woensdag 20 mei 2020

Puerto Rico

Hebben toestemming om naar Puerto Rico te komen.

Voor de laatste 400 Dominicaanse Pesos kopen we voor onze lekkerbek aan boord chocoladerepen en dan is het tijd om uit te klaren.

Uitklaren is fluitje van een cent, doen we even!

Geven bij het douanekantoor aan de volgende ochtend bij het krieken van de dag te willen vertrekken.
De heren hebben echter andere ideeën, ze klaren ons niet uit! In hun ogen staat er vandaag met windkracht 7 teveel wind, is te gevaarlijk!

Kijken elkaar verbaasd aan, het moet niet gekker worden dat er iemand anders voor ons gaat bepalen of we wel of niet kunnen vertrekken!

Halen alles uit de kast via Google Translate, zelfs bij het laten zien van het laatste weerbericht voor de volgende dag (5 tot 6 bft), blijft het NEE.
Zo jammer, want zeker de eerste paar uur zou er een fantastisch windje staan om de baai uit te zeilen.
De volgende ochtend om 07.00 uur kunnen we terugkomen, dan hebben zij een nieuw weerbericht en bepalen dan of we mogen vertrekken.

Hebben een iet wat slechte nacht achter de rug als we de volgende dag met een knoop in onze maag teruggaan.
Na een half uur wachten komen de verlossende woorden: you may leave!
Nu alleen nog even wachten op de secretaresse die een papiertje moet printen. Daar moeten we 2 uur geduld voor hebben, maar dan hebben wij het beoogde uitklaringsformulier, we kunnen gaan.
Snel terug naar de boot, motor van de dinghy halen, bootje hijsen en gauw anker op, je weet maar nooit.

Puerto Rico, we komen eraan!

Van te voren wisten we dat als we eenmaal de baai uit waren de wind niet echt gunstig zou zijn om lekker te kunnen zeilen.
Vanwege het late vertrek hebben we meteen de wind al ongunstig, met de motor bij lukt het net om koers te varen.
De eerste dag 25 tot 30 knopen wind, die gelukkig de volgende dag afneemt en dan niet boven de 20 knopen uitkomt.
Helaas is het niet zo dat zodra de wind afneemt ook de golfhoogte afneemt, die blijven nog geruime tijd behoorlijk hoog.
Buiten de stortregens in de laatste nacht hebben we toch een prima tocht van 225 mijl achter de rug als we bij de prachtige ruime baai van Puerto Real aankomen.

Zijn zelf al eerder in Puerto Rico geweest, hebben toen bij Ponce (zuidkant) gelegen.
Waren daar een paar maanden nadat orkaan Irma had huisgehouden, ondanks de verwoesting die er had plaatsgevonden, waren wij zeer verrast over dit land.
Kijken erg uit naar dit gedeelte van Puerto Rico aan de westkant.

De havenmeester van Puerto Real heeft inmiddels contact gehad met douane en niet veel later zitten wij met handschoenen aan en mondkapje voor te luisteren naar de heren.

Hun boodschap is duidelijk: ONMIDDELLIJK VERTREKKEN, JULLIE ZIJN NIET WELKOM.

Nadat wij de mailbevestiging laten zien dat wij welkom zouden zijn, worden er over en weer telefoontjes gepleegd met hogerhand en mogen wij 3 weken blijven, daarna moeten we echt weg.

Dit is niet waar wij op gerekend hadden, maar op dit moment is het niet anders, zullen het ermee moeten doen.

De heren nemen onze bootpapieren in beslag en vertrekken, maar niet voordat zij ons voor de zoveelste keer laten weten dat wij de eerste 14 dagen niet van boord mogen. Doen we dat toch dan krijgen we een boete van 6000 dollar en een gevangenisstraf van 6 maanden opgelegd.

WELKOM OP PUERTO RICO!!

Prachtig weer hier en het water ziet er zeer aantrekkelijk uit om even een duik te nemen. Durven het echter niet aan, geen idee of dat wel is toegestaan.

