Puerto Rico

Wij lopen wachten van 3 uur op en 3 uur af, om dan meteen de slaap te kunnen vatten als je geen wacht hebt is een dingetje. Er is gekraak, geschommel, klapperende zeilen, zelfs oordoppen helpen dan niet.
De tocht van Tortola naar Puerto Rico was verder prima, wind uit de goede hoek en niet teveel.
Hé we hebben eens niet wat te zeuren over de wind! Dat komt nog wel!
De laatste dag hadden we uitgerekend dat als we zo’n 5 á 6 knopen per uur lopen we dan de volgende ochtend om een uur of 8 zullen aankomen.
Het loopt lekker tot de wind aantrekt en we inmiddels 8 knopen per uur lopen, dat is niet de bedoeling. Zeil minderen tot de gewenste 5 á 6 knopen. Halverwege de nacht geeft de wind het op nu lopen we nog 2 á 3 knopen per uur. Als we zo doorvaren komen we pas de volgende avond in donker aan, motor gaat bij grrrrrr.
Gelukkig hoeft dat niet lang, de wind trekt weer aan; Puerto Rico we komen eraan!

We varen al even langs de kust van Puerto Rico als we de radio aanzetten en meteen klinken de klanken van Zuid Amerikaanse muziek in onze oren.
Moesten allebei meteen denken aan de West Side Story waar de gepassioneerde Puertoricanen een rol speelden.

Verder hebben we geen idee wat ons te wachten staat in Puerto Rico wat onder Amerikaanse vlag staat. Over het algemeen zijn de bewoners niet zo heel goed te spreken over Amerikanen en de hulp (eigenlijk geen hulp) die ze krijgen na orkaan Maria
Hier gelden ook andere regels met betrekking tot inklaren. 5 mijl voor de kust roepen wij de Kustwacht Puerto Rico op en vragen toestemming om binnen te mogen lopen. Allerlei vragen worden onze kant op gevuurd en ook of we niet wisten dat je je 12 mijl voor de kust al dient te melden. Krijgen nog mee van ze dat we de voorschriften “Notice of Arrival” dienen te downloaden en deze goed moeten doorlezen, yes sire! Maar nog geen toestemming.
Een oproep van de Kustwacht voor de Bluenose, ah daar zul je ze hebben voor toestemming. Nee helaas, nog wel een paar vragen en dan of we ze met onze sateliettelefoon ‘even’ kunnen bellen (weten ze wel wat de kost!!!)
Je wilt deze mensen niet tegen je hebben, we bellen. 5 personen en 20 minuten later weten ze alles van ons, maar nog geen toestemming.
Intussen varen we gewoon naar de ankerplek en bijna op het moment dat we het anker willen droppen hebben we een oproep van de kustwacht; u heeft toestemming om binnen te komen. Thank you.

Rob en Baudine hebben 5 mijl voor de kust alleen telefonisch contact gehad met de douane en konden gewoon binnen komen.
Wij moeten ook nog even bellen met douane alleen krijgen wij geen contact. Rob en Baudine liggen inmiddels, op verzoek van douane, bij de tanksteiger en enige minuten later komen de dame en heer van Douane en Immigratie bij hen aan boord. Zij melden bij hen dat wij geen contact met ze kregen, oh geen probleem, wij kunnen straks bij hen langs op kantoor.
Om 17.00 uur is alles geregeld en hebben we ook onze Cruisers License voor Amerika in ons bezit die een jaar geldig is en dat alles voor 19 US dollar.

Verder hebben we hier te maken met zeer strenge regels:
je moet binnen 4 uur na aankomst inklaren;
het aan land brengen van voedsel of afval is ten strengste verboden.

Je moet zelfs een formulier ondertekenen dat je geen afval ed aan land zult brengen en mochten ze je snappen dan ben je flink de klos , de boetes liegen er hier niet om.
Een zeilboot dat te laat (2 dagen) kwam inklaren kreeg een boete van 20.000 US dollar!! Niet betalen is boot aan de ketting.

