Newfoundland - deel 1

Wat hebben wij genoten van ons verblijf op Newfoundland (met klemtoon op New), zijn inmiddels wel een beetje verliefd geworden op Nova Scotia en Newfoundland.
Newfoundland is sinds 1949 als tiende provincie toegetreden tot Canada. Voordien bestond het als een gedeeltelijk zelf-regerende kolonie van het Britse Rijk en later van het Britse Gemenebest.

Onze reis hiernaartoe begon vanuit Shelburne (Nova Scotia) en zou ons via Lunenburg, Halifax en het Bras d’or Lake naar het voor ons Noordelijkste land brengen (positie 47.34.845N en 056.44.623W).
Onderweg van Lunenburg naar Halifax bedachten wij ons dat we nu ook wel in één keer naar Newfoundland zouden kunnen gaan. Halifax hebben we immers vorig jaar al uitgebreid bekeken en het Bras d’or Lake kunnen we doen als we weer op de terugweg zijn.
Oké, hoeveel nachten dan te gaan en wat wordt ons eerste ankerplekje?
Het is 3 nachten doorvaren naar Francois Bay (ligt aan de ZuidOost kant), met deze wind en temperatuur prima te doen.

Vanaf Francois zou het nog 40 mijl doorvaren zijn om uit te komen bij het eiland Saint Pierre, een stukje Europa. Saint Pierre is de hoofdplaats van de Franse eilandengroep Saint-Pierre en Miquelon. Gek dat je in dit werelddeel zeilt en met een klein stukje doorvaren in een stukje Europa kan komen en zou kunnen genieten van Franse wijn, heerlijk stokbrood en dan niet te vergeten die verrukkelijke kazen.
Allemaal lekker, toch gaan wij niet, houden het bij de zuidkant van Newfoundland waar genoeg te zien is.

Onze stop is Francois Bay, wat we ’s morgens om half acht bereiken na een bijna perfecte overtocht. Alleen de laatste dag en nacht viel de wind weg en hebben we regen. Walvissen hebben we niet gezien maar daarentegen lieten de dolfijnen zich volop bewonderen.

Bijna hadden we het roer nog om moeten gooien, terug naar Nova Scotia. Bij ons besluit om door te gaan moest er een nieuwe koers in de plotter gezet worden, alleen bleek toen dat de navigatiekaart niet helemaal gedownload was, oeps nu alleen navigeren met de IPad dus geen back-up als deze het mocht begeven!
Durven we het beide aan!! Hebben ons zo verheugd op Newfoundland, zijn zover gekomen en nu om moeten keren omdat we alleen op de Ipad kunnen navigeren! Wat de doorslag gaf is dat als het niet mocht lukken we altijd nog om konden keren
Wat zijn we blij dat we besloten hebben om toch door te gaan om de zuidkust van Newfoundland te gaan verkennen!

Door de mist kunnen we zo gauw de ingang naar Francois Bay ontdekken, maar éénmaal in de buurt zien we de opening.

 

Aan de drijvende steiger is plek voor ons, er zijn niet veel boten die deze plek aandoen. De mensen zijn blij als ze hier in het seizoen (juni t/m augustus) 10 bezoekende boten mogen ontvangen.

In onze achtertuin klettert een waterval en zijn we rondom ingesloten door bergen. 

Francois is alleen te bereiken per boot of helicopter. Medische verzorging is niet dagelijks aanwezig, als ze mazzel hebben komt er één keer in de 6 weken een arts langs. Ook de school heeft nog maar een bezetting van 10 kinderen, waar er 20 jaar geleden nog 150 les kregen.

