Onderweg naar Suriname

Hoi mam, met mij, we zijn er, we zijn in Suriname! We horen opluchting in haar stem dat we ongedeerd zijn aangekomen en we weten dat ze op afstand  met ons meegeniet dat we dit toch maar gedaan hebben.

Wij realiseren ons niet altijd dat het voor ‘thuisblijvers’ best wel spannend is om te weten dat wij dobberen op zo’n immens grote oceaan.

Jammer dat we dit moment niet meer met mijn vader kunnen delen, wat zou hij trots op ons geweest zijn. Tijdens al onze verhalen en voorbereidingen voorafgaand aan onze reis kon hij al zo met ons meegenieten.

Inmiddels liggen we al bijna een week aan een mooring op de Suriname rivier bij Domburg en zijn bijgekomen van onze oversteek van ruim 1900 mijl die we in 14 dagen hebben afgelegd.

Een oversteek die super goed begon, met dag afstanden van 170 mijl geen vuiltje aan de lucht.

Tijdens het slapen hebben we wel wat last gehad van de deining, je rolt van de ene naar de andere kant in je bed en ook het klappen van de zeilen houdt je soms uit je slaap. We hebben ons wachtsysteem aangepast naar 3 uur of 3 uur af ipv om de 4 uur. ’s Nachts prachtige sterren aan de hemel en de laatste dagen volle maan. Ook ’s nachts temperaturen die zeer aangenaam waren.
Gewoon genieten dus.

Na 3 dagen zeilen hebben we helaas wel een aanvaring met een walvis, jammer genoeg is de walvis daarbij wel gewond geraakt, achter de boot bloed in het water. Hoe ernstig weten we helaas niet. De walvis, ca 12 meter, kwam vlak achter de boot omhoog en niet veel later ca 200 meter achter de boot kwam deze in vol ornaat uit het water zetten. Net of deze ons liet weten dat het goed met hem/haar gaat.

Iedere dag hebben we marifoon contact met de Bojangles, elkaar even laten weten dat het goed aan boord is en even horen wat er gegeten gaat worden.
Na 1 week krijgen we last van wat squals, dit is plotseling opkomende ‘harde’ wind met of zonder hevige regenbuien.
De Bluenose heeft er geen last van, blijft gewoon lekker doorlopen. Wel hebben we twee riffen in het grootzeil en voordat de squal ons bereikt hebben we het voorzeil weggedraaid. Na een half uur is de squal verdwenen en kan het voorzeil weer bij.
Op 12 december vroeg in de ochtend gaat het helaas mis, we hebben de squal te laat in de gaten. Nog wel tijd om het voorzeil weg te draaien maar zijn te laat om iets met het grootzeil te doen.

Van ca 15 knopen trekt de wind aan tot 47 knopen en komt meteen totaal van de andere richting, de giek klapt met een geweld naar de andere kant en breekt daardoor in twee.
In eerste instantie heb je niet zo goed in de gaten wat er gebeurt maar al snel zien we de giek in twee stukken. De schrik zit er goed in, maar van enig gevaar voor ons was geen sprake.
Het is nog te donker om grootzeil en de stukken giek te bergen. Een paar uur later is alles na 1,5 uur geborgen en zeilen we alleen op het voorzeil verder.

Inmiddels hebben we de Bojangles op de hoogte gebracht, het is fijn om te weten dat ze op zo’n 30 mijl afstand van ons zitten.
Een paar uur later gaat het voor de Bojangles helemaal mis. Wij krijgen een marifoonoproep van hen, helaas horen zij ons niet. Henk probeert het nog via SSB maar ook dat lukt niet. Nog een uur later horen wij de Bojangles weer en krijgen dan door: géén mast meer, géén mast meer, wij zijn ok!!
Gelukkig horen ze ons nu ook en krijgen we hen positie door en passen wij onze koers aan.

Mast overboord! Wat is daar aan de hand!

Tijdens windkracht 7 tot 8 geen vuiltje aan de lucht voor hen en met windkracht 4 gaat ineens de mast met alles en nog wat overboord. Wat bizar.
Zij zijn natuurlijk heel erg geschrokken maar ook daadkrachtig en niet in paniek geraakt, na drie kwartier zwoegen hebben ze alles los van de boot en helaas alles op zee achter hebben moeten laten.

Bojangles zonder mast

Onze opluchting was groot dat wij tegen de avond eindelijk het witte licht van de Bojangles zagen en met nog ruim 300 mijl te gaan zijn wij verder achter hen blijven varen. Op dat moment was het nog niet zeker of zij genoeg diesel hadden, mocht dat niet het geval zijn dan moest er vanaf de Bluenose brandstof overgezet gaan worden. Hoe! Dat zouden we tzt wel zien. Gelukkig bleek er genoeg brandstof aan boord.
Om 04.00 uur plaatselijke tijd voeren wij achter de Bojangles de Suriname rivier op, dat is soms toch wel een beetje opletten geblazen. Stroming op de rivier, een wrak wat niet verlicht blijkt, een groot schip wat geen boordlichten voert, tot overmaat van ramp komen er ook nog wat buien over ons heen en trekt de wind ook leuk nog even aan.
Dan om 06.30 uur; geen geschommel, geen geklapper van zeilen aan de overkant van de rivier horen we de brulapen, maar verder is er rust. Gaan lekker een paar uur slapen, dan bootje oppompen om naar de kant te gaan.
Straks hebben we wel een borrel verdiend.