donderdag 5 april 2018

Bahamas


We hebben een super overtocht gehad naar de Bahama’s.
Bij vertrek wat oponthoud, de Puertoricaanse douane verscheen niet op tijd op hun werk.
Maar wat maakt het uit als je een tocht van minimaal 3 nachten voor de boeg hebt. Uiteindelijk gaan het er 4 worden.

Bojangles heeft de gennaker al in aanslag en éénmaal buiten zien wij deze uitwaaieren, blijft een mooi gezicht. Lang kunnen wij er niet van genieten ze lopen al snel bij ons vandaan.
Helaas is het voor ons niet mogelijk om onze gennaker te gebruiken. Door ons nieuwe anker, wat iets groter is dan de oude, kunnen wij onze boegspriet niet meer naar buiten schuiven die noodzakelijk is voor het zetten van de gennaker. Henk moet eerst e.e.a. aanpassen voordat ook wij onze gennaker kunnen hijsen.
Bij ons staan genua en grootzeil en met niet al te veel wind gaat het traag maar gestaag. Later trekt de wind aan en dan lopen wij er ook lekker doorheen.
De dagen en nachten rijgen zich aaneen zonder veel bijzonderheden. Een gegeven moment leek het wel of we door een houthandel voeren, rondom ons heen takken (groot en klein), boomstronken, niet normaal. Het was zoveel dat uitwijken niet mogelijk was, regelmatig bonkte er dan ook het nodige tegen de boot.
Bakken onderweg nog een heerlijk rozijnenbrood, verder is het lezen, slapen en genieten van prachtig zeilweer.

Ons eerste doel is Great Inagua, daar klaren we in en dan zien we wel wat onze volgende stap zal zijn.
Bij Great Inagua is wel een haven maar wij gaan lekker ankeren. We horen Rob de havenmeester oproepen om te zeggen dat wij voor de haven voor anker gaan, waarop de aardige man antwoord dat we beter binnen kunnen liggen met deze wind en niet voor anker moeten gaan.
zeilboot uit Haïti
Dat kan wel zo zijn maar sommige havens vragen exorbitant hoge bedragen voor een overnachting. Rob vraagt wat te betalen: 10 dollar per nacht. Per boot? Yes. Ok, wij komen naar binnen.
Heerlijk om straks gewoon weer van de boot te kunnen stappen om aan wal te gaan!! Voor het laatst konden wij dat in Curacao Marine zo’n 10 maanden geleden.
Later horen wij dat de haven gebouwd is door Nederlanders, maar of deze echt bedoeld is voor zeilboten zoals de onze vragen wij ons af. Hoge palen/hoge steiger dus lastig aanleggen en hoezo lekker makkelijk van boord kunnen stappen??
Voor ons is het lekker aanleggen, gaan naast de Bojangles liggen, alleen moeten we nog wachten ze gaan
 ‘even’ verkassen. Dat ‘even’ gaat niet lukken, met duwen en trekken, zuchten en steunen, nog eens nadenken wat de beste methode is om de boot met de kop in de wind te krijgen, is het uiteindelijk toch gelukt en liggen we zij aan zij.
















En ja, nu van de boot af om een verplicht bezoekje te brengen aan douane en immigratie. Gelukkig is de Bojangles iets hoger dan wij dus lukt het om met mijn kont op de steiger te wippen en dan ben ook ik aan wal.
Terug bij de boot, inmiddels 300 dollar armer, gaat het iets lastiger om weer aan boord te stappen, het water is inmiddels zo’n 40 cm gezakt.
Nu hebben we de borrel wel verdiend, pakken wijn en bier uit de koelkast en gaan gezellig naar onze buren en kletsen nog wat na over de afgelopen tocht en natuurlijk het inklaren.