Iedere dag varen er in de baai boten van marine en politie rond om te controleren wat iedereen zoal aan het doen is.
Geeft ons een ongemakkelijk gevoel als je aan beide kanten van de boot meerdere keren per dag een boot ziet liggen met mannen die de geweren in aanslag hebben.

Het gaat gedurende de week steeds grimmiger worden. Boten die na ons aankomen, ook met toestemming op zak, worden zonder pardon onder begeleiding direct of de volgende dag de baai uitgestuurd.
Alleen boten varende onder Amerikaanse vlag zijn nog welkom.

Geen idee of deze pelikaan heeft ingeklaard of mag hij/zij als Amerikaan gewoon rondvliegen!





















Ook voor ons veranderd het drastisch als wij politie aan boord krijgen en deze aangeeft dat wij per direct dienen te vertrekken.
Hé, waarom en waar moeten wij dan naar toe?
Alle landen om ons heen hebben de grenzen dichtgegooid voor zeilers, wij zijn nergens meer welkom.

Dat is echter niet hun probleem, zij hebben alleen opdracht om ons weg te sturen.
De betreffende agent heeft nog wel enige consideratie met ons, mogen nog 2 dagen blijven om te proberen met hulp van andere zeilers wat boodschappen te doen.

Uiteindelijk doen de Britten Suzy en Neil van de Distant Drummer boodschappen voor ons.
Zij mogen nog wel blijven liggen, vraag ons niet waarom zij wel en wij niet. Zijn echter wel blij voor hen.

Direct nadat wij te horen hadden gekregen maar drie weken te mogen blijven zijn wij gaan mailen met Bonaire/Aruba/Curacao/Sint Maarten in de hoop dat zij een Nederlandse boot nog wel zouden toelaten.
Sorry voor alle andere nationaliteiten, maar nu eerst wij en dan de rest.

Helaas komt er geen of nauwelijks een antwoord op onze verzoeken. Dan ook maar Buitenlandse Zaken inschakelen, maar helaas kunnen zij niets voor ons betekenen.
De dag voordat wij daadwerkelijk moeten vertrekken (na 7 dagen) krijgen wij bericht dat St Thomas open is, morgen dan maar daarnaar toe.
Boodschappen zijn afgeleverd, hebben onze bootpapieren terug en onder politiebegeleiding verlaten wij aangedaan Puerto Real.

Onze koers naar St Thomas moeten we al gauw verleggen naar St Croix, St Thomas heeft de grens dichtgegooid.

Blijven ondertussen andere landen bestoken met verzoeken om toegelaten te worden, krijgen helaas geen enkele reactie.


Ankeren bij St Croix, vergeet het maar. Zodra wij het anker laten zakken ligt er een boot naast ons die vriendelijk doch dringend laat weten dat we moeten vertrekken.
Ook hier niet welkom.

Wat nu!

Ondertussen hebben we veel contact met Baudine (Bojangles) die samen met René van Island Water World (watersportwinkel) probeert om ons aan de Nederlandse kant van Sint Maarten binnen te krijgen.
René belt douane/immigratie, gaat zelfs bij ze langs, Baudine belt zich suf, maar helaas het lukt niet.

Uiteindelijk gaat een collega van René (Valerie) kijken of we wel welkom zijn aan de Franse kant van Sint Maarten (Saint Martin).
René werkt bij Island Water World aan de Nederlandse kant en Valerie in die aan de Franse kant.

Veel mail contact volgt en dan eindelijk na 3,5 dag op zee rondgedobberd te hebben geeft Valerie aan dat we gewoon kunnen ankeren in het Franse gedeelte bij Marigot Bay, wel even gele vlag hijsen en niet van boord totdat officiële toestemming binnen is, maar dat is een formaliteit.

Kregen wij geen enkele reactie op onze mails van de Nederlandse Autoriteiten Sint Maarten, ze weten ons wel te bereiken via de marifoon als wij éénmaal in de Nederlandse wateren rond Sint Maarten varen.
Wat of onze intenties zijn en of we maar zo snel mogelijk de Nederlandse wateren wilden verlaten, wij bevinden ons in verboden gebied.