Aan heel de zuidkust zie je een afname van het aantal bewoners. Zodra kinderen naar het voortgezet onderwijs moeten, vertrekken gezinnen naar grotere plaatsen. Veel leegstand van woningen, die later wel weer worden gekocht en dan gebruikt worden als vakantiehuis. In de wintermaanden is dan een dorp als dit zo goed als uitgestorven.
Het is zelfs zo erg dat er inmiddels dorpen zijn die door de regering zijn opgeheven, waar dus helemaal geen veerboot komt om voorraden af te leveren.
Ik denk dat als wij hier over 10 jaar nog een keer terugkomen dat een plek als oa Francois Bay, La Poile, Grey River ook niet meer bestaan. Hopen maar dat het voor de huidige bewoners allemaal mee zal vallen.

Tijd om de benen te strekken, we gaan de berg op, kijkje nemen op de top waarvandaan je een prachtig uitzicht moet hebben over de baai.
De Pond Trail is geen moeilijke wandeling maar wel een aanslag op onze conditie, gelukkig is alles goed begaanbaar. Alhoewel op één stukje na dan, wat mij een natte broek opleverde. Een te grote stap over een watertje en als je dan op de verkeerde kei stapt dan lig je met je kont in het water.
Maar alles is meer dan de moeite waard. Het binnenmeertje met kraakhelder water en dan het uitzicht over de baai.

Openbaar toilet

Achteraf was het beter geweest om van west naar oost te varen ipv andersom, de wind waait namelijk in deze tijd van het jaar meestal van west naar oost, hierin hebben we ons dus niet goed verdiept.
Waar we geluk mee hebben is mist, normaal gesproken hebben ze  hier in deze periode veel last van, ons blijft dat gelukkig bespaard. Er is geen dag geweest dat wij vanwege mist niet uit konden varen.

Na Francois Bay gaan we ankeren bij Deadman’s Cove. Het is even zoeken naar een geschikte ankerplek, we vinden een plekje met 6 meter water onder de kiel, maar dan liggen we helemaal alleen met alleen het geluid van de waterval op de achtergrond.

Uit andere blogs hadden we van de voren al wat plekken uitgezocht die wij aan wilden doen, daarvan is Grey River er één.14 mijl vanaf Deadman’s Cove,  de wind komt niet uit de goede hoek, werken geblazen. Geen idee meer hoe vaak we overstag zijn gegaan. Overstag gaan betekent bij ons genua in draaien en daarna weer laten vieren enz enz enz enz.

Het zicht is goed maar ook hier zien we de ingang pas op het laatste moment. Met 2 knopen stroom tegen gaat het varen richting dorp niet snel, maar we komen er.
Het waait behoorlijk hard wat maakt dat we nog even aan boord blijven, je weet nooit of het anker gaat krabben. Sinds wij het Rocna anker hebben liggen we eigenlijk altijd wel als een huis, maar nu we zo links en rechts tussen de rotsen liggen zijn we extra voorzichtig.

 Overal kom je wel mensen tegen die of geboren zijn in NL of ouders hebben die ooit naar Canada zijn geëmigreerd. Ook nu spreken we een NL-der, Rob, die hier aan het kanoën is. hij probeert in het Nederlands met ons te communiceren wat hem nog redelijk afgaat. Hij blijkt een restaurant te hebben op het eiland Ramea en nodigt ons uit om langs te komen. Ramea stond niet op ons lijstje, maar waarom ook niet, morgen die kant maar op.

Eerst nog even dit dorp verkennen en ook hier; school met 2 leerkrachten voor 7 leerlingen, veel leegstaande huizen, geen medische verzorging.

je hoeft niet uit te kijken voor auto's, die rijden hier helemaal niet, alleen opletten geblazen voor quads en de kids die in hun kleine autootjes rondkarren.

In dit soort kleine dorpjes hebben ze hun eigen afvalverwerking, hoezo denken aan milieu!!

Ene Peter laat ons nog even het huis van zijn overleden vader zien wat hij aan het verbouwen is en wat straks als vakantiehuis moet gaan dienen. Ook vraagt hij of we de walvis gezien hebben die vanmorgen achter ons aan de rivier op is gezwommen: wat!! nee!! jammer!!
Hij garandeert ons dat we morgen onderweg naar Ramea walvissen tegenkomen, we zullen zien.

