Foto's "toeristenplein" Basseterre - Saint Kitts

Saint Kitts

De wind is helaas niet zo gunstig om veel te kunnen zeilen naar Saint Kitts, dus pruttelen we zo af en toe ook met onze 40pk voort.

Het is al wat laat in de middag als we aankomen bij de hoofdstad Basseterre, dat is waar je ook dient in te klaren, maar besluiten om daar niet voor anker te gaan vanwege de deining die daar staat. We gaan naar de 5 mijl verderop gelegen White House Bay. Deze baai staat aangegeven als een plek waar je bij alle winden goed kunt ankeren. Dat blijkt ook als we de volgende ochtend wakker worden en de hele nacht geen last hebben gehad van enige deining, zo lekker geslapen.
We moeten nog wel inklaren en daar wil ik niet al te lang mee wachten, je weet maar nooit of ze moeilijk gaan doen.
Er blijken geen busjes te rijden naar de hoofdstad, je kunt wel een taxi nemen voor  ‘slechts’ 40 dollar per persoon voor een ritje van 10 minuten. Dat doen we niet, we pakken de boot wel.
Gaan anker op en droppen het weer bij Basseterre, stappen in de dinghy, varen naar de jachthaven, gaan naar alle autoriteiten en dat alles is binnen 1 uur gepiept.

Inmiddels zijn er ook wat cruiseschepen aangekomen, deze komen zo tussen 07.30 en 09.00 uur aan en vertrekken weer tussen 16.00 – 17.30 uur.
Zodra de passagiers van boord zijn worden ze besprongen door gidsen om vooral bij hen een fiets-, boot-, bus-, of waterscooter tocht te boeken.
Veel passagiers struinen de souvenierswinkels af om iets te kopen waar vooral de naam van het eiland op staat of om een nieuwe outfit aan te schaffen, ploffen daarna op een terras tot het weer tijd is om aan boord te gaan.

deze heer heeft net een nieuwe setje gescoord

Wij hebben een paar boodschappen gedaan voordat we het anker weer omhoog trekken om terug te gaan naar White House Bay, blijven liggen bij Basseterre is nog steeds geen optie.
Helaas kunnen we daarna een paar dagen niet van boord vanwege Henk zijn rug, hij staat zo krom als een hoepel. Niet van boord kunnen is geen straf, genoeg leesvoer aan boord.
Zodra we weer naar de kant kunnen gaan we een stukje wandelen rondom de nieuwe haven die daar 3 jaar geleden is aangelegd.
Tijdens de wandeling zien we heel veel apen, apen blijken een ware plaag te vormen voor de diverse eilanden.
In de mango-tijd bijvoorbeeld kan iemand die zo’n boom in zijn tuin heeft zelf niet van de vruchten genieten, de apen zijn altijd een stapje voor. Met grote groepen tegelijk plukken ze de bomen kaal.

De wind is wat gunstiger om te gaan liggen bij Basseterre (dachten we). De boot gepakt en daar het anker weer gedropt, we gaan vandaag de toerist uithangen.
Willen graag iets van het eiland gaan zien en dat doe je het beste als je een auto huurt. Dat blijkt echter een dure aangelegenheid, dus laten we ons rijden. We gaan een georganiseerde toer doen in een ‘open’ busje.

Nemen de goedkoopste aanbieder die we onderweg aangeboden krijgen: 20 dollar per persoon een eilandtoer van 3 uur. Eénmaal bij het busje blijkt de prijs 30 dollar pp, vergissing van de ‘ronselaar’. Je bent en blijft een Hollander, wij gaan niet mee voor die prijs. Er gaan zich wat anderen mee bemoeien en uiteindelijk mogen wij toch mee voor de eerder afgesproken 20, alleen mogen de andere toeristen onze betaling niet zien.

De toer is zeer zeker de moeite waard, je ziet om je heen nog heel veel Engelse invloeden, rijden aan de linker kant, zien een replica van de Big Ben, maar ook een ‘oude’ nog door de Engelse aangelegde spoorlijn die inmiddels niet meer in gebruik is. Onze vrouwelijke gids laat ons genieten van haar verhalen over Saint Kitts.

replica Big Ben

oude spoorrail

We stoppen op een aantal plekken, onder andere bij het tropisch regenwoud. Jammer dat we hier niet zo heel veel tijd hebben anders zou je hier prachtig kunnen wandelen.

