Wel hebben we meermaals met dicht geknepen billen gezeten, bv plekken waar we nog maar 10 centimeter onder de kiel hadden, maar ook bij plekken die op de kaart als ondiep aangegeven stonden en naar later bleek dat er water genoeg stond.
Liggend aan een mooring bij het schattige plaatsje Saint Augustine kijken we terug op een enerverende tocht over de ICW.
Vertrokken vanuit Norfolk (Virginia) om vervolgens de staten North Carolina, South Carolina, Georgia en uiteindelijk een stuk van Florida door te trekken.
Veelal vonden we geweldige ankerplekjes, bv Black Creek in North Carolina die zijn naam eer aan deed.
’s Avonds leek het water zwart maar ook in de hele omgeving geen licht te bekennen, alleen de prachtige sterrenhemel gaf nog iet wat licht.
Ook ankeren vlak voor een appartementen complex, waarvan één bewoner naar buiten kwam om te vragen of we problemen hadden, want hier had nog nooit een boot geankerd. Nadat hij begreep dat we alleen de nacht hier wilde doorbrengen, was hij gerustgesteld.
De ICW ligt op heel veel plekken parallel aan zee en zijn er ook veel openingen naar zee, wat maakt dat er ook heel veel dolfijnen gebruik maken van de ICW. Op sommige plekken leek het wel een kraamkamer, zoveel jonge dolfijntjes die zich volop lieten bewonderen.
In Beaufort (North Carolina) zijn we twee dagen gebleven, hebben Santa toegezwaaid
 |
| huisje Santa |
en zijn er in het Maritieme Museum alles te weten gekomen over Piraat Blackbeard. Deze Engelse piraat, Edward Teach, was afkomstig uit Bristol en was van 1716 tot 1718 als zeerover actief oa aan de oostkust van Amerika. Hij kaapte in 18 maanden tenminste 20 schepen. Voor de kust van North Carolina is zijn schip de Queen Anne’s Revenge gevonden. In 2011 hebben ze daar een 1000 kilo zwaar kanon uit het water gevist.
Bezoeken hier ook nog een hele oude begraafplaats.
Zo rustig als bij Beaufort (North Carolina) zoveel lawaai hebben we bij Beaufort (South Carolina). Hier scheren de straaljagers over ons heen. Niet af en toe 1 maar we zien er 20 achter elkaar landen en dat geeft een bak herrie, ongelofelijk.
Op sommige plekken heb je links en rechts van je mangrove bossen, maar er zijn ook plekken waar huizen aan de oevers staan waarvan je denkt; zo welke rijke stinkerds wonen hier. Ook deze mensen hebben zo hun beslommeringen als ze naar hun bootje willen aan het eind van hun 100 meter lange steiger, dat doen ze niet lopend maar met een golfkarretje. Je zou eens moe worden!!
Deze grote huizen vindt je vooral in North en South Carolina, er is alleen één groot verschil tussen die staten. In South Carolina wappert de 2020 Trump vlag bij alle huizen en in North Carolina zo af en toe één.
Ook waanden we ons af en toe op de Friese meren, zoveel grote plassen water die we overgestoken zijn om dan vervolgens weer in een smalle vaargeul terecht te komen.
Het vinden van een ankerplek heeft maar 1x een probleem gegeven, dat was 15 mijl voor Saint Augustine. Soms lijkt het op de kaart of er ankerplekken zijn, maar éénmaal daar blijkt het niet zo. Uiteindelijk hebben we in het donker het anker zowat in de vaargeul gedropt in de hoop dat er geen grote boten meer langs zouden komen. Na niet echt lekker te hebben geslapen zijn we voordat de hanen kraaien doorgevaren. Nee, dit was geen lekkere ankerplek.
Nou is dit vroeg vertrekken geen issue meer bij ons, alle vaardagen op de ICW zijn we ’s morgens om 07.00 uur vertrokken, om maar zoveel mogelijk mijlen te maken.
Hebben de hele tocht niet zulk geweldig weer gehad, koud en veel wind met af en toe een flinke regenbui.
O ja, bij George Town (South Carolina) hebben we voor één dag de ICW verlaten om over zee naar Charleston te gaan. De wind liet dat op dat moment toe, dan moet je dat pakken. Wat overigens wel weer even wennen was nadat we 8 dagen vooral brommend hebben doorgebracht. Maar ook wel weer heerlijk en gezellig met een verstekeling aan boord om weer te kunnen zeilen.
In Charleston pakken we de fietsen weer van stal en crossen de stad door op zoek naar plekjes die wij bij ons vorige bezoek over geslagen hebben.
Waterfrontpark Charleston:
Helaas bleek de gunstige wind maar 1 dag te staan, na 5 dagen in Charleston vertoeft te hebben pikken we hiervandaan weer verder de ICW op.
Om alles op te schrijven wat we iedere dag hebben meegemaakt gaat wat veel worden en wellicht te saai om te lezen.
Daarom nu maar een aantal foto’s die we onderweg gemaakt hebben.
 |
| slordig geparkeerde autoboot |
Hier bij St Augustine eindigt ons ICW avontuur. De vaargeulen worden vanaf nu smaller, het water ondieper, de ankerplekken voor een zeilboot zijn minimaal, hebben geen zin meer in zwetende bilnaden tijdens spannende momenten, we gaan verder over zee.
Het wachten is nu op een goed weergaatje.
Tot later!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Welkom