Hebben we soms wat modder of een vislijn aan het anker, op Grey River halen we met het naar bovenhalen van het anker 4 autobanden boven water. Het mes moet eraan te pas komen om de boel los te snijden. 

We komen ze inderdaad tegen, zijn nog niet een mijl buiten of we zien ze spuiten en niet veel later ruggen boven water. 

goed kijken, dat zwart is een walvis

Motor gaat uit en we dobberen wat in de hoop ze dichterbij nogmaals te zien, maar zien alleen zo nu en dan in de verte een rug boven komen.

Niets te mopperen dus en helemaal niet als we ook nog orka’s tegenkomen. In eerste instantie dachten we aan hele grote dolfijnen, maar nadat ze met de kop boven water uitkwamen zagen we het direct.
Later op Ramea worden we bevestigd door bewoners dat ze hier inderdaad voorkomen. Zo gaaf!!

Op Ramea kunnen we aan de steiger, onze lijnen worden aangepakt door Amerikanen die ons meteen vertellen dat je een wandeling kunt maken helemaal om het eiland heen en dat het liggeld hier 5 dollar (Canadese) per dag is, tenminste als de havenmeester zin heeft om langs te komen.
De wandeling maken we, met 4 uurtjes zijn we het eiland helemaal rond en het was zeker de moeite waard. De havenmeester heeft 2 dagen de tijd gehad om langs te komen, geen zin waarschijnlijk. Proberen het geld nog te droppen bij het gemeentehuis, maar een brievenbus hebben ze niet en aangezien het zondag is, niemand te bekennen.

Uiteraard hebben we ook nog bij Rob gegeten, niet bijzonder wel smakelijk. Ook spreken we hier nog een zeilers echtpaar, hij Canadees zij Ierse, die 13 jaar in Europa hebben rond gezeild, hebben nu de boot op Ramea waar ze ook een prachtig huis hebben. Voordat we het weten zitten we bij hen thuis aan de thee (ja, thee!!) en horen we mooie verhalen over Europa, maar ook over mooie plekjes op Newfoundland.

Wordt vervolgd!

Tot later!

 

Boston we komen eraan!

Nadat wij Anja en Pieter hebben uitgezwaaid op Penn Station en weer terug aan boord zijn besluiten we de wasmachine en droger van de marina te gaan gebruiken, deze zijn gratis en daar zijn wij Hollanders gek op!
Vandaag doe ik twee wassen, ben dus wel even bezig. Henk, die mij heeft weggebracht, kan ik zodra ik klaar ben  oproepen via de handmarifoon (die ik deze keer niet ben vergeten).
Ben nog niet klaar met de was als er toch een regen naar beneden komt, niet normaal.
Wauw wat een mazzel hebben we toch gehad de voorgaande 2 weken.
Henk komt alvast mijn kant op, maar niet zonder mijn regenkleding en extra plastic zakken in de hoop de was vooral droog aan boord te krijgen. Wat uiteindelijk redelijk lukt.

Tijd voor ons om weer verder te trekken. Om 13.00 uur gaat de stroom voor ons meelopen op de Hudson richting East River, dan hebben we hem daar ook mee. Oké dan de ochtend toch nog maar gebruiken om de laatste 3 wassen te doen. Om 06.30 uur zit ik met de slaap nog in mijn ogen te staren naar de was die geduldig rond draait!
Maar goed, klaar is maar klaar!

Hebben niet helemaal het geduld om tot 13.00 uur te wachten, een uurtje eerder halen we anker op en gaan met mooi weer terug naar Port Washington, daar waar het avontuur van Anja en Pieter begon.