Een andere stop is die op een uitkijkpunt waar je aan de ene kant de Atlantische Oceaan ziet en aan de andere kant de Caribische Zee.

links Atlantische Oceaan rechts Caribische Zee

Om naar dit uitkijkpunt te komen rijden we langs een de Atlantische kust “de goudkust” waar duidelijk de meer gefortuneerde eilanders wonen en waar veelal Amerikanen een tweede huis hebben.

Al met al was deze toer zeer zeker de moeite waard om op deze manier (als echte toerist) iets van het eiland te zien.

Terug aan boord besluiten we hier te blijven overnachten en niet terug te varen naar White House Bay. Dom, dom!! In de loop van de avond komt de deining weer volop dwars op de boot wat resulteert in een slechte nacht.
Dit was trouwens niet onze enige domme actie! Ik had een laken opgehangen en wilde deze een poosje later weer pakken om op bed te leggen; laken weg, met knijpers en al verdwenen. Eerst dacht ik nog dat Henk het laken al binnen had gehaald, maar nee.
We zagen onder de boot wel een grote witte vlek waarbij wij het vermoeden hadden dat het wellicht het laken kon zijn, maar duiken (zonder de hele duikuitrusting daarvoor te voorschijn te halen) naar een laken op 6 meter diepte zagen wij niet zitten.
De volgende ochtend, het is nog heel vroeg, hoor ik gerommel en geplons bij de boot. Henk had ’s nachts bedacht dat hij wel met een klein ankertje het laken boven water kon vissen.
Laat hem dit nou toch gelukt zijn, na een paar pogingen had hij het laken met knijpers boven water. Een beetje groen, maar na een paar wasbeurten weer gewoon te gebruiken.

Na nog een paar dagen doorgebracht te hebben bij White House Bay houden we het hier voor gezien. De weersverwachting geeft prima wind om nog een paar dagen naar Sint Eustatius terug te gaan, kunnen we toch nog naar Oranjestad.

Sint Eustatius

Sint Eustatius (in de volksmond ook wel Statia genoemd) is weer een stukje Nederland. Alhoewel, Nederlands spreekt men hier niet of nauwelijks. De mannen van Douane en Immigratie wel, deze uiterst vriendelijke heren waren verheugd weer eens NL boten te ontvangen op ‘hun’ eiland.

Zoveel zeilboten komen er namelijk niet om Statia te bezoeken. Na 2 nachten weten wij ook wel waarom!

Een soort uit beleefdheid naar het land toe wat je bezoekt hijs je aan stuurboord een gastenvlaggetje van het betreffende land/eiland. Je kunt ze kopen natuurlijk maar wat is nou niet leuker om er zelf één te maken.
In Suriname had ik al de nodige lapjes gekocht en de kleuren voor het vlaggetje van Statia zaten daarbij.
Het voorbeeld halen we uit een pilot (een boek waarin verschillende eilanden beschreven staan), weliswaar is deze van 2009, maar een vlag veranderen ze niet, toch!!
Blijkt toch nog een hele klus maar hij is prachtig geworden al zeg ik het zelf.
Keurig bij aankomst verplichte douanevlag (geel) en gastenvlaggetje gehesen. Ik zag al mensen die langs voeren kijken naar onze vlag en op de kant wapperde de NL driekleur en een lokale vlag die helemaal niet leek op mijn exemplaar. Jullie voelen hem al aankomen, verkeerde vlaggetje gemaakt.
Misschien gaan we ook Saba nog aandoen en deze heeft of had dezelfde vlag, eerst maar even internet raadplegen voor ik weer de mist in ga.
Of ik nog een nieuwe gemaakt heb? Nee, wel één gekocht.