Bij douane moesten weer de nodige formulieren ingevuld, 3 stuks. Alles oké en contant afrekenen: 300 dollar!
Eh ja eh zoveel contant hebben wij niet! Geen probleem de dame van douane brengt Baudine en Henk wel even naar de pinautomaat (ondertussen handelen Rob en ik Immigratie af, fluitje van een cent en gratis!). Jammer pinautomaat blijkt buiten gebruik. Beide komen terug voor de paspoorten, ze kunnen met creditcard binnen bij de bank geld opnemen. Rob stapt ipv Baudine met Henk weer in het autotootje bij de dame, alwaar bij de bank 86 formulieren getekend moesten worden maar dan hebben de mannen geld en kunnen we terug naar het douane kantoor om af te rekenen.
Voor die 300 dollar mogen we 45 dagen verblijven in de Bahama’s en overal ankeren waar we willen.

Tot nu toe waar wij geweest zijn komen we alleen maar hele vriendelijke mensen tegen, ook hier weer. Vanaf de boot naar douane was toch gauw 20 minuten lopen en op de terugweg met 32 graden en de deining van de afgelopen 4 dagen nog in onze benen zijn we blij als er een auto stopt en ons bij de supermarkt dropt die vanaf de boot de andere kant op ook weer 20 minuten lopen zou zijn.
Na het doen van de boodschappen weer zo’n aardige man die ons wel bij de boot af wil zetten. Joepie!

Morgen maar iets van het eiland gaan verkennen, nu eerst een lekker tukkie doen.

Rob en Baudine hebben al een trapje opgehangen zodat we zonder problemen van boord kunnen stappen. Zwemgoed mee en op zoek naar een zandstrandje. Na een uur lopen zijn we bij de vuurtoren (die nog even beklommen moet worden) waar van boven af een mooi zicht is over het eiland en kunnen we kijken naar het zandstrandje wat hier dichtbij zou moeten zijn.










Helaas niet gevonden, oké dan maar weer terug richting boot. Onderweg genieten we van een lekker lokaal biertje (Kalik) en krijgen daar van 2 bewoners nog wat uitleg over het één en ander.
Het ene is over de conche (grote slak) die als deze groeit steeds een ander huisje moet maken, deze groeit namelijk niet mee. Ik laat mij nog wijsmaken dat de slak gewoon op zoek gaat naar een nieuw huis en er dus zelf niet één bouwt.
Het andere gaat over ‘het goud’ van de walvis. Helemaal duidelijk is het mij niet, ging het over de sperma van de walvis, geen idee. Het blijkt te stinken, één van de mannen wil het wel halen en dan met een stokje vuur maken en er tegen aan houden en dan zou het vreselijk moeten stinken. Laat maar wij weten genoeg. Gezellig hebben we het wel met de mannen.

Gezien de weersverwachting voor de komende dagen moeten we wel verder, doen we dat niet dan liggen we hier straks een week en die brengen we liever ergens anders door.
Onze keus is gevallen op Long Island 150 mijl verderop. 150 mijl betekend een nachtje doorvaren, oké wat moet dat moet.
Bij Long Island is het zeker niet aan te raden om met donker een baai binnen te lopen, er liggen her en der nogal wat rotsen onder water waar we met onze diepgang niet overheen kunnen. Opletten geblazen dus!!!
onderweg naar Long Island
Er is wat verwarring ontstaan tussen de Bojangles en Bluenose: de één geeft aan dat we naar Great Harbour zouden gaan maar de ander Little Harbour, er zit 9 mijl tussen de één en de ander. Bij harbour denk je al gauw dat er een haven is maar niets is minder waar, het zijn gewoon baaien waar je kunt ankeren.
Bojangles blijkt gelijk te hebben we zouden naar Great Harbour, foutje van ons. Maar uiteindelijk gaan we toch naar het kleine broertje, min of meer uit noodzaak vanwege wat pech bij ons aan boord; stuurkabel gebroken. In eerste instantie dachten we het roer verloren te hebben, de boot wilde geen enkele kant meer op. Henk is op onderzoek uitgegaan en zag al gauw de gebroken kabel liggen. Vreemd was wel dat de stuurautomaat nergens meer op reageerde (deze maakt geen gebruik van de gebroken kabel), wat nu!!
Toch maar even de Bojangles oproepen, wellicht hebben een sleepie nodig. Gelukkig lijkt na 20 minuten de stuurautomaat weer te reageren en blijkt het roer in orde. De laatste 4 mijl motoren wij achter de Bojangles de baai in van Little Harbour. Eénmaal binnen vinden we een prima plekje, wat niet zo moeilijk is, er ligt geen enkele andere boot.
Wauw wat een baai is dit, rondom ons heen zien we witte strandjes we wanen ons in Little Paradise.
Henk gaat meteen aan de slag om de stuurkabel te vervangen en enige uren later heeft hij de klus geklaard.
Tijd voor ontspanning en genieten van een prachtig stukje Bahama. We tuffen met onze dinghy naar een wit zand strandje waar Rob en Baudine ons al opwachten met een wijntje en een biertje en genieten we met z’n 4-tjes van een werkelijk prachtige omgeving.











