We willen zon!
Verder geen tijd om te zeuren, hebben 49 mijl te gaan tot Norfolk en willen daar voor donker binnen zijn.
Om 05.45 uur ging vanmorgen de wekker, nog een klein kwartiertje gepikt, toen moesten we er echt aan geloven. In mijn ogen is het nog veel te donker om te vertrekken, maar na het opruimen van enkele spullen is het al wat lichter geworden, anker omhoog en gaan.
Hijsen meteen het grootzeil, aangezien de wind meevalt ondanks de voorspellingen, zetten we geen rif.
Lopen als een speer op alleen grootzeil, maar dan trekt de wind behoorlijk aan en besluiten we alsnog een rif te zetten. Niet veel later kunnen we onze koers iets verleggen om meer voor de wind te gaan varen, kleine genua zetten we erbij (rif laten we lekker zitten).
Voor de wind varen betekent dat de wind ons tentje in blaast en het is al zo koud, -2 en hebben zelfs een beetje sneeuw.
Henk brengt nog een plaid naar buiten, lief maar het helpt weinig.
De wind blijft behoorlijk door poeieren, wat wel betekent dat we lekker vroeg aan zullen komen. Verheug me nu al op de warme chocolademelk met een flinke scheut rum.
Norfolk is een marinestad (wat goed te zien is als we binnenvaren), te vergelijken met Den Helder maar dan effe anders; groter, sfeervoller dus gezelliger!
Vlakbij Norfolk worden we verrast door dolfijnen, altijd genieten. De stroom hebben we nu tegen, met nog maar een snelheid van 1 knoop ruimen wij de zeilen op, de laatste 6 mijl maar motoren.
Gretha en Gerry, Port Officers van de OCC (Ocean Cruising Club), hebben ons al gespot en staan samen met nog een aantal andere zeilers klaar om onze lijnen aan te pakken, altijd handig!
OCC, wij zijn hier lid van, heeft wereldwijd Port Officers die vaak hun privé steiger of steigers in een marina gratis ter beschikking stellen. Ook kunnen zij behulpzaam zijn bij allerlei zaken, auto beschikbaar stellen voor het inslaan van veel voorraad, maar ook als er monteurs of iets dergelijks nodig zijn.
Snel handjes schudden en dan aan de warme chocolademelk, onze door en door koude lijven hebben dit nodig.
Morgenavond spreken we iedereen uitgebreid als we bij Gretha en Gerry thuis zijn uitgenodigd om met z’n allen pizza te komen eten.
De volgende ochtend bij het wakker worden blijkt het weer niet geweldig, koud en regen, blijven aan boord.
Gaan alleen om 18.00 uur van boord om naar Gretha en Gerry te gaan, waar we met z’n 10-en genieten van heerlijke pizza, salades en lekkere wijn.
Er zijn twee stellen uit Canada die altijd via de Intracoastel Waterway (ICW) richting het zuiden gaan. Zij overtuigen ons ervan dat het met onze diepgang ook geen probleem moet zijn, we gaan het doen!
Vanaf Norfolk (Virginia) tot Fort Pierce (Florida) zou er overal bij laagwater tussen de 10 en 12 voet water moeten staan, wij hebben maar iets meer als 7 voet nodig. Alle vaste bruggen zijn 65 voet hoog, wat meer dan voldoende is voor onze masthoogte van 63 voet.
De ICW loopt helemaal vanaf Norfolk (Virginia) tot aan Miami (Florida), is in totaal 1100 mijl lang (1934 kilometer) telt 141 bruggen, waarvan er 77 open moeten.
We gaan het beleven, nu eerst nog wat genieten van Norfolk.
De eerste paar dagen hier staat er veel wind en komt af en toe de regen met bakken naar beneden, brengen deze dagen veelal aan boord door.
Als de zon eindelijk doorbreekt kunnen we met wat acrobatiek van boord. Het is héél laagwater en geen drijvende steigers, dan is het een hele uitdaging om op de steiger te komen, maar het lukt.
Wat is Norfolk (spreek je uit als Nor-fok) een leuke stad, gaan ons hier zeker vermaken.
Fietsend verkennen we de stad, crossen van hot naar her. Onderweg is duidelijk te merken dat de winter in aantocht is, eekhoorntjes vliegen in grote getalen om ons heen op zoek naar nog meer voedsel voordat ze hun holletjes voor de winter gaan bewonen.