Na een slapeloze eerste nacht achter ons anker in Oranjebaai willen wij er alweer vandoor, we zijn het nu al zat. Als de wind uit het Zuid Oosten waait staat er een deining in de baai, dat wil je niet weten.
Je slingert in je bed van de ene naar de andere kant, zelfs instappen in de bijboot is een hele onderneming.
Besluiten uiteindelijk om toch nog een dag te blijven, we gaan naar The Quill (verengelsing van het woord kuil). De Quill is een “slapende” vulkaan met een hoogte van 601 meter.
601 meter klinkt als een makkie, nou dat valt puur tegen. Naar de top wandelen is een steile aangelegenheid, maar wel een prachtige wandeling door tropisch regenwoud.

Genieten met z’n 4-tjes regelmatig van prachtige uitzichten (eigenlijk doen we het meer om een beetje op adem te komen). Henk gaat iedere keer voor ons uit (heeft de beste conditie). We horen een schreeuw van hem: een slang! Wij roepen terug: is het een grote? Nou nee, maar misschien wel giftig. Met enige voorzichtigheid en een ietsje pietsje verhoogde hartslag lopen wij langs de bewuste plek waar wij gelukkig de slang niet meer tegenkomen.
Eénmaal boven is het zeer zeker de moeite waard, wat een prachtig uitzicht.

We kunnen nog gaan afdalen in DE KUIL, maar daarna moeten we weer naar de top terug en daarna nog de afdaling naar het dorp. Helaas is ons water zo goed als op, het is met die warmte onverantwoord om dat dan nog allemaal te gaan doen (wat een slap excuus, heel eerlijk: onze conditie laat dat gewoon niet toe).
Na nog wat genoten te hebben van het uitzicht gaan we terug naar het dorp. Dalen lijkt dan makkelijker maar je moet goed uitkijken waar je je voeten neerzet.
Een schreeuw van Baudine: een slang! Dezelfde? We weten het niet maar hij zal van de schreeuw geschrokken zijn want laat zich niet meer zien.
Even later weer een schreeuw van Baudine: er liep een donker beest met lange staart over het pad. Helaas kon ze niet goed zien wat het was. Iedereen heeft zo zijn idee paraat wat het geweest kan zijn; hele grote eekhoorn, kat,  hond, beer, panter, tijger, van alles komt voorbij.
Later komen we erachter dat het een aap geweest moet zijn, deze komen veel voor op eilanden in het Caribische gebied en waar ze op sommige eilanden een ware plaag zijn voor de landbouw.

Onze tweede nacht is nog dramatischer dan de eerste, we houden het voorgezien. We klaren uit en gaan naar St. Kitts and Nevis. Voor ons geen bezoekje dus aan de hoofdplaats Oranjestad. Je hebt een bovenstad en een benedenstad, benedenstad ligt aan het water, de bovenstad is daar waar de winkeltjes zijn met in het hart van het stadje: het 17^de-eeuwse Fort Oranje.

Wellicht kunnen wij hier later, als de wind gunstiger is, nog een keer terugkomen.
Rob en Baudine blijven nog wel een dagje om Oranjestad te gaan bezoeken en zullen daarna terug gaan naar Sint Maarten.

Saint Barth

Na een paar heerlijke uren zeilen komt Saint Barth in zicht. Hebben er al veel verhalen over gehoord. De één laat weten het geweldig te vinden een ander moet er van kotsen zo decadent. Eerst zelf maar eens kijken wat voor indrukken Saint Barth bij ons gaat achterlaten.

In de baai is het nog niet al te druk met boten dus vinden makkelijk een geschikt ankerplekje. Buiten de baai liggen er wel een aantal grote motor- en zeiljachten. En dan bedoel ik echt groot, zo tussen de 20 en 60 meter en wellicht ook nog wel groter. Dan kun je er zo ongeveer vanuit gaan dat deze boten ruim één miljoen euro de meter kosten.
We zoeken wat namen van boten op internet en al gauw blijkt dat er een aantal boten van Nederlandse makelij zijn. Toch een trots gevoel over ons kleine kikkerlandje!
Ook Roman Abramovitsj (eigenaar van voetbalclub Chelsea) ligt iets buiten de baai.

Wellicht is de boot te groot om binnen aan de kade te liggen of is dat te duur? Op het bovendek staat een helicopter waarvan men meerdere malen gebruik maakt. Ach ja wat moet je anders.

Aan de kade liggen ook een aantal prachtige grote motorboten. Het personeel poetst de hele dag om de boten te laten glimmen.