Inmiddels is het 31 mei, hebben we de boodschappen binnen en gaan richting Gold Spring Harbor wat maar 18 mijl verderop ligt.
Het is een leuk ankerplekje waar we om 18.00 uur ons anker laten vallen vlak naast de Bojangles. Niet veel later komt de Bojangles met de dinghy aanvaren, zij zijn aan wal geweest. Schijnt een leuk dorpje te zijn, wij gaan het echter overslaan, kunnen niet alles zien. Wij willen graag voortmaken om in Canada te geraken, met dat onbestendige weer weet je nooit wanneer je verder kunt trekken. Voorlopig zien de komende dagen er goed uit, daar gaan we gebruik van maken.

Soms is het best lastig dat we rekening moeten houden met stroom, zo ook vandaag. Het heeft geen zin om vroeg te vertrekken, we gaan om 12.00 uur.
Het is een heerlijke zeildag en besluiten een gegeven moment om door te varen naar Port Jefferson en niet zoals de Bojangles naar North Port Bay te gaan.
36 mijl afgelegd in 5 ½ uur, niet slecht. Het lijkt wel of we echt haast hebben, de volgende dag om 08.00 uur zijn we weer onderweg naar Old Saybrook, een plek waar we vorig jaar ook geweest zijn. Zodoende weten we dat je er een ‘gratis’ mooring kunt oppikken voor 3 dagen. Van die 3 dagen maken wij geen gebruik, na 1 nacht houden we het voor gezien, vertrekken naar Newport op Rhode Island.
Deze dag gaat de boeken in als een fantastische zeildag, van onze kant niets te mopperen of te zeuren.
Met de genua over bakboord en het grootzeil over stuurboord lopen we maximaal 9,8 knopen. Later op de dag veranderd de wind en neemt af, de laatste af te leggen 15 mijl laten we het grootzeil zakken en gaan alleen verder op de genua. Na 9,5 uur en ruim 53 mijl liggen we, echt een heerlijke dag geweest.

Hier nemen we wel even een dag om de benen te strekken en wat boodschappen te doen. Deze ene dag worden er helaas wat meer, het weer verslechterd. Er is heel slecht weer op komst (veel wind en regen). Ook de gewenste windrichting zit er voorlopig niet in. Gelukkig is er genoeg leesvoer aan boord, dus vermaken ons wel en een heerlijke bijkomstigheid, ik hoef niet zo vroeg op!

De komende dagen gaat het als volgt: we gaan dinsdag, nee toch beter om maandag te gaan, nee woensdag gaan we, verdorie gaat toch maandag worden!
Op zondagmorgen 11.00 uur besluiten we om uiteindelijk morgen te gaan. Oké, dan nog snel naar de supermarkt voor wat verse groenten en fruit.
De rest van de middag gebruiken we nog voor wat beweging. Vermijden de horde toeristen die door de winkelstraatjes schuifelen, wij gaan de achteraf straatjes bekijken, wat zeer de moeite waard is.
De deuren van de St. Mary’s kerk staan open, even binnen gluren. Binnen zien we dat er een koor klaarstaat en niet veel later klinken de eerste tonen, gaan in de kerkbanken zitten en genieten.

Hebben een lange dag voor de boeg als we ’s morgens om 08.00 uur vertrekken naar Onset Bay, 42 mijl te gaan.
Helaas is niet alles te bezeilen en zetten halverwege de motor aan om niet al teveel van koers te geraken en we anders niet voor donker aankomen. Na 1,5 uur de motor bij gehad te hebben liggen we weer goed op koers en gaan zeilend verder. Het stroomt behoorlijk richting Cape Cod kanaal, helaas hebben we de stroom tegen.
De motor moet behoorlijk toeren maken als we de groene boei aan stuurboord hoog aanvaren om vervolgens bakboord uit te gaan om Onset Bay binnen te varen. Evengoed zet de stroom ons nog behoorlijk op zij, maar het gaat goed.
Om 18.15 uur ligt het anker, gauw zeilen opruimen voordat we onze aankomstborrel kunnen gaan nuttigen.
Niet veel later komt ook de Bojangles binnen, ook zij hebben een heerlijke dag achter de rug, behalve dat Rob een gedeelte van zijn visgerei is kwijtgeraakt omdat er een boot zo nodig vlak achter hen langs moest varen en over zijn lijn voer, balen voor hem.