Over Great Harbour hadden we al wat gelezen echter niet van Little Harbour. Toch maar even lezen of hier iets te doen is? Nee dus, de eerste de beste supermarkt ligt 100 km verderop en tijdens een wandeling kwamen we na 1,5 uur lopen de eerste huizen tegen. Lezen verder dat je niet in Little Harbour moet gaan liggen als de wind Noord tot Noord Oost en meer dan 4 beaufort is, helaas hebben wij wel deze NNO wind en zelfs 6 beaufort. Niet veel later zien wij enorme brekers staan bij de ingang van de baai, hier liggen wij dus wel even. Er blijken boten te zijn geweest die hier 4 tot 5 weken vast hebben gelegen vanwege de hoge golven en enorme brekers.












Oké, even voorraden checken: bruine bonen, doperwten, kidney bonen, sperziebonen, nog meer bruine bonen, rijst, aardappelpuree, meel, vitaminepillen we komen wel een paar weken door.

Wie denkt dat het op de Bahama’s altijd mooi weer is, nou vergeet het maar. Er zijn avonden dat we met lange broek, trui en sokken (die ergens onderuit de kast vandaan moesten komen) aan in de kuip zaten en blij waren met hutspot en bruine bonen soep.
Kunnen ons nog net beheersen om de kachel aan te doen, wel eten we voor het eerste sinds lange tijd weer binnen. Gelukkig is het de meeste tijd wel mooi weer, wij zijn gewoon verwend, watjes zijn we geworden.

Na 5 dagen is de wind ons gunstig gezind, deze is aan het afnemen en nog een dag later zijn de brekers verdwenen en de golven van dusdanige hoogte dat wij weg kunnen, hop naar Rum Kay.

Dit is een dag van 40 mijl, prima te doen alleen regent het zo nu en dan pijpenstelen, bah. Ook bij het naderen van onze ankerplek is het verre van droog, door en door nat laten wij ons anker vallen.
Zin om van de boot af te gaan hebben wij niet in deze regen. Rob en Baudine gaan nog wel even op onderzoek uit en stuiten in het dorp op een kleine supermarkt, scoren daar wat boodschappen en zijn zo lief om voor ons een doos eieren mee te nemen. Morgen is het Pasen en wat moet je dan zonder eieren!
Eerste Paasdag brengen wij varende door naar onze volgende bestemming op de Bahama’s: Great Exuma Island.

Daarover later meer!!




dinsdag 3 april 2018

Puerto Rico

Wij lopen wachten van 3 uur op en 3 uur af, om dan meteen de slaap te kunnen vatten als je geen wacht hebt is een dingetje. Er is gekraak, geschommel, klapperende zeilen, zelfs oordoppen helpen dan niet.
De tocht van Tortola naar Puerto Rico was verder prima, wind uit de goede hoek en niet teveel.
Hé we hebben eens niet wat te zeuren over de wind! Dat komt nog wel!
De laatste dag hadden we uitgerekend dat als we zo’n 5 á 6 knopen per uur lopen we dan de volgende ochtend om een uur of 8 zullen aankomen.
Het loopt lekker tot de wind aantrekt en we inmiddels 8 knopen per uur lopen, dat is niet de bedoeling. Zeil minderen tot de gewenste 5 á 6 knopen. Halverwege de nacht geeft de wind het op nu lopen we nog 2 á 3 knopen per uur. Als we zo doorvaren komen we pas de volgende avond in donker aan, motor gaat bij grrrrrr.
Gelukkig hoeft dat niet lang, de wind trekt weer aan; Puerto Rico we komen eraan!