Dan ben je weliswaar op Saint Barth maar lekker rustig liggen in de baai? Vergeet het maar. Een enorme deining zorgt voor heel wat heen en weer geslinger. Dat wordt goed vasthouden zowel binnen in de boot als buiten en soms is het een kunst om met die deining veilig en wel in en uit het bijbootje te stappen.

In de baai is het water lekker helder, dus zwemmen maar!! Toch maar even niet, we zien haaitjes. Ze zijn niet zo groot maar toch!

We gooien wat brood overboord wat lusten ze wel. Weet dus niet zo goed wat ze doen als ik mijn grote teen te water laat, ga het niet testen.

Maar goed éénmaal aan de kant kijken we onze ogen uit, wat een winkels. Cartier, Dolce & Gabbana, Louis Vuitton en noem maar op. Niet echt winkels waar ik ga shoppen maar de dames en heren die wij zien lopen doen dat zeker wel. Soms voel ik mij bij al die pracht en praal een olifant in een porselein kast.
De mensen zijn er echter niet minder aardig om, iedereen groet elkaar en ach ik denk maar zo; iedereen die naar de plé (sorry toilet) gaat moet zijn broek naar beneden doen, dus ook Abra en de zijne!

Vandaag lijkt het een prachtige dag te gaan worden, alhoewel als je de boot verlaat moet je er wel voor zorgen dat je alle luiken/ramen gesloten hebt, er kan zomaar een heftige kortstondige regenbui losbarsten.
We hebben Rob en Baudine zien vertrekken voor een flinke wandeling. Wij blijven lekker aan boord. Opeens voelen wij wat onder de boot, gerommel!! Wat is dat?? Kijken naast de boot maar zien niets, geen haaien, geen duikers, geen onderzeeboot!! Het duurt niet lang, toch blijft het een mysterie!
Paar uur later komen Rob en Baudine langszij en roepen dat ze zo iets nog nooit hebben meegemaakt. Wat dan? Een aardbeving, ja een aardbeving! Ze hebben enkele angstige momenten gehad boven op de berg, de beving duurde niet lang, maar het gevoel dat alles om je heen beweegt zullen ze niet gauw vergeten.
Ons mysterie is hiermee wel opgelost, wij hebben dezelfde beving (zee beving) ervaren.
Later blijkt dat er op Saint Barth meerdere bevingen per maand plaatsvinden, we zijn gewaarschuwd.

Het is wel een gek gevoel om nu hier Kerst te gaan vieren met een gemiddelde temperatuur van 30 graden terwijl er in Nederland sneeuw is geweest en het koud is. Een gevoel van heimwee overvalt me, moet even een traantje wegpinken.

Ben nog nooit van mijn leven naar een Kerst mis geweest, maar hier ga ik er één bijwonen in een kleine Anglicaanse kerk.

Voor Henk, Rob en Baudine is het niet de eerste keer en ik moet zeggen; voor herhaling vatbaar, mooie verhalen en prachtige liederen.

Eerste Kerstdag
Vandaag doen we rustig aan. De boot een beetje opruimen en alvast wat voorbereidingen treffen voor het dessert.
Het voor- en hoofdgerecht zullen we aan boord van de Bojangles geserveerd krijgen en voor het dessert gaan we bij ons aan boord.

Wauw, we hebben onze buiken goed gevuld, heerlijk gegeten. Cubaanse bananensoep, zalm met heerlijke dressing (voor Henk kalkoen), tournedos met stroganoff saus en een dessert van soesjes gevuld met slagroom, verse aardbeien, puddinkje met koek/aardbei/rum, chocolade rumpunch ook met een dotje slagroom. Het was smullen.
Tweede Kerstdag
We zijn een aantal jaren met Kerst en Oud- en Nieuw op Terschelling geweest en daar was traditioneel op Tweede Kerstdag een georganiseerde Kerstwandeltocht waar we al die jaren aan hebben meegedaan.
Dit jaar organiseren wij hemzelf. We gaan met z’n 2-tjes op pad, rugzak gevuld en hop met die luie konten.
De kuiten moeten flink aan de bak, Saint Barth is geen vlak eiland. Eénmaal boven op de heuvel heb je wel een prachtig uitzicht en het fijne is dat we op de terugweg alleen maar hoeven te dalen.