Wat zijn wij opgelucht als éénmaal ons anker in Marigot Bay ligt en meteen is daar René die ons welkom heet en een tas vol boodschappen voor ons heeft. Zo lief!



Vele Nederlandse boten op Sint Maarten hebben met ons meegeleefd en daar waar zij konden geprobeerd ons te helpen.
Nogmaals allemaal onwijs bedankt voor alle hulp.

6 april zijn wij aangekomen en op 9 april komt dan eindelijk het verlossende woord; we zijn welkom op Saint Martin.

Kunnen ons inklaringsbewijs bij Valerie ophalen, wat wij meteen doen maar niet zonder dat wij een heerlijke grote fles wijn inpakken, dat heeft Valerie dubbel en dwars verdiend. Natuurlijk vergeten we Baudine en René niet.


Tot later!!

Dominicaanse Republiek

Liggen in de prachtige Bahia de Las Aguilas, wauw wat een prachtige stranden hier, een paradijsje. Zien geen hotels, toch moeten ze er zijn gezien de hoeveelheid mensen die op het strand vertoeven.

Al gauw zien we hoe de mensen hier terecht komen, ze komen per bootje. Deze bootjes varen regelmatig heen en weer om mensen en koelboxen af te zetten om ze na een paar uur weer op te halen.


Inklaren is hier niet mogelijk, moeten dus aan boord blijven met de gele vlag (quarantaine vlag) gehesen.
Geen idee wat er gebeurt als je deze regel niet nakomt, wellicht geldboete of gevangenisstraf, gaan het maar niet uitproberen.
Ieder land waar je aankomt ben je verplicht de quarantainevlag te hijsen en pas nadat je ingeklaard bent mag je deze strijken om vervolgens een gastenvlaggetje (vlaggetje van het betreffende land) te hijsen.


Slapen heerlijk de eerste nacht, wat niet zo verwonderlijk is na de slechte nachtrust van de afgelopen 2 dagen.
De eerste paar nachten zijn altijd weer even wennen, wennen aan alle geluiden (kraken/tikken), wennen aan de beweging van de boot.

Bij ons vertrek van Jamaica (met 280 mijl voor de boeg) waren de eerste uren niet te bezeilen, later werd het beter en konden alle zeilen bij (grootzeil en kleine genua).
De eerste dag/nacht verloopt prima, beide dagen en nachten zijn eigenlijk wel goed. Alleen de tweede nacht is er regen, maar ach in ons tentje kan ons niets gebeuren.


Na die heerlijke nacht genieten we van de omgeving, het heldere water, alle bedrijvigheid op het strand en van het fantastische weer, dus niets te klagen.


Een goede tweede nachtrust zit er niet in, de wind is gedraaid, golven en deining lopen de baai in, we rollen van links naar rechts.
De bedoeling was hier nog een paar dagen lekker te blijven liggen, maar dat lekker liggen zit er met deze wind niet in.

Dan maar eerder vertrekken naar onze volgende bestemming; Barahona.
80 mijl is te veel voor een dagtocht, een nachtje doorhalen dus.
Om 11.00 uur ’s morgens trekken we het anker omhoog, hijsen de zeilen en gaan.
Op dat moment nog niet wetende dat we hier de volgende ochtend weer terug zullen zijn.


De wind is altijd meer dan voorspeld, ook nu. Eenmaal de hoek om richting Barahona poeiert het er aardig over en niet helemaal uit de goede richting, motor gaat bij.
We varen al even in het donker (Henk heeft wacht) als we een geluid horen wat we in eerste instantie niet kunnen plaatsen. Even later begint de schroef te bonken en gaat het sturen niet lekker meer.
Henk heeft wel meteen de motor in zijn vrij gzet.
Zullen toch niets in de schroef hebben, vislijnen of zoiets!
Helaas zien wij dat dit wel het geval is, er drijft een lijn achter de boot, geen goed teken. Henk probeert met een mes wat weg te snijden terwijl ik hem van wat licht voorzie.
Krijgen dat wat in de schroef zit niet los, en nu?
Blijven dobberen tot het licht is (duurt nog 6 uur) of nu in het donker te water om onder de boot kijken, terwijl er behoorlijke golven staan?
Beide is geen optie, besluiten om te keren, terug naar waar we vanmorgen vertrokken zijn.
Daar kan Henk in rustiger water bij daglicht met duikuitrusting de boel uit de schroef halen.

