners in rap tempo, in 5 jaar tijd is het aantal met bijna 11% afgenomen.

Na 3 dagen houden we het voor gezien, waarvan we 1,5 dag lekker in de omgeving hebben kunnen rondwandelen met prachtig weer, helaas kwam de rest van onze tijd hier de regen met bakken naar beneden.

Bij ons vertrek om 06.45 uur naar La Poile is het hoog water dus minder spannend op het ondiepe gedeelte. Vandaag een iets langere dag voor de boeg, moeten 35 mijl. Heerlijk weer, alleen de wind laat het een beetje afweten (het is ook nooit helemaal goed), dus vandaag de motor maar wat uren laten maken.

Inmiddels is het 14.00 uur als we binnenvaren, wauw ook hier weer een prachtige baai. Toch gaan we niet voor anker, het gedeelte waar wij kunnen ankeren (diepte 7 meter) ligt wel erg dichtbij de rotsen en dan niet zeker weten hoe de ankergrond is, we gaan aan de kade liggen. 

In La Poile is niet veel te beleven, 15 minuten en je bent van de ene kant van het dorp aan de andere kant.

Het lijkt wel of ze hier net uit winterslaap komen en meteen al weer volop bezig zijn om de komende winter er weer warmpjes bij te kunnen zitten. 

Zijn hier wel een bezienswaardigheid, maar in een praatje maken hebben de meesten geen zin en degene die wel willen praten zijn niet te verstaan, wat een verschrikkelijk accent.

Het hoogtepunt van de dag hier is als de veerboot langskomt, die de door de bewoners bestelde goederen in Burgeo komt afleveren.

Eén dag hier is lang genoeg, op weg naar Rose Blanche.  De wind gaat in de loop van de middag tegen staan, dus vroeg vertrekken (betekent 05.30 uur) voor de 18 mijl die we te gaan hebben.
Vroeg vertrekken is ook vroeg aankomen, om 10.00 uur hebben we een mooi plekje aan de kade en mogen hier gratis liggen, daar houden wij NL-ders van!!

Vroeger lag deze kade vol vissersboten, helaas is die tijd al lang voorbij. De zee is hier behoorlijk leeggevist, er zwemt bijna geen Cod (kabeljauw) meer in zee.

Vissers die nu nog iedere dag uitvaren hebben een quotum, ook mag er tegenwoordig per gezinslid niet meer dan 5 cod’s gekocht worden met een maximum van 15 per gezin.
Maar wat een plekje en wat een super aardige mensen die allemaal wel willen weten waar we vandaan komen en waar we allemaal geweest zijn.
Als we een auto nodig hebben hoeven we het ze maar te vragen of ze brengen ons of we mogen hem lenen. Moet er in Nederland toch niet aan denken om zomaar mijn auto aan een onbekende zeiler uit te lenen!!

zijn kabeljauw aan het schoonmaken

Rose Blanche; waar het nog dramatischer is wat betreft de daling van het aantal inwoners, in 5 jaar tijd een daling van 13,4% waardoor het totaal vandaag de dag ligt op ca 360.  

Terwijl Rose Blanche gewoon per auto bereikbaar is.

We kunnen hier onze energie weer even kwijt, een leuke wandeling naar de vuurtoren maar ook als we internet willen moeten we een flinke heuvel op naar het Town House (gemeentehuis). Zittend op de trap van het Town House hebben we redelijk internet, tot de medewerkster buitenkomt en ons de code van hen geeft, dan vliegt het nieuwe weerbericht binnen. De 3 dagen dat we hier liggen is dit in ieder geval elke dag even ons dingetje om te doen.

De 6 kilometer lange wandeling naar de vuurtoren is erg leuk, de aangegeven route stuurt je langs de weg, maar wij besluiten de Old Lighthouse route te nemen, lekker klimmen en klauteren over rotsblokken. Dat blijkt geen verkeerde keuze, alhoewel we één twijfelpunt hebben; de route stuurt ons door een privé tuin!! De bewoner neemt onze twijfel weg, gewoon doorlopen, deze wandelroute loopt nou éénmaal door mijn tuin, geen probleem.

Het moet gezegd, prachtige wandeling met uiteindelijk bij de vuurtoren een geweldig uitzicht over zee en over Rose Blanche.

 

 

best een eindje lopen naar de wc of waterput

De originele vuurtoren stamt uit 1871 en is toentertijd gebouwd met plaatselijk gewonnen graniet en in 1999 geheel gerestaureerd met zoveel mogelijk oude stenen die er rondom de vervallen vuurtoren te vinden waren. 