Op één van de laatste dagen van het jaar gaan we samen met Rob en Baudine nog een wandeling maken. Rob heeft de route, hij geeft aan dat het eerste stuk omhoog gaat maar daarna alleen maar naar beneden. Hoe lang het eerste stuk omhoog is weet hij niet!!! En helaas staat de route ook niet meer op zijn telefoon, maar hij heeft het in zijn hoofd, dat moet goed komen.
Baudine en ik krijgen meteen flashbacks met de wandeling op Santa Antaö, na deze wandeling waarbij we na een uur lopen de afslag gemist blijken te hebben en vol goede moed opnieuw zijn begonnen om vervolgens 6 uur later helemaal kapot aan te komen en de volgende dag nog niet over een luciferhoutje heen konden stappen.
We zijn allert!

Rob blijkt de route perfect in zijn hoofd te hebben en gaat de pittige wandeling van 2,5 uur bijna helemaal voorspoedig, alleen Henk gaat één keer onderuit en loopt daarbij wat verwondingen op aan zijn knie.  Wat zal voor iedereen dat koude biertje straks lekker smaken!

Laatste 4 dagen van 2017!

De laatste dagen van 2017 moeten op Saint Barth groot feest worden. Grote aanplakbiljetten laten weten dat er optredens zijn op 27, 29 en 31 december.
Dat willen wij niet missen, hebben wel zin in een feestje met goede muziek.
De eerste avond treed daar niemand minder op dan Jimmy Buffet. Ja ja, wie heeft er nou nog nooit gehoord van Good Old Jimmy (bij ons ging geen belletje rinkelen bij het horen van die naam, maar we laten ons verrassen).
Kan wel zeggen dat wij een eventuele volgend optreden aan ons voorbij zullen laten gaan. Na 3 liedjes te hebben aangehoord vinden we het wel genoeg voor onze oren, we gaan terug aan boord.

Wellicht vinden wij het optreden van de 29^ste wel leuk.
Uiteindelijk zijn wij niet naar de kant gegaan om te luisteren, wij vangen onderuitgezakt op de boot wat flarden op van de muziek.
Rob en Baudine zijn wel gegaan maar laten ons de volgende dag weten dat ze niet zo heel enthousiast waren en we geen spetterend optreden gemist hebben..
Op 31 december hier helaas geen oliebollen te koop en zelf bakken aan boord gaat ons even te ver.
Er hangt een lekker gezellig sfeertje in het dorp, iedereen is al een beetje uitgelaten voor de jaarwisseling.
Voordat wij ons gaan storten in het feestgedruis moeten er eerst door Bojangles en Bluenose nog wat tapas weggewerkt worden.
We maken zoveel tapas dat we vervolgens nog drie dagen restjes eten, maar gezellig was het wel. Leren op deze laatste dag van het jaar nog bamzaaien van Rob.
Rond 23.00 uur stappen we met glazen en een fles champagne in ons bootje en begeven ons in het feestgedruis. Nu is het pas echt feest, wat een muziek, geweldig. Iedereen (nou ja bijna iedereen dan) swingt het laatste uur uit.
Het aftellen door de band gaat niet helemaal goed, maar wij hebben klokslag 24.00 uur de champagne ontkurkt en proosten met elkaar op het nieuwe jaar, op nieuwe avonturen, nieuwe plekjes en wat ons nog meer staat te wachten.
 Laat 2018 maar komen!!! 

Anguilla en Saint Martin

De afstanden tussen de verschillende eilanden is zo tussen de 20 en 25 mijl, lekkere dagtochten.
Samen met Rob en Baudine gaan we een kijkje nemen op Anquilla, niet iedereen van ons heeft eerder van dit eiland gehoord.
Geen idee ook wat ons te wachten staat, we gaan het zien.