De volgende dag blijven we liggen waar we liggen, we gaan vandaag Onset verkennen. Om 13.00 uur stopt het met regenen, tijd om te gaan. Onset blijkt een leuk dorp te zijn wat we eigenlijk niet verwacht hebben (vraag niet waarom). Na wat slenteren tijd om neer te ploffen op een terras voor een lekker biertje. Henk laat nog even op zich wachten hij zit bij de dorpskapper, zijn motto "als je haar maar goed zit"!!
Tijdens onze slentertocht waren we al langs een pizzeria gelopen waar fantastische luchten vandaan kwamen dat we besluiten om vanavond niet zelf te koken. Het moet gezegd dat niet alleen de lucht heerlijk  was ook de pizza zelf was over heerlijk.

Het heeft geen zin om vroeg te vertrekken naar Cape Cod Bay, waar we gaan ankeren bij Province Town. De stroom gaat pas rond 13.00 uur de goede richting op lopen, na het ontbijt nog alle tijd om de boot vaarklaar te maken.
Losse spullen opbergen, borden en glazen vastzetten, hoes van het grootzeil halen, koers in de plotter zetten en dan gaan we ook echt om 13.00 uur varen. Het weer is heerlijk, lekker zonnetje en ook de wind uit de goede richting.
Om 19.15 uur hebben we er ruim 35 mijl opzitten en ligt ons anker op 7 meter diepte. De weersverwachtingen zijn de komende dagen niet helemaal juf van het, er is veel regen en wind op komst.

Daar is de volgende dag gelukkig nog niets van te merken, motortje achter dinghy hangen en naar de kant. Na wat zoeken vinden we een steiger waar we mogen gaan liggen, prima plekje!

Prima plekje tot dat we terug komen en dan blijkt het water zover gezakt te zijn dat onze bootjes op het droge liggen. Foutje!! Dan eerst nog maar ergens een biertje pakken. Na 2 biertjes gaan we opnieuw kijken, het water komt op maar nog niet genoeg dat de bootjes drijven. Onze mannen offeren zich op, schoenen en broek uit en zo komen de dames droog aan boord.

Rob en Baudine zijn hier al eerder geweest,  weten dus de weg en hebben ook al het één en ander verteld over dit dorp.
Province Town is van oudsher een plek waar veel kunstenaars zijn neergestreken, dat kun je nog steeds zien aan de vele kunstwinkeltjes die dit dorp rijk is.
Het is ook een geliefde plek om voor een dag te bezoeken, vanuit Boston ben je met de veerboot binnen een uur op dit plekje met mooie stranden maar ook met z'n vele restaurants en bars.

Na een week zijn de weersverwachtingen goed om naar Boston over te steken. Rob en Baudine zijn al een dag eerder vertrokken naar Canada, daar gaan wij ook naartoe, maar eerst kijken wat Boston te bieden heeft.

Hebben 42 mijl te gaan, waar de veerboot er minder dan een uur overdoet hebben wij er ruim 10 uur overgedaan. Het zou een stuk moeten zijn waar veel walvissen zitten, maar helaas voor ons niet 1 gezien, dat gold niet voor de regen.
Waar wij ons anker hebben gedropt ligt vlakbij het vliegveld. Is er over Schiphol veel te doen, nou hier scheren ze vlak over woonwijken, niet 1 per uur nee iedere 3 minuten is het raak. Je vaart, als je naar Boston wil, vlak langs het vliegveld en dat was kan ik wel zeggen een bijzondere ervaring.

Komt er net een vliegtuig landen als wij vlakbij de landingsbaan zijn, de piloot zagen we zitten. Dat was leuk maar bij het landen van het vliegtuig kregen wij een stoot wind te verduren, van windkracht 2 naar windkracht 5!!