Elk nadeel heeft zijn voordeel, terugvaren betekend wel dat we de wind in de rug hebben, wauw wat een heerlijke zeiltocht.
Genieten ervan ondanks dat we weten morgen, nadat alles verwijderd is, weer dit stuk af moeten leggen en dus weer een nacht voor de boeg hebben en de wind tegen.
Het is niet anders!

Om 10.00 uur ligt Henk bepakt en bezakt te water en komt 15 minuten later weer boven met zijn buit.


Vislijnen met daaraan nog een drijver, niet zo gek dat de schroef niet meer wilde meewerken.


Kregen we bij ons vertrek uit West Palm Beach nog een vis in de kuip geworpen met lijn en al, nu hebben we zelf wat opgepikt.

Tijdens onze nieuwe poging om bij Barahona te komen, blijven we voor alle zekerheid nog maar iets verder uit de kust.

Geen vislijnen/drijvers meer in de schroef gekregen, we liggen bij Barahona!
In eerste instantie valt dit een beetje tegen, wellicht waren onze verwachtingen te hoog!

Aan de ene kant van de baai bevindt zich een industrie terrein met de nodige uitstoot en een kolenoverslag. Aan de andere kant, de leukere kant, zien we een kleine marina met een strandje. Gelukkig blijken we geen last te hebben van stank gezien de uitstoot, daarentegen hebben we wel last van vliegen, heel veel vliegen.
Gauw de horren overal voor en dan eerst maar eens proberen om die beesten uit de boot te krijgen.
Zijn een dik uurtje bezig geweest, maar we zijn weer vliegvrij.


Wachten is nu op douane en immigratie die aan boord zullen komen, maar eerst komen er 3 dames aan boord die werkelijk geen enkel woord Engels spreken (wij inmiddels een paar woordjes Spaans, wat erge indruk op hen maakt en ze beginnen meteen in het Spaans te ratelen).
Gelukkig hebben ze een tolk mee (een zeiler uit Panama die zo goed en zo kwaad het Spaans in Engels vertaald). De dames blijken zich bezig te houden met gezondheid/hygiëne en nu helemaal met corona.
Krijgen een poster met voorschriften over hygiëne, waarop ik met poster in de handen met hen op de foto moet. Verder nog wat formulieren invullen en met een vriendelijke glimlach gaan ze weer van boord.




Half uur later moet Henk de heren van douane en immigratie ophalen bij de marina. Het invullen van formulieren en het beantwoorden van vragen kan beginnen.

Onze eerste confrontatie met corona: één van de heren draagt een mondkapje en geen handen schudden.

Later zullen wij nog veel meer te maken krijgen met alle maatregelen die er in de landen rond om ons genomen worden vanwege het virus.


Voor het eerst in de bijna 4 jaar dat we onderweg zijn, worden onze vuurpijlen gecontroleerd.
Een aantal zijn de houdbaarheidsdatum ruim gepasseerd, gelukkig zijn er ook nog een paar goede bij. Dan nog even een controle van onze EHBO koffer, deze blijkt aan hun normen te voldoen.


Nu nog geld betalen voor visum en dan zijn we welkom op de Dominicaanse Republiek!


Liggen prima beschut in deze baai, geen last van golven, deining of andere voorbij scheurende boten, gaan het hier wel even uit houden. Gezien de weersverwachting zal dit zeker 1,5 week zijn.


Tijd om de boel te gaan verkennen, waar zijn we terechtgekomen! Is het hier toeristisch, hebben ze leuke winkeltjes, restaurantjes, barretjes, is het een leuk plaatsje om lang te verblijven?