Het blijkt een gemoedelijk eilandje te zijn wat ook wel het nodige heeft moeten doorstaan vanwege orkaan Irma.
De strandtenten blijken net 2 dagen weer stroom te hebben, ruim 3 maanden hebben ze het zonder moeten doen, noodgedwongen gesloten gebleven voor toeristen en eilanders.
Nu is het in onze ogen niet zo’n toeristisch eiland, het heeft niet veel te bieden. Er zijn 2 mooie stranden, bij 1 ervan liggen wij voor anker en bij het andere strand staan veel mooie met meest onbewoonde huizen, maar buiten het witte strand en het blauwe water is hier, vooralsnog, verder niets.
In de gehuurde auto crossen we verder over het eiland, stoppen veel onderweg om foto’s te maken (nee ik niet, fototoestel vergeten).
Gaan een kijkje nemen in het centrum, alhoewel centrum! Een supermarkt, bouwmarkt, wat kleding winkeltjes en dan heb je het al gauw gehad.
Nadat Rob nog twee keer langs het centrum is gereden vinden we de juiste weg die ons verder langs het eiland voert. Na 1 dag heb je het hele eiland wel gezien, hebben een goede indruk gekregen van Anguilla.

Vanaf ons ankerplekje even naar de supermarkt voor een lekker stokbroodje of ‘even’ een vergeten boodschap doen zit er niet in, daarvoor is deze te ver weg.
Nu is er altijd wel meel aan boord om zelf brood te bakken, dat komt dus goed. Maar voor verse groente en fruit is het toch handig als je een auto hebt en die hebben wij vandaag. Dus vanavond verse groente.

Na een paar dagen houden we het hier voor gezien. We gaan Kerst en Oud- en Nieuw vieren op Saint Barth, de plek waar je, volgens insiders, moet zijn.
Kerst is toch iets wat ze op de eilanden in de Carieb uitbundig vieren. Winkels, straten, huizen en pleinen in bv Curacao waren in oktober al uitbundig versierd, Bonaire deed er niet voor onder en de andere eilanden doen ook volop mee met versieren.

De Kerstboodschappen gaan we doen op Saint Martin (Franse gedeelte van Sint Maarten), moet hier een stuk goedkoper dan op Saint Barth en dat klopt inderdaad.
We droppen het anker in Marigot Bay en daar vandaan is het 15 minuten lopen naar de Super U.
Dat is prima te doen alleen moet je er met het kopen van de boodschappen wel rekening mee houden dat je ook nog terug moet hé Rob!!
Eerste Kerstdag zijn we uitgenodigd bij Rob en Baudine, zij verzorgen voor- en hoofdgerecht en wij het dessert.

In Marigot Bay hebben we niet ingeklaard en besparen ons hiermee ook een rondje uitklaren, kunnen we morgenochtend lekker vroeg vertrekken. Echt vroeg gaat het uiteindelijk niet worden.

Op grote aanplakbiljetten hebben we gelezen dat er ’s avonds muziek is op het plein, er zullen Christmas Carrols gezongen worden.
In deze tijd van het jaar altijd leuk en straks als het donker is zal het wel gezellig zijn.
Gezellig is het zeker alleen bepaalde zangers zou ik persoonlijk niet aanraden om met een talentenjacht mee te doen.
Er lopen deze avond heel wat kinderen met blije gezichtjes rond, ze hebben allemaal van de Kerstman van het naburige eiland Guadeloupe een Kerstcadeautje gekregen.

Voordat we de volgende dag kunnen vertrekken moet ik toch nog even naar de supermarkt. Makkelijk als je een boodschappenlijstje maakt en deze vervolgens vergeet mee te nemen, dan moet je nog een keer, grrrrrrr.

achter ons anker bij Anguilla (foto gemaakt door Rob)

Toch naar Sint Maarten

Inmiddels liggen wij op Saint Kitts waar het een komen en gaan is van varende flatgebouwen. Voor we op Saint Kitts hebben we al een paar andere eilanden gehad: Sint Maarten, Anguilla, Saint Barth, Sint Eustasius.

Lang was er twijfel wel of niet naar Sint Maarten! Wat treffen we aan na de verwoestende orkaan Irma?
Aan de andere kant als alle toeristen wegblijven, wat dan!