Dit alles staat los van de super vriendelijke mensen van douane en immigratie.

Tijd om nog even de kant op te gaan voor een biertje en daarna gaan we vroeg naar bed. Na 4 nachten doorzeilen heb je het wel een beetje gehad.
Na een goede nachtrust is het tijd om naar de stad te gaan. De haven van Ponce ligt wat te ver buiten de stad om te lopen, gaan op zoek naar een taxi.
Rob vraagt aan iemand waar we deze kunnen vinden. Een taxi? Niet nodig ik breng jullie wel even, 15 minuten later staan we middenin de stad. Wauw!!

We slenteren wat door de stad tot we zin hebben in koffie. Vinden een leuk tentje ‘Utopia’ waar ze heerlijke koffie schenken en ook WIFI hebben.
Scoren nog een vlaggetje van Puerto Rico en natuurlijk een ansichtkaart. Ik probeer van ieder land een kaartje te scoren en naar mijn moeder te sturen, een kaartje is zo gekocht maar postzegels is iets anders. Het kaartje blijft voorlopig even aan boord tot er ergens waar dan ook postzegels verkocht worden zonder daar 100 kilometer voor te hoeven reizen. Mam, kaartje komt zo snel mogelijk.
Vervolgens slenteren we wat door tot lunchtijd, we scoren bij een karretje aan de weg een burrito.
Deze burrito is zo groot dat we met moeite de helft naar binnen krijgen en de andere helft ’s avonds lekker aan boord oppeuzelen.

Zo’n tijd geleden dat we ook wat hebben kunnen winkelen, dus schoenenzaak, kledingwinkel, ditjes en datjes winkel, alle winkels zien we van binnen. Bepakt en bezakt zoeken we een taxi die ons keurig bij onze dinghy afzet.
Baudine en ik besluiten nog even wat langs de haven te lopen en scoren daar een heerlijke mojito.

achter ons anker bij Ponce

rondom de haven

iedere avond life muziek

Dan is het ook voor ons tijd om aan boord te gaan. 
Voor morgenmiddag hebben we een stadswandeling geboekt, om 13.00 uur worden we bij Utopia verwacht.

Stadswandeling Puerto Rico.
Onze gids is een dame die geboren is in Ponce en later in het buitenland is gaan studeren. Ze draagt haar geboorte stad een warm hart toe, dat is de reden dat ze teruggekeerd en probeert met deze stadswandelingen Ponce en Puerto Rico weer op de kaart te krijgen. Wij blijken de eerste Europeanen met wie ze op pad gaat.
We zijn op pad met een pratende waterval, met passie praat ze duidelijk en enthousiast over ‘haar’ Ponce. Over de Kathedraal, oude brandweerkazerne, het grote plein met zijn fontein en beelden, het liefdesstraatje van toen, vele historische gebouwen, de markt met lokale producten, hun eigen bierbrouwerij, het cultureel centrum waar oa danslessen gegeven worden (nee, wij nemen geen dansles), over het jaarlijkse carnaval en nog veel en veel meer.

markt

markt

vroegere liefdesstraatje

zomaar een straat

Kathedraal

Kathedraal

kunstwerk gemaakt van autodonderdelen

museum

Eén van de verhalen over de oude brandweerkazerne is wel bijzonder. In 1820 brak er een hele grote brand uit in Ponce, zo groot dat iedereen gesommeerd werd de stad te verlaten. De ‘vrijwillige’ brandweer liet zich niet wegsturen en bleef doorgaan met emmertjes water dragen en maar doorgaan en uiteindelijk na vele uren was de brand onder controle.
De hoge heren waren zo boos dat de brandweermannen het bevel genegeerd hadden om de stad te verlaten dat ze gearresteerd werden. Vervolgens kwam de stad tegen dit besluit in opstand en de hoge heren konden niet anders dan de mannen weer vrij laten.
Om de helden van weleer te ‘blijven’ eren staat het oude gebouw nog steeds op dezelfde plek en door de inzet van vrijwilligers ziet het pand er nog steeds tip top uit.

helden van toen