We varen al even langs de kust van Puerto Rico als we de radio aanzetten en meteen klinken de klanken van Zuid Amerikaanse muziek in onze oren.
Moesten allebei meteen denken aan de West Side Story waar de gepassioneerde Puertoricanen een rol speelden.


Verder hebben we geen idee wat ons te wachten staat in Puerto Rico wat onder Amerikaanse vlag staat. Over het algemeen zijn de bewoners niet zo heel goed te spreken over Amerikanen en de hulp (eigenlijk geen hulp) die ze krijgen na orkaan Maria

Hier gelden ook andere regels met betrekking tot inklaren. 5 mijl voor de kust roepen wij de Kustwacht Puerto Rico op en vragen toestemming om binnen te mogen lopen. Allerlei vragen worden onze kant op gevuurd en ook of we niet wisten dat je je 12 mijl voor de kust al dient te melden. Krijgen nog mee van ze dat we de voorschriften “Notice of Arrival” dienen te downloaden en deze goed moeten doorlezen, yes sire! Maar nog geen toestemming.
Een oproep van de Kustwacht voor de Bluenose, ah daar zul je ze hebben voor toestemming. Nee helaas, nog wel een paar vragen en dan of we ze met onze sateliettelefoon ‘even’ kunnen bellen (weten ze wel wat de kost!!!)
Je wilt deze mensen niet tegen je hebben, we bellen. 5 personen en 20 minuten later weten ze alles van ons, maar nog geen toestemming.
Intussen varen we gewoon naar de ankerplek en bijna op het moment dat we het anker willen droppen hebben we een oproep van de kustwacht; u heeft toestemming om binnen te komen. Thank you.


Rob en Baudine hebben 5 mijl voor de kust alleen telefonisch contact gehad met de douane en konden gewoon binnen komen.
Wij moeten ook nog even bellen met douane alleen krijgen wij geen contact. Rob en Baudine liggen inmiddels, op verzoek van douane, bij de tanksteiger en enige minuten later komen de dame en heer van Douane en Immigratie bij hen aan boord. Zij melden bij hen dat wij geen contact met ze kregen, oh geen probleem, wij kunnen straks bij hen langs op kantoor.
Om 17.00 uur is alles geregeld en hebben we ook onze Cruisers License voor Amerika in ons bezit die een jaar geldig is en dat alles voor 19 US dollar.

Verder hebben we hier te maken met zeer strenge regels:
je moet binnen 4 uur na aankomst inklaren;
het aan land brengen van voedsel of afval is ten strengste verboden.

Je moet zelfs een formulier ondertekenen dat je geen afval ed aan land zult brengen en mochten ze je snappen dan ben je flink de klos , de boetes liegen er hier niet om.
Een zeilboot dat te laat (2 dagen) kwam inklaren kreeg een boete van 20.000 US dollar!! Niet betalen is boot aan de ketting.
Dit alles staat los van de super vriendelijke mensen van douane en immigratie.

Tijd om nog even de kant op te gaan voor een biertje en daarna gaan we vroeg naar bed. Na 4 nachten doorzeilen heb je het wel een beetje gehad.
Na een goede nachtrust is het tijd om naar de stad te gaan. De haven van Ponce ligt wat te ver buiten de stad om te lopen, gaan op zoek naar een taxi.
Rob vraagt aan iemand waar we deze kunnen vinden. Een taxi? Niet nodig ik breng jullie wel even, 15 minuten later staan we middenin de stad. Wauw!!
We slenteren wat door de stad tot we zin hebben in koffie. Vinden een leuk tentje ‘Utopia’ waar ze heerlijke koffie schenken en ook WIFI hebben.
Scoren nog een vlaggetje van Puerto Rico en natuurlijk een ansichtkaart. Ik probeer van ieder land een kaartje te scoren en naar mijn moeder te sturen, een kaartje is zo gekocht maar postzegels is iets anders. Het kaartje blijft voorlopig even aan boord tot er ergens waar dan ook postzegels verkocht worden zonder daar 100 kilometer voor te hoeven reizen. Mam, kaartje komt zo snel mogelijk.
Vervolgens slenteren we wat door tot lunchtijd, we scoren bij een karretje aan de weg een burrito.
Deze burrito is zo groot dat we met moeite de helft naar binnen krijgen en de andere helft ’s avonds lekker aan boord oppeuzelen.



Zo’n tijd geleden dat we ook wat hebben kunnen winkelen, dus schoenenzaak, kledingwinkel, ditjes en datjes winkel, alle winkels zien we van binnen. Bepakt en bezakt zoeken we een taxi die ons keurig bij onze dinghy afzet.
Baudine en ik besluiten nog even wat langs de haven te lopen en scoren daar een heerlijke mojito.

achter ons anker bij Ponce

rondom de haven



iedere avond life muziek
















Dan is het ook voor ons tijd om aan boord te gaan. 
Voor morgenmiddag hebben we een stadswandeling geboekt, om 13.00 uur worden we bij Utopia verwacht.

Stadswandeling Puerto Rico.
Onze gids is een dame die geboren is in Ponce en later in het buitenland is gaan studeren. Ze draagt haar geboorte stad een warm hart toe, dat is de reden dat ze teruggekeerd en probeert met deze stadswandelingen Ponce en Puerto Rico weer op de kaart te krijgen. Wij blijken de eerste Europeanen met wie ze op pad gaat.
We zijn op pad met een pratende waterval, met passie praat ze duidelijk en enthousiast over ‘haar’ Ponce. Over de Kathedraal, oude brandweerkazerne, het grote plein met zijn fontein en beelden, het liefdesstraatje van toen, vele historische gebouwen, de markt met lokale producten, hun eigen bierbrouwerij, het cultureel centrum waar oa danslessen gegeven worden (nee, wij nemen geen dansles), over het jaarlijkse carnaval en nog veel en veel meer.


markt

markt

vroegere liefdesstraatje

zomaar een straat

Kathedraal

Kathedraal

kunstwerk gemaakt van autodonderdelen



























museum



Eén van de verhalen over de oude brandweerkazerne is wel bijzonder. In 1820 brak er een hele grote brand uit in Ponce, zo groot dat iedereen gesommeerd werd de stad te verlaten. De ‘vrijwillige’ brandweer liet zich niet wegsturen en bleef doorgaan met emmertjes water dragen en maar doorgaan en uiteindelijk na vele uren was de brand onder controle.
De hoge heren waren zo boos dat de brandweermannen het bevel genegeerd hadden om de stad te verlaten dat ze gearresteerd werden. Vervolgens kwam de stad tegen dit besluit in opstand en de hoge heren konden niet anders dan de mannen weer vrij laten.
Om de helden van weleer te ‘blijven’ eren staat het oude gebouw nog steeds op dezelfde plek en door de inzet van vrijwilligers ziet het pand er nog steeds tip top uit.





helden van toen


Britse Maagdeneilanden

Snif snif, we hebben weer afscheid genomen van lieve mensen. Gaan we Ton en Dominique, Marylou en Walter, Leo, René en Angelique, Rudy, Marloes en René ooit weer ergens ontmoeten?
Helaas maar het was echt tijd om Sint Maarten te verlaten en te kijken hoe het er voorstaat op de Britse Maagdeneilanden.

Wij liggen nu achter ons anker bij Virgin Gorda en heel langzaam voelen we dat onze ingewanden weer langzaam op hun oorspronkelijke plek gaan zitten. De wind was goed om te zeilen alleen stond er nog een behoorlijke deining, zo’n deining dat onze ingewanden het heel zwaar hadden.


Een dag eerder zijn we om 16.00 uur vertrokken voor een tocht van zo’n 85 mijl. Omdat wij niet met donker een nieuwe plek willen binnenvaren kiezen we ervoor om aan het einde van de middag te vertrekken om vervolgens één nacht door te zeilen om dan bij daglicht aan te komen.
Snel naar de kant om in te klaren en dan vlug weer anker op om naar de Virgin Sound te gaan wat 8 mijl verderop ligt maar waar we hopelijk wat rustiger liggen dan hier.

Er waren bij ons allerlei verhalen ter ore gekomen over de verschrikkelijke prijzen op deze eilanden. Ook bedragen die je bij Douane en Immigratie zou moeten betalen zouden erg hoog zijn.
We gaan het beleven.
Weet niet wie de verhalen de wereld ingegooid hebben maar alles viel erg mee.
Het was wel een ietsje pietsje omslachtig; eerste loket formulieren invullen plus 20 cent betalen voor deze formulieren, tweede loket formulieren laten stempelen, derde loket betalen (25 euro) om vervolgens weer naar loket één terug te keren voor een stempel in ons paspoort.
Oké het is niet anders maar we zijn wel meteen in en weer uitgeklaard, dat scheelt ons straks weer een zoektocht naar een douanekantoor op een ander eiland.
Hier ook allerlei verhalen over de laatste orkanen, ze hebben niet veel last gehad van Irma maar wel van Maria.
Weet niet of er ergens geld beschikbaar is voor deze eilanden, maar nodig hebben ze het wel. Wat is het hier nog een puinhoop.
Ook hier laten de mensen de kop niet hangen en zijn dan ook bijzonder vriendelijk. Hoop wel voor alle getroffen eilanden dat ze dit jaar gevrijwaard blijven van orkanen, anders is de ramp niet te overzien.
Het is inderdaad rustiger liggen bij de Virgin Sound en een stuk leuker. Gaan nog even een tukkie doen voordat we het bootje laten zakken voor een vertrouwde strandborrel.
We hebben een perfecte strandlanding met ons bootje, inmiddels weten we zo’n landing aan te pakken, oefening baart kunst zeggen ze wel eens.
Zwemkleding aan en te water samen met Rob en Baudine plonsen en dat is schrikken zóóóóóóóó koud! Dit is andere koek dan het water bij Barbara Beach, Curacao.


Ons volgende eiland is Tortola en gaan ankeren bij Cane Garden Bay. De tocht ernaar toe is een zeildag uit een boekje; goede wind (niet teveel) en geen deining. Heerlijk zeilen in een werkelijk prachtig gebied. Allemaal eilandjes om ons heen, wel of niet bewoond.
Bij Cane Garden Bay zien we nog veel boten op het strand liggen, dat weerhoud de mensen niet om er gewoon op te blijven wonen.










Iedere maand (soms 2x per maand) houden ze hier een Volle Maan Festival op het strand. Een grote bol die in het water staan vullen ze met hout en steken die als het donker is aan. Helaas zijn wij hier niet met volle maan, maar kunnen wel bedenken dat het dan geweldig toeven moet zijn op het strand.
Deze bol vullen ze bij volle maan
strand Cane Garden Bay

 
Cane Garden Bay















Willen eigenlijk wel even beschikking over wifi, alleen is dat hier (nog) niet beschikbaar. Het vliegveld is echter op loopafstand en daar zullen ze toch zeker wel wifi hebben?
Wel, dit was wat simpel gedacht van ons. Oké appen kon nog wel maar iets downloaden, vergeet het maar. Voor Henk en Rob geen podcast ‘Met het oog op morgen’ of de bij hen zo populaire podcast ‘Nachtzuster’. Dat gaan ouderwets het lezen van een boek worden, hahahahaha!!!
We zijn wat snel door dit prachtige zeilgebied gesjeesd, op onze terugweg gaan we hier zeker een maand lang vertoeven.



Hebben nu alleen maar iets van Virgin Gorda en Tortola gezien, dan kunnen we nog naar Anegada, Peter Island, Salt Island, Jost van Dyke Island, Norman Island en dan niet te vergeten de Amerikaanse Maagdeneilanden St John en St Thomas.
Maar goed, dat allemaal later!

Paar foto's parade Heineken Regatta