Henk heeft een klus aan boord bij de Livingstone (Jan en Corrie), hun kachel doet het niet. Nu gebruiken ze een elektrische van ons, maar het zou mooi zijn als hun op diesel gestookte kachel het weer gaat doen.
Corrie, de handy-vrouw aan boord, heeft al een paar pogingen gedaan, maar helaas is het haar niet gelukt de kachel brandende te krijgen.
Nadat Henk de kachel gesloopt heeft, alles heeft schoongemaakt en alle onderdelen weer in elkaar gezet, helaas geen warmte.
Nieuwe poging en zowaar warmte!! Helaas van korte duur als blijkt dat het de volgende dag weer mis is. Drie keer is scheepsrecht, ze houden het nu warm aan boord.
Na bijna een week warmte aan boord een noodkreet van de Livingstone;
Monteur Doornbos, onze kachel doet het weer niet!!
Helaas is monteur Doornbos niet direct beschikbaar, hij kijkt zijn ogen uit in het Marine Museum en op de Wisconsin.
Wisconsin (bijnaam Wisky) is een Amerikaans oorlogs(slag)schip, is vernoemd naar de staat Wisconsin en is op 7 december 1943 te water gelaten. Het schip is ingezet tijdens de Tweede Wereldoorlog in Azië en de Koreaanse Oorlog.
Na 30 jaar niet te hebben gevaren werd ze op 1 augustus 1986 van stal gehaald, gemoderniseerd en heeft toen nog meegevochten in de Operatie Desert Storm in januari en februari 1991. In datzelfde jaar werd ze in de reservevloot opgenomen om uiteindelijk in 2009 een definitieve plek te krijgen in Norfolk als museumschip.
Het schip is 270,4 meter lang, 33 meter breed en een diepgang van 8,8 meter. Het hoofdgeschut bestaat uit 9 kanonnen, twee geschuttorens van drie kanonnen op het voordek en één geschuttoren op het achterdek. Ze konden de granaten 40 kilometer ver schieten. Tevens bezit het schip 20 kleinere kanonnen die her en der over het dek verspreid staan.
Henk gaat na zijn museumbezoek kijken aan boord van de Livingstone wat er loos is. Na enig zoeken blijkt er geen diesel naar de kachel te stromen? Oorzaak? Soms kan het zo simpel zijn, dagtank leeg!! Met het rood op de kaken vult Jan de tank en binnen no-time is het weer lekker warm aan boord.
Op vrijdagavond spelen de ijshockeyers van de Norfolk Admirals thuis, tijd om een wedstrijd bij te wonen. Eerst luisteren naar het Volkslied.
De snelheid waarmee ze over
het ijs bewegen, de ruwheid dat ze elkaar tegen de boarding knallen lijkt vele
malen groter zo dichtbij. Helaas gaat de winst naar de bezoekende partij.
Kerst is in aantocht, het begin van deze feestperiode vieren ze hier met een lichtjesparade. ’s Avonds om 7 uur gaan in de hele stad de lichtjes in één keer allemaal aan en begint de parade. Het is een drukte van belang langs de kant van de weg, kindertjes die uitkijken naar de Kerstman, is hij er wel!!Alhoewel ze tijdens het wachten het nodige snoepgoed uitgereikt krijgen wordt hun geduld aardig op de proef gesteld. Eerst komen de met lichtjes versierde auto’s, majorettes in korte jurkjes (arme meiden, het is koud en het regent), cowboys te paard, drumbands en als laatste is daar de Kerstman die iedereen toezwaait. De kinderen gaan opgelucht naar huis, Santa is in het land.
Zo langzamerhand is het tijd om te vertrekken, wij via de ICW op weg naar de zon, de Livingstone gaat over zee zuidwaarts (hun mast is te hoog om onder de vaste bruggen door te kunnen).
Afscheid nemen doet pijn. Jan en Corrie gaan wij voorlopig niet meer zien, zij gaan vanuit Florida eerst een paar maanden naar de Bahama’s, dan terug naar Amerika om vervolgens via Bermuda terug naar NL te gaan.
Dikke knuffels en dan gooien zij los, dag dag lieve Levende Steentjes.
Na ook Gretha en Gerry hartelijk bedankt te hebben voor hun gastvrijheid gooien ook wij los, onze eerste mijlen zetten op de ICW.
Het is bij vertrek koud met behoorlijk wat wind, maar verder droog en zonnig.
Wat staat ons te wachten, wat gaan we zien, hoe vaak zullen we vastlopen, vinden we mooie ankerplekjes, allemaal vragen die we aan het einde allemaal kunnen beantwoorden.
Tot later!!