Onze portemonnee is inmiddels gevuld met Dominicaanse Pesos, nu verder op onderzoek uit.
Komen terecht bij de plaatselijke markt waar ze groente, fruit, kruiden en vlees verkopen.
Groente en fruit ziet er prima uit, maar voor ons geen vlees, ook al zou het nog zo goedkoop zijn.
Wij bedanken!!






















Wat een drukte en wat een bende op straat, echt ongelofelijk. De brommertjes scheuren je links en rechts voorbij. Deze brommertjes worden ook als taxi’s ingezet, soms zitten ze wel met z’n 4-en op zo’n aftands ding.
Auto’s kennen of hebben hier niet veel regels, je moet hier ogen van voor en achter hebben en ook goed uitkijken bij zebrapaden.
Geloof niet dat ze hier enig idee hebben dat deze dingen er zijn om mensen veilig over te laten steken.
Denk ook dat ze niet weten dat de grote groene ronde bakken die overal staan er zijn om je afval in te droppen, hier mikken ze alles liever gewoon op straat. Wat een grote gore bende.


Op de terugweg nog even naar de supermarkt, even! Het is er druk, staan 1,5 uur in de rij voor de kassa. Dit schijnt hier meer regelmaat dan uitzondering te zijn, gewoon een kwestie van geduld hebben.
Van alles te koop en ook nog eens tegen normalere prijzen in vergelijking met Jamaica. (1 liter pak yoghurt kost hier 2 dollar, in Jamaica betaalden we 10 dollar).


Het scoren van een lokaal simkaartje lukt niet, jammer maar helaas geen internet.


Als we twee dagen later weer naar de kant gaan om op zoek te gaan naar een internet gelegenheid, valt het ons op dat het zo rustig is op straat en er ook heel veel winkels gesloten zijn.

Lockdown op de Dominicaanse Republiek.

Mogen wel blijven en ons op straat begeven, maar moeten ons aanpassen.
Zonder mondkapje niet meer naar de supermarkt en ook op straat is het dragen daarvan aanbevolen.


Uiteindelijk vinden we een barretje waar we internet mogen gebruiken en ja dan hoort er een biertje bij.
Ze hebben hier het merk Presidente, lokaal bier en dat merk je aan de prijs. Een fles van 650 ml voor 2 dollar, doe er nog maar 1!

Hebben nu een dagelijks loopje; biertje drinken bij de vriendelijke eigenaar José. Niet dat we veel met hem kunnen communiceren, het gaat ons ook eigenlijk alleen maar om gebruik van zijn internet.
Als we later in de week bij José voor een dichte deur staan, blijkt ook hij zijn deuren te hebben moeten sluiten vanwege corona.


Tijd om te gaan kijken wanneer we naar Puerto Rico kunnen vertrekken.


Jammer dat wij verder niet veel van Barahona gezien hebben, wellicht komen wij hier ooit nog een keer terug, kijken of er meer te beleven valt dan wat wij er tot nu toe van gezien hebben.



Tot later!!

dinsdag 19 mei 2020

Jamaica

Ingeklaard zijn we in Montego Bay en de zelfgemaakte vlag van Jamaica wappert, als we willen mogen we 3 maanden blijven.

Het inklaren verliep soepel, alleen met de hoeveelheid formulieren zijn we wel even bezig geweest. Verder zijn ze tevreden over onze antwoorden op hun vragen over groente, fruit en vlees, dat ze de boot niet hoeven te controleren, dat scheelt.

Na ons vertrek uit Nederland is Jamaica het 30ste land wat we aan doen en hebben we ruim 17.000 mijl afgelegd.

Vanaf Cuba was het 260 mijl, wat we in 2 ½ dag gedaan hebben. Er stond toch weer meer wind dan de voorspelling had aangegeven en kwam op 40 graden binnen, maakt dat we lekkere klappen maken op de hoge golven.