Onze wandeling naar de kant waar de veerboot aankomt is ook meer dan de moeite waard, behalve dan dat we worden lastiggevallen door vliegen.Met weer een beetje klimmen en klauteren maar ook door prachtige natuur bereiken we na 1,5 uur de veerboot. 

zoek het vogeltje

Kijken nog even of we met deze nog een dagje naar een ander plekje kunnen, maar helaas vaart de boot de komende 3 dagen niet uit.
Op onze terugtocht spreken we een Canadees uit Ontario (zijn vader komt uit Friesland en moeder uit Zuid-Holland) die 6 maanden doorbrengt in zijn prachtige vakantiehuis boven op de heuvel met uitzicht op zee. Voordat we door lopen moeten we nog even van hem wachten en niet veel later komt hij met een ‘gevulde’ plastic zak terug. Allemaal vers zegt hij, Henk neemt het in ontvangst en ziet tot zijn schrik 2 kreeften en een grote zak gefileerde kabeljauw. Dat gaat een paar dagen smullen worden voor mij, Henk laat vis héél graag aan zich voorbij gaan.

Onze laatste stop op Newfoundland gaat Port aux Basque worden. Het is koud en het regent als we ’s morgens om 08.45 uur wegvaren en ruim 19 mijl voor de boeg hebben.

Het grootzeil laten we ingepakt, alleen op de genua loopt het heerlijk en binnen 4 uur liggen we alweer aan de kade. 

Blijven de rest van de dag een beetje rondom de boot scharrelen, morgen maar eens wat verderop de buurt gaan verkennen.

De volgende dag eerst wat boodschappen doen bij de “grote supermarkt”, niet naast de deur, oké een flinke wandeling is goed voor ons. Die wandeling hebben we nooit gedaan, wel bij de supermarkt geweest, maar per auto.
Staan gereed op de kade voor vertrek als er een auto naast ons stopt die vraagt waar wij naar toe moeten, oh supermarkt, ik breng jullie wel even. De meneer blijkt bijna 86 jaar en woont hier al 55 jaar. Nou ben ik nogal bangig aangelegd om bij iemand in de auto te stappen die ik niet ken of niet weet wat voor chauffeur hij is, maar goed we stappen in.

Voordat we het weten krijgen we een 3 uur durende rondleiding langs allerlei bezienswaardigheden, waarbij hij ook nog eens heel leuk kan vertellen. 

Uiteindelijk stoppen we nog bij de supermarkt en wil hij op ons wachten, dat gaat ons echter te ver. Dit kunnen we iemand niet aandoen, we geven aan terug te gaan lopen. Oké zegt hij, maar wellicht ben ik straks nog in de buurt en kunnen jullie gewoon weer instappen!

Wij verdenken hem ervan ergens om een hoekje te hebben gestaan of in ieder geval in de buurt is gebleven.
Na de boodschappen en ons bezoekje aan het spoorweg museum gaan wij lopend op weg, na 3 minuten stappen we weer in en krijgen nog een rondleiding van 1,5 uur maar nu aan de andere kant van Port aux Basque.
Van enige vergoeding voor brandstof wil hij absoluut niets weten, maar zegt geen nee tegen het flesje wijn wat wij hem aanbieden.
Wijn en alle andere alcoholische dranken zijn duur in Canada. In Amerika koop je een goede fles wijn voor ca 8 dollar, voor dezelfde in Canada moet je al gauw 24 dollar betalen.

Aan de kade ligt een Amerikaanse boot met een stel dat nog langs de zuidkust gaat varen. Zij willen graag van ons weten waar wij allemaal geweest zijn. Dat kun je het gezelligste doen tijdens een borrel, dus nodigen wij hen uit bij ons aan boord.

Bij ons is het gewoon dat als je iemand uitnodigt jij ook de drankjes verzorgd, dat is zo niet Amerikaans! Bij Amerikanen neem je je eigen drank mee, ook al ben je door hen uitgenodigd, maar andersom nemen zij ook hun eigen drank mee. Henk leert wat een Dark Stormy is; donkere Bluenose rum (gebotteld bij Ironworks), ginger bier en een schijfje limoen. Op een tweede zegt hij geen nee!!
Informatie is uitgewisseld en de flessen inmiddels leeg als ze weer van boord gaan, het is gezellig geweest.
Gaan nog even naar muziek luisteren bij Scott's Cove Park, kunnen de muziek ook aan boord horen maar zien wie de muziek maakt is ook leuk.

Rose Blanche, Francois Bay en Ramea Island staan bovenaan ons lijstje van leukste/mooiste plekjes, gevolgd door het prachtige ankerplekje bij Deadman’s Cove.

Hebben hier een super tijd gehad, jammer dat er niet genoeg tijd was om heel Newfoundland te ronden, wellicht waren we dan nog beren, kariboes (rendier) of ijsschotsen tegengekomen.

Tot zover een klein stukje over onze belevenissen Newfoundland.

Tot later!