 
Vanaf ons ankerplek moet je een rivier oversteken om in de stad te komen en dan zoeken naar een plek waar je je dinghy achter kunt laten, het liefst gratis. Van gratis hebben ze in Boston niet gehoord, ze vragen rustig 10 tot 20 dollar per uur, ze zijn gek.
Voordeel is dat je altijd weer mensen spreekt die wel een gratis plekje weten en dan ook nog een plek niet zover van de stad.

Tijd om Boston te verkennen, kijken waar de roets liggen van de Kennedy’s, maar ook een bezoekje aan Café Cheers slaan we niet over (wie kent nou niet  Sam Malona, Woody, Norm, Carla, Cliff, Frasier, coach Ernie).

Verder wandelen we kris kras door de drukke stad met gezellige straatjes, mooie parken en gebouwen. In het park worden we nog getrakteerd op zang.

zet een kaars voor je raam!

Deze dame speelt voor ons het Nederlandse Volkslied op een glasharmonica of wel idiofoon, niet te verwarren met een glasharp. Dit muziekinstrument werd in 1762 uitgevonden door Benjamin Franklin. Het bestaat uit een reeks in grootte toenemende glazen schalen die gezamenlijk op een horizontale as bevestigd zijn. De as wordt door een pedaaltechniek in een draaibeweging gebracht en met bevochtigde toppen van de vingers bespeelt zij de randen van de schalen.

 

Onze tweede dag  (zonder mist en regen) doen we de Freedom Trail, een wandeling wat ons brengt langs allerlei bezienswaardigheden van de stad en zo snuiven we wat historie op. 

Massachusetts State House; is het parlementsgebouw van de Amerikaanse Staat Massachusetts. De gouverneur heeft er ook zijn kantoor. Het gebouw dateert van 1787, wordt gedomineerd door een houten koepel die in 1802 met een laag koper werd bedekt. Deze laag werd oorspronkelijk grijs geverfd maar heeft sinds 1874 een laag bladgoud.

Old State House; is een historisch overheidsgebouw in Boston wat werd gebouwd in 1713 en tot de in gebruik name van het State House was dit de plek waar het parlement zetelde. In dit monument huisvest nu een historisch museum.

Park Street Church; gebouwd in 1809 en nog steeds als kerk in gebruik.

Old South Meeting House: gebouwd in 1729 en speelde een belangrijke rol in  de ontwikkelingen die tot de Amerikaanse Revolutie leidden.
Aanvankelijk werd het gebouw als kerk gebruik en werd het op 16 december 1773 gebruikt als verzamelpunt voor 5000 bewoners van Boston voordat zij zich naar de haven begaven om te protesteren tegen belastingen op thee.
In 1872 werd het bij een grote brand bijna geheel verwoest, het werd gerestaureerd en dient nu als een museum.

gebouw met torenspits

Old Corner Bookstore; een historisch commercieel gebouw wat in 1718 is gebouwd. Pas in 1828 werd het een boekhandel. Voor die tijd werd de beneden verdieping gebruikt door apothekers en de andere verdiepingen als woonhuis. Tot op heden is het nog steeds een boekwinkel. Helaas vergeten een foto te maken.

USS Constitution; is een historisch uit hout gebouwd fregat met 3 masten. Het schip werd in 1797 te water gelaten en werd door de toenamlige president George Washinton genoemd naar de grondwet van de Verenigde Staten (the Constitution).

Sinds 1997 ligt het schip afgemeerd in de haven van Boston en kun je er een kijkje nemen.

Bunker Hill Monument; dit werd opgericht ter herdenking aan de “Slag om Bunker Hill”, dit was één van de eerste grote veldslagen in de Amerikaanse Revolutie. 

Helaas hebben we niet alle 4 dagen dat we hier zijn geweest volop kunnen genieten van Boston. Twee dagen van dikke mist en regen hebben we noodgedwongen aan boord doorgebracht. De overige 2 dagen hebben we dan ook voluit benut voordat we verder trekken, Canada wacht!

Tot later!