Het eerste wat we meestal doen is kijken waar we geld kunnen pinnen en waar de supermarkt is.
Laten ons met een taxi naar de bank brengen waar we 300 Jamaicaanse dollars pinnen, wat later iets meer dan 2 euro blijkt, foutje!
Bij een nieuwe poging pinnen we er 30.000, hier kunnen we wel even mee vooruit.
Dan laten we ons ook nog maar even bij de supermarkt afzetten, wat een verschil met Cuba, hier een echte winkel met van alles en nog wat te koop.
Goedkoop zijn de boodschappen hier niet, 1 voorbeeld: 1 liter yoghurt kost ongeveer 10 euro!
Daarentegen lunchen we voor nog geen 4 euro, waarvoor we allebei een prima sandwich met wat te drinken hebben.

Een taxirit is hier goed te betalen, dus laten we ons de volgende dag door een super vriendelijke taxichauffeur afzetten in het centrum van Montego Bay.
Bij het uitstappen geeft gauw nog zijn kaartje voor als we besluiten om toch niet terug te gaan lopen naar de marina. We horen hem denken: mafkezen, wie gaat er nou een uur lopen!!!

Op Cuba spraken we Fransen die Jamaica verschrikkelijk vonden, druk, opdringerig en smerig.

Het is zeker druk onder andere met de vele straatverkopers, maar opdringerig absoluut niet, nee is nee en dan is het oké.
Is het hier smerig? Er is hier rondom de fastfoodketens net zoveel afval te vinden als in bv Nederland, maar smerig, nee, mensen zijn hier heel schoon op zichzelf.
Zo zie je maar weer dat iedereen zijn eigen beleving heeft bij een plaats en/of land.





















Houden het hier, na een paar uurtjes te hebben rondgeslenterd, voor gezien, gaan lopend terug. Een klein uurtje later zitten we heerlijk aan een koud biertje, dat hebben we verdiend.
Na 6 dagen houden we het hier voor gezien, gaan uitklaren om vervolgens bij Ocho Rios weer in te klaren, hoe omslachtig kun je het maken!!
Gelukkig is Henk zijn verkoudheid zo goed als over, je moet er toch niet aandenken met het vervelende coronavirus wat wereldwijd heerst dat we in quarantaine zouden moeten.
Overigens zijn er op Jamaica al wel een aantal cruiseboten geweigerd vanwege het virus.

Voordat we Ocho Rios bereiken maken we een tussenstop in Discovery Bay.

Het is niet helemaal duidelijk of Christopher Colombus in 1494 voor het eerst hier aan land ging of bij Seville la Nueva, wat iets verderop ligt.
In iedergeval is het een prachtige baai waar we heerlijk rustig liggen, nou ja behalve dan de reggae muziek die tot diep in de nacht over de baai schalt.

Ocho Rios is vanaf hier nog maar 17,5 mijl, toch vertrekken we de volgende dag vroeg. Het is niet te bezeilen, dus motoren we het hele stuk en doen dat ook nog eens in de regen.
Rond koffietijd ligt ons anker in de baai van Ocho Rios waar we direct de havenpolitie langszij krijgen die aangeeft waar we ons moeten melden met al onze papieren.


Maken de dinghy in orde, gaan naar de kant en een uurtje later is alles geregeld met de dame van douane/immigratie.

Ocho Rios vaart vooral wel bij het toerisme, normaal komen hier bijna dagelijks cruiseschepen aan de kade (waar wij vlak achter liggen).


Nu met het virus is het een ander verhaal, een aantal cruiseschepen moet eerst nog een paar uur dobberen voordat er toestemming komt om naar de kade te mogen.
Balen voor de vakantiegangers aan boord, mag je uiteindelijk om 14.00 uur van boord om vervolgens om 16.30 uur weer aan boord te moeten zijn omdat de volgende bestemming wacht.
Het enige wat je dan kan doen is snel souveniers inslaan, een hamburger scoren en hop terug.

















Geen idee of de hotels die rondom de baai staan volgeboekt zijn of dat zij ook al last hebben van annuleringen.
















Wat wij minder vinden aan Discovery Bay en Ocho Rios zijn de bassins waar dolfijnen zwemmen en dat alles ter vermaak van toeristen (ze kunnen ermee zwemmen en kijken naar de kunstjes die ze opvoeren). Opdoeken dit, de toeristen zoeken maar ander vermaak.





