’s Morgens om 08.00 uur gooien we los bij Kralendijk, Bonaire. Na een super leuke tijd  die we veelal met mooie duiken hebben gevuld is er altijd weer een beetje weemoed als je weer gaat, maar nieuwe plekken wachten.
De voorspelling geeft gunstige wind voor de oversteek. Maar door ervaring rijker eerst maar afwachten wat de wind doet als we éénmaal op zee zitten.
De eerste dag gaat super, lekker windje die komt een beetje scherp binnen, maar gaan als een trein. Nou, als dit zo doorgaat kunnen we in één streep zo door naar Sint Maarten. Iedereen kent echter het spreekwoord: prijs de dag niet voor het avond is.
Ja en dat gaat ook op voor deze oversteek. Na 24 uur gaat de wind toch draaien en is de koers niet meer te bezeilen. Besluiten tussendoor nog een slag te maken maar dat blijkt niet goed uit te pakken. Als we dit zo zouden blijven varen kunnen we Rob en Baudine gaan opzoeken die op Los Roquas liggen (eilandengroep vlakbij Venezuela).
Terwijl de wind weer wat aantrekt en ook weer uit een gunstigere richting gaan we weer terug naar onze oorspronkelijke koers. Wel zetten we een tweede rif. Het worden 3 toch wat onstuimige dagen, wat echter niet wegneemt dat we genieten.
Na exact 4 etmalen droppen we het anker in Simpson Bay op het Nederlandse gedeelte. We hebben al een blik kunnen werpen op Sint Maarten bij het langsvaren en dan denk je oh waar is al die schade?
Bijbootje oppompen en dan de gebruikelijke zaken regelen; douane en immigratie. Dan kom je dichtbij en dan zie je wat een verwoesting hier heeft plaatsgevonden. Hotels waar geen ramen meer inzitten, daken compleet van huizen gerukt, veel gezonken boten in de Lagoon .

Ook wij hebben beelden gezien toen we nog op Curacao lagen, maar als je het met eigen ogen ziet, zo triest!
Twee weken later laten Tom en Dominique (SY True Blue) in de geleende auto ons, Rob en Baudine en Rudy het hele eiland zien. Eerst de Nederlandse kant, waar je ziet dat men hard aan het werk is om één en ander weer op te bouwen. Dat kost tijd en geld, geld komt mondjesmaat binnen maar hebben ze ook tijd? In hun achterhoofd blijft de vraag; waar doen we het voor, komt er in september weer zo’n verwoestende orkaan? Ze weten het niet en gaan door met waar ze aan begonnen zijn; puin ruimen en opnieuw beginnen.
De Franse kant van het eiland laat nog meer verwoesting zien, alleen zie je hier nog heel veel puin op de straten, hier is men wellicht nog steeds in afwachting van meer hulp. De mensen zelf zie je niet veel in de weer om er weer wat van te maken.
Dominique weet een leuk restaurantje aan het strand waar we kunnen lunchen, denkt ze!
Eénmaal daar blijkt er niets meer overeind te staan, alleen het dak ligt nog op het strand de rest is weg.

Na wat zoeken vinden we een restaurantje in Marigot (Franse gedeelte van het eiland) waar we heerlijk de lunch gebruiken.

Sint Maarten is weliswaar een stukje Nederland, maar Nederlands spreken doen ze hier niet en geen Albert Heijn of Jumbo zoals op Bonaire.
Wel prima andere supermarken waar we de boodschappen kunnen doen en waar ook echt alles te koop is. Wat dat betreft heeft Sint Maarten het weer goed voor elkaar.

Sint Maarten is de ‘place to be’ voor bootliefhebbers (zeil en motor). Wie heeft nog nooit van de Heineken Regatta gehoord? In 2018 gaat deze, ondanks alle verwoesting, gewoon gevaren worden.

Als we op een ochtend wakker worden hebben we nieuwe achterburen. Abramovich met zijn jacht van weet ik hoeveel meter waarop slechts 65 man personeel werken!!

Nu gaat er bij mij niet meteen een lichtje branden bij het horen van zijn naam, dus even het internet op en ja die man heeft geld.

Ons oude bijbootje is het aan het begeven en aangezien dit ons enige vervoer naar de kant is moet er een nieuwe komen. Het is nog wel even passen en meten welke lengte we kwijt kunnen als deze bij lange oversteken op het dek moet.
Echter ons motortje kan niet achterop, maar na wat aanpassingen van de leverancier scheuren we inmiddels met de nieuwe aanwinst over het water.