Na Ocho Rios gaan we richting Port Antonio, daar ankeren we niet maar gaan naar de Errol Flynn marina (vernoemd naar de Amerikaanse acteur die hier ook vele jaren met zijn boot heeft gelegen), Heerlijk om weer eens van de boot af te kunnen stappen als je daar zin in hebt, zonder eerst met je dinghy naar de kant te moeten varen.




Hebben voor 2 dagen een auto gehuurd om wat van het binnenland te bekijken. Op ons lijstje staan de Blue Mountains, Blue Lagoon en de Reach watervallen.

De Blue Mountains schijnen prachtig te zijn als de zon schijnt, maar die laat het op deze dag afweten.


Het is maar 120 kilometer rijden maar na 5 uur hebben we er nog 30 voor de boeg.
We moeten links rijden op wegen die erbarmelijk slecht zijn, soms moet je zigzaggend over de weg om te proberen de grote gaten te vermijden, wat niet altijd lukt.

Komen onderweg één gelegenheid tegen waar we koffie drinken, maar die is dan ook heerlijk, ze schenken er pure Blue Mountain koffie. Deze koffie komt hier uit de streek, vaak vermengd men deze echter met goedkopere koffie, hier gelukkig niet.

















Na 2 bakken gaan we verder over de slingerende bergweg naar de top, terwijl de regen inmiddels met bakken uit de lucht komt.
Door de vele regen is het zicht heel slecht geworden, we houden het voorgezien en keren om, de top gaan we toch niet meer halen willen we voor donker terug zijn in de haven.
Ik moet er niet aandenken om in het donker (hier geen lantaarnpalen langs de weg) over deze slechte wegen te moeten rijden en dan ook nog proberen om alle gaten te vermijden, zou gekkenwerk zijn.
Door al die regen zien we wel heel veel watervallen, soms stroomt een waterval gewoon over de weg, ook rijden we langs wild stromende rivieren.























Het is ondertussen ook behoorlijk gaan waaien, wat we goed zien als we weer langs de kust rijden.




veroorzaakt door de golven langs de kust





























Onze tweede dag zetten we koers naar de Reach watervallen.
Helaas gaan wij niets van deze watervallen bewonderen, bij aankomst blijkt het park vandaag gesloten! Hebben wij weer!!
Dan maar terug, maar via een andere route, gaan door het regenwoud. Een uitdaging met al die gaten in het smalle bergweggetje wat ons naar de top brengt. Soms rijden we door een dorpje waar wij ons afvragen hoe die mensen in hun dagelijkse behoefte kunnen voorzien.
Twee keer een spannend momentje als we op de smalle bergweg een tegenligger hebben.
De hele tocht is een uitdaging maar wel een prachtige, omgeven door bananenbomen, palmbomen en prachtige bloeiende planten.









Gaan nog even langs de Blue Lagoon om daar ook heel snel weer te vertrekken, dat viel een beetje tegen.
Alleen maar mannen die ons één voor één lastig vallen om vooral met hen een boottochtje over de lagoon te maken.
















Daar hebben we geen zin in, we gaan op zoek naar een restaurantje voor een late lunch.
Vinden uiteindelijk een leuk plekje, lunchen prima bij het water en ze hebben internet.

Port Antiono is een klein dichtbevolkt dorp, veel toeristen zien ze hier niet. Soms komt er een zeilboot zoals wij, maar daar blijft het dan ook bij.
Er gebeurt veel op straat, ook moet je oppassen om niet high te worden van alles wat er zoal rondom ons gerookt wordt.
Ook hier zien we veel look-a-likes van Bob Marley en schalt zijn muziek door de straten.
Een bezoekje aan zijn graf zat er niet in, lag iets teveel uit onze route.

markt
markt































Na een week gaan wij ons bezoek aan Jamaica afsluiten, de Dominicaanse Republiek wacht.

Wij hebben genoten van Jamaica, geen spijt dat we gegaan zijn ondanks de soms wat negatieve verhalen.
Groente en fruit ingeslagen, uitgeklaard en we vertrekken op 11 maart om 09.00 uur voor de 280 mijl naar de Dominicaanse Republiek.


